Ζούμε στον 21ο αιώνα και οι προσωπικές σχέσεις είναι κάπως δύσκολες σε όλα τα επίπεδα.
Τα διαζύγια βρίθουν και αυξάνεται η βία. Τι θα γίνει; Κλεινόμαστε ολοένα και περισσότερο στους εαυτούς μας και προτιμάμε τη μοναξιά από το να μοιραστούμε. Οι φίλοι μου προτιμούν να είναι μόνοι από το να πληγωθούν μετά από μία σχέση. Φοβούνται.
Είμαι από αυτούς που κοιτάζω τα σπάνια πλέον ζευγαράκια που φιλιούνται ή αγκαλιάζονται σε ένα παγκάκι και χαμογελάω αλλά και δακρύζω μαζί.
Όταν ήμουν μικρή έλεγα μας πώς γίνεται στην κατοχή ο κόσμος να παντρευόταν ή να γεννούσε; Μα στη δικτατορία αντί να στεναχωριούνται κάνουν παιδιά; Τώρα καταλαβαίνω το πώς και το γιατί. Τώρα δεν υπάρχουν σχέσεις κι αν υπάρχουν είναι επιφανειακές.
Ο έρωτας ενώνει και είναι η δύναμη ενάντια στο άγνωστο, τον πόλεμο και το θάνατο. Δεν είναι ανάγκη να ερωτευτείς όμως για να κάνεις μία σχέση.
Μία σχέση μπορείς να κάνεις και από την ανάγκη σου για αγάπη ή συντροφικότητα.
Το κρίμα είναι ότι οι νέοι δεν ερωτεύονται όπως δεν έχουν και στόχους. Γιατί δεν έχουν πάθος. Και πώς να έχεις πάθος μέσα από μία οθόνη; Από την επικοινωνία των κομμένων μηνυμάτων;
Βρέθηκα τις προάλλες σε μια τεράστια παρέα μόνων γυναικών μεταξύ των οποίων και δύο τρεις άντρες ξέμπαρκοι. Πολλές γυναίκες μόνες ψάχνουν και η μοναξιά μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Και πληγώνει και απομακρύνει και αποξενώνει.
Οι άντρες αδιάφοροι προτιμούν το εφήμερο και όχι κάτι σοβαρό. Είναι η φύση τους εξάλλου αυτή.
Αλλά και η πόλη έχει κάνει πολύ κόσμο να είναι ασέξουαλ και παντελώς αδιάφορο για την συντροφικότητα ή την σύζευξη.
Τα ακουστικά μας, το κομπιούτερ μας, το κινητό μας είναι πιο σπουδαία από μία αγκαλιά; Από ένα χάδι; Από μια ουσιαστική κουβέντα;
Φόβος και μοναξιά. Μια πόλη με αναμμένα φώτα και σβησμένες καρδιές.
Τα έξοδα και τα χρέη μας έχουν φορτώσει τόσο που ο ερωτισμός, η αγάπη πάνε μακριά και τα παιδιά μας ζουν σε μια άλλη πραγματικότητα χωρίς ρομαντισμό, ξέφρενο έρωτα χορό και μουσικές.
Θα ήθελα σε αυτή την πόλη, να μπορώ να χαμογελάω στον διπλανό μου στο φανάρι. Να μιλάω με κάποιον στο δρόμο, να αισθάνομαι περισσότερο και να βλέπω και στους άλλους ανθρώπους τη λάμψη στα μάτια τους για τον πόθο, το πάθος και την ζωή.
Και δεν φτάνει μόνο αυτό η υποκρισία στις σχέσεις είναι κάτι που με ξεπερνά. Διπλές ζωές κ.α παράλογα. Άλλο η προσωπική κι άλλο η ιδιωτική ζωή είπε κάποιος άπιστος!!!!!
Αλήθεια εσείς πώς τα πάτε με τις σχέσεις σας; Και δεν μιλώ μόνο για τις ερωτικές ή προσωπικές σχέσεις. Μιλώ και για όλες τις σχέσεις. Οι οποίες είναι εξίσου δύσκολες. Φιλικές, οικογενειακές….
Σε έναν κόσμο που εξελίσσεται και δημιουργεί ΑΙ το συναίσθημα εκλείπει!
Πώς θα είναι άραγε ο κόσμος μας σε λίγα χρόνια που όλα θα κινούνται μόνα τους οι εργασίες θα γίνονται από ρομπότ, ο άνθρωπος θα τρέφεται τεχνητά και το συναίσθημα θα είναι λειψό;
Η ψυχή θα ψάχνει να βρει την υγεία της και δεν θα μπορεί!!!!
Ας ερωτευθούμε, ας αγαπηθούμε και ας αγαπήσουμε τώρα που μπορούμε γιατί χανόμαστε!!!!!!!
Γράφει η Κλεοπάτρα Σβανά
Μίνι βιογραφικό της Κλεοπάτρας Σβανά
Η Κλεοπάτρα Σβανά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1976. Σπούδασε σκηνοθεσία στη σχολή K.E.A Μπέλλου. Ασχολείται με το θέατρο τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Είναι μέλος της ένωσης σεναριογράφων Ελλάδος και γράφει σενάρια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Έχει γράψει θεατρικά έργα για τα οποία έχει διακριθεί. Έχει εκδώσει τρία από αυτά.
Γράφει άρθρα για το θέατρο και άλλα θέματα σε διάφορα site.
Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της στο kleosva@yahoo.gr
