Η επί του όρους ομιλία. Τι περίμεναν να ακούσουν οι μελλοντικοί μυημένοι που γέμισαν τους πρόποδες του λόφου;
Μήπως περίμεναν έναν στασιαστή; έναν αντισυμβατικό; έναν γραφικό επαναστάτη;
Τελικά αυτό ήταν για τους «περίεργους», ένα θέαμα στην μίζερη ζωή τους και μαζευτήκαν να Τον δουν.
Περίμεναν να ακούσουν: ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ- ΑΓΩΝΙΣΤΕΊΤΕ-ΝΗΣΤΕΨΤΕ-ΕΙΣΤΕ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ … και πολλά άλλα που θα έγειραν το πλήθος σε μία αγωνιστική διάθεση με συνθήματα και αλαλαγμούς.
Αν’ αυτού είπε: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, διότι σ’ αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών, καλότυχοι οι λυπημένοι, διότι αυτοί θα παρηγορηθούν…». Μεγάλη και βαθιά τομή για εκείνη την εποχή (αλλά και τώρα). Ο Ιησούς δίδαξε στους μαθητές του τον συνδυασμός του σώματος, της ψυχής και του πνεύματος. Το παράξενο για το πλήθος που είχε συσσωρευτή ήταν ότι δεν υπήρχε τίποτα που να τους εμποδίζει να πλησιάσουν το Θεό, γιατί και αυτοί οι ίδιοι έχουν την δύναμη του Θεού αρκεί να πράξουν όπως Αυτόν, «Αγαπάτε τον πλησίον σας, όπως τον εαυτό σας» δηλαδή να μιμούνται την Θεία θέληση.
Σε μία κοινωνία που θεωρούσε ως τότε, ότι έπρεπε να καλοπιάσει τους θεούς του για να λειτουργήσουν με εύνοια προς αυτούς, γίνεται το αντίθετο. Ο Θεός έρχεται κοντά στους ανθρώπους και σκύβει επάνω στα πάθη και τις αδυναμίες τους, όπως θα έκανε ένας καλός πατέρας που δίνει το καλό παράδειγμα. Αυτός έχει την δύναμη της αγάπης και της συγχώρεσης που είχε ξεχαστεί. Ο Θεάνθρωπος είχε περίσσιο πάθος και αστραφτερό βλέμμα, η ανθρώπινη μορφή του και η συμπεριφορά του ήταν ενός αγωνιστή με τις ανθρώπινες μεταπτώσεις (θύμωνε, έκλαιγε είχε καρτερία αλλά και αποφασιστικότητα). Η θρησκευτική υποκρισία περίσσευε εκείνη την εποχή και αυτό δεν μπορούσε να το αντέξει και γινόταν έξαλλος αλλά και τόσο στωικός-τρυφερός με τους διώκτες του.
Αντίθετα ποτέ δεν κατηγόρησε, ποτέ δεν παραμέλησε τους αδύναμους, τους «αμαρτωλούς» συγχωρούσε και αγκάλιαζε τους ανθρώπους υπηρετώντας όπως ήταν απεσταλμένος από τον Πατέρα του να κάνει, και αυτό να διδάξει στην Γη.
Πολλοί λίγο αργότερα για να υποτάξουν τους υπηκόους τους, αντιπαρέβαλαν την “μοναρχία” τους με το Θεό π.χ. ο Θεός και αυτοκράτορας στην αρχαία Ρώμη, όπως μπορούσαν διαστρέβλωναν την δύναμη του χριστιανισμού προς δικό τους όφελος.
Ο δικός μου ο Χριστός δεν είναι σκληρός, δεν φορά πλουμιστά ρούχα, ο δικός μου ο Χριστός δίνει συγχώρεση και συμπαραστέκεται, ο δικός μου ο Χριστός δεν τιμωρεί, δεν κρίνει, σου δίνει την ευκαιρία να επανορθώσεις, είναι δίκαιος, ο δικός μου ο Χριστός δεν είναι απλά θρησκεία, είναι “ιδέα” είναι τρόπος ζωής.
ΚΑΛΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ
