Πέρασαν 23 χρόνια από τότε που το μετρό της Αθήνας έκανε δειλά-δειλά την εμφάνιση του. Ο κόσμος ενθουσιασμένος περίμενε στην ουρά για να το χρησιμοποιήσει. Είναι αλήθεια ότι ήταν μεγάλες οι προσδοκίες που το συνόδευαν. Όλοι περίμεναν πώς και πώς να αποσυμφορηθεί το πολύπαθο κέντρο της Αθήνας από το χάος που επικρατούσε μέχρι τότε. Στην αρχή το μετρό έφτανε μέχρι την Εθνική Άμυνα. Σταδιακά επεκτάθηκε και έχει φτάσει σε ένα πάρα πολύ καλό επίπεδο σήμερα! Ενδεικτικά να αναφέρω ότι χρειάζεται κάποιος μισή ώρα για να φτάσει από το κέντρο του Πειραιά στους Αμπελόκηπους και μία περίπου ώρα (55 λεπτά συγκεκριμένα) για να φτάσει στο αεροδρόμιο! Χρόνος ρεκόρ σε σύγκριση με τα άλλα μέσα!
Για πάμε όμως να δούμε και τα άλλα. Να ρίξουμε μια ματιά και σε κάποια άλλα θέματα, όπως είναι οι συνθήκες μεταφοράς. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι οι συνθήκες παραμένουν ίδιες εδώ και είκοσι χρόνια. Θα ρωτήσει κανείς γιατί γίνεται αυτό σε μια χώρα που υποτίθεται ότι πια έχει αφήσει τα μνημόνια και κάνει βήματα ανάπτυξης. Μόλις πριν από λίγους μήνες εγκαινιάστηκαν τρείς νέοι σταθμοί μετρό στην γραμμή 3 προς Πειραιά. Τρείς ολοκαίνουριοι σταθμοί!
Αν κάνετε τον κόπο να ταξιδέψετε θα δείτε ότι λόγω έλλειψης συρμών ο κόσμος συνωστίζεται σαν σαρδέλες και κυριολεκτικά βρίσκεται ο ένας πάνω στον άλλο. Οι συρμοί δεν επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες 3.500.000 ανθρώπων που ζουν στην Αθήνα και γι αυτό παρατηρούνται καθυστερήσεις δρομολογίων. Όταν περνάνε οι συρμοί, η εικόνα που συναντάς στους περισσότερους σταθμούς είναι απογοητευτική. Ο κόσμος που περιμένει να εξυπηρετηθεί και να πάει γρήγορα στην δουλεία του συνειδητοποίει ότι πρέπει κυριολεκτικά να στοιβαχτεί στο συρμό και να ταξιδέψει σε συνθήκες ασφυξίας προκειμένου να φτάσει πιο γρήγορα στον προορισμό του( σε σχέση πάντα με τα υπόλοιπα ΜΜΜ).
Ρωτάω λοιπόν εγώ, ως ένας άνθρωπος που αφήνει το αυτοκίνητο του κοντά σε σταθμό του μετρό προκειμένου να το χρησιμοποιήσει για να πάει στη δουλειά του στο κέντρο της Αθήνας. Αξίζει όλη αυτή η ταλαιπωρία; . Αξίζει τον κόπο να ταλαιπωρείται κανείς τόσο προκειμένου να φτάσει στον προορισμό του. Αξίζει το κόπο να πληρώνει εισιτήριο για να βρεθεί σαν σαρδέλα μαζί με άλλους «ταλαίπωρους» επιβάτες που θέλουν και αυτοί να μετακινηθούν και στριμώχνονται τόσο πολύ. Ακόμη και στις πόρτες(!) στηρίζονται επιβάτες, προκειμένου να χωρέσουν στο συρμό, αγνοώντας το μήνυμα που τους υποδεικνύει να μην το κάνουν καθώς οι πόρτες μπορεί να ανοίξουν αυτόματα. Γιατί το κάνουν αυτό; Όχι βέβαια για να ταλαιπωρήσουν τον εαυτό τους! Απλά ζούμε στην πόλη που όλοι τρέχουν και προκειμένου να φτάσουν στην δουλειά τους και για να μην περιμένουν το επόμενο συρμό (μετά από πέντε ή έξι λεπτά) αναγκάζονται και το ρισκάρουν!
Αν γίνει ένα ατύχημα όμως «ποιος θα πληρώσει την νύφη;» . Θα πούμε πάλι ό,τι είπαμε στα Τέμπη; Θα πούμε για τις δύσκολες συνθήκες που επικρατούν τα τελευταία 23 χρόνια στους συρμούς του μετρό; Θα ψάξουμε ποια κυβέρνηση φταίει; Θα μιλήσουμε για ατύχημα, για λάθος; Γιατί ακριβώς; Θα σφαζόμαστε πάλι με το μπαμπάκι, θα ανεβάζουμε πένθιμα status στα social media; Πρέπει πάλι να γίνει ένα ατύχημα για να καταλάβουμε;
Ας ξυπνήσουμε πριν να είναι αργά. Αυτά που γράφω μπορεί σε κάποιους να φαντάζουν υπερβολικά αλλά να θυμάστε ότι κανείς δεν περίμενε το τι θα γινόταν στα Τέμπη. Και επειδή ως χώρα κλαίμε πάντα πάνω από το χυμένο γάλα, για μια φορά ας κάνουμε πρόληψη και όχι θεραπεία. Ας βελτιώσουμε τις συνθήκες στο πιο γρήγορο Μέσο Μαζικής Μεταφοράς που διαθέτουμε. Ας αυξήσουμε τους συρμούς, ας αυξήσουμε τα δρομολόγια εξυπηρέτησης, έτσι ώστε ο κόσμος να πηγαίνει με ασφάλεια εκεί που πρέπει να πάει.
Διαφορετικά είναι σαν να καλύπτεις με πορσελάνη ένα χαλασμένο δόντι! Μπορεί να φαίνεται όμορφο εξωτερικά αλλά αν το εσωτερικό του είναι σάπιο θα διαλυθεί κάποια στιγμή εκ των έσω!
Μεγάλη προσοχή λοιπόν! Αξίζουμε ασφαλείς και ποιοτικές μετακινήσεις!
ΣΠΥΡΟΣ ΣΤΑΘΑΤΟΣ
Δημοσιογράφος (Μέλος Φίλων ΕΣΕ)
