Γράφει η Αιμιλία Πανταζή
Είμαι 19 χρονών και είμαι Εθελοντής Πυροσβέστης-Διασώστης. Ανήκω στη γενιά που τα τελευταία χρόνια κατηγορείται για πολλά. Για τεμπελιά, για αδιαφορία, για ανικανότητα και πολλά άλλα. Κάποιοι μας αποκαλούν «νεολαία των μπαρ». Παρακαλώ λοιπόν να με ακούσετε.
Τη νεολαία που κατηγορείτε, εσείς την πλάσατε έτσι. Η οικογένεια, η παιδεία, η πολιτεία. Άρα σε αυτούς που πρέπει να απαγγελθεί κατηγορητήριο, είναι οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές και η πολιτεία. Η καλλιέργεια του ατόμου, η εμβάθυνση και η ανάπτυξη θεμάτων, η αγάπη για την φύση, η ουσιαστική γνώση και αναζήτηση της ουσίας της ζωής μέσα από την πνευματική και ψυχική εργασία είναι γνώση που διδάσκεται στα σπίτια και στα σχολεία. Οι περισσότεροι, μεγαλώνετε παιδιά χωρίς αυτοεκτίμηση και ιδανικά, την ώρα που το σύστημα προσπαθεί με κάθε τρόπο να φτιάξει ανθρώπους μηχανές και όχι σκεπτόμενους και ενεργούς πολίτες.
Εμείς όμως, οι νέοι και οι νέες μας αυτού του τόπου, σε μεγάλο ποσοστό, μπορούμε να καταρρίψουμε τις άδικες κατηγορίες. Ο καθένας σας ας παρατηρήσει τον μικρόκοσμο γύρω του και θα το διαπιστώσει.
Την Παρασκευή 29 Ιουλίου 2022, έπειτα από το κάλεσμα της WWF Greece και σε συνεργασία με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Εθελοντικών Οργανώσεων Δασοπροστασίας Πυρόσβεσης 25 νεαροί και νεαρές εθελοντές/εθελόντριες των παρακάτω Ομάδων:
- Σύλλογος Εθελοντών Πολιτικής Προστασίας Αγίου Στεφάνου Αττικής
- Εθελοντικές Δυνάμεις Δασοπυρόσβεσης και Διάσωσης Ροδόπολης – ΕΔΔΔ
- Ομάδα Εθελοντών Δασοπυροσβεστών Διασωστών
- Σύλλογος Εθελοντών Αφιδνών – Δασοπροστασίας
- Εθελοντική Ομάδα Δασοπροστασίας και Πυρόσβεσης Ηλιούπολης – ΕΟΔΠΗ
- Κέντρο Προστασίας Δασών και Φυσικού Περιβάλλοντος Βύρωνα-Εθελοντές
ταξιδέψαμε 840 χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια μας στο Εθνικό Πάρκο Δαδιάς- Λευκίμης- Σουφλίου, προκειμένου να συνεργαστούμε για τέσσερεις μέρες με το Πυροσβεστικό Σώμα και να συμβάλλουμε στην κατάσβεση εστιών φωτιάς, ως πεζοπόρο τμήμα, αλλά και για να επαγρυπνήσουμε για τυχόν αναζωπυρώσεις ώστε να απομακρυνθεί η απειλή της πύρινης λαίλαπας από το Δάσος και να παραμείνει ζωντανό αυτό το μνημείο της Φύσης.
Βλέπετε, καλώς ή κακώς, πράττουμε αυτό που έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης στην «Ασκητική»:
«Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ θα φταίω.»
Έτσι για την ιστορία να σας πω ότι σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, ο εθελοντισμός θεωρείται χρήσιμος όσο ποτέ άλλοτε για την επίλυση κοινωνικών, οικονομικών, πολιτισμικών, ανθρωπιστικών και ειρηνευτικών ζητημάτων και είναι η ατομική συνεισφορά που δεν σχετίζεται με κέρδος, αμοιβή ή καριέρα, αλλά στοχεύει στην ευημερία των συνανθρώπων ή του συνόλου της κοινωνίας. Η ρίζα της λέξης είναι λατινική (voluntas: θέληση).
Ο εθελοντισμός είναι στάση ζωής. Δρα εποικοδομητικά, μας αφορά όλους – ανεξάρτητα από κοινωνικές και οικονομικές διακρίσεις-, προάγει την ενεργή συμμετοχή των πολιτών στην προάσπιση των θεμελιωδών τους δικαιωμάτων και ενδυναμώνει την κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή. Εκφράζεται με πολλούς τρόπους, ο καθένας από αυτούς με τη δική του φυσιογνωμία και μέθοδο δράσης. Κοινό χαρακτηριστικό όμως όλων είναι η συνδρομή τους στην προάσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Στις μέρες μας ο εθελοντισμός έχει καθιερωθεί ως ο θεσμός εκείνος, που συμβάλει στην αντιμετώπιση των κοινωνικών, οικονομικών και περιβαλλοντικών προβλημάτων και καλείται να αναπληρώσει τα κενά που δημιουργεί η αδυναμία του κράτους και οι λοιποί μηχανισμοί της κοινωνίας.
Εκεί όπου το κράτος αδυνατεί να φανεί ή να πράξει έρχεται ο εθελοντής η δράση του οποίου είναι συνδεδεμένη με την αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια και την ανιδιοτελή προσφορά. Ο εθελοντισμός, είναι να βοηθώ τον συνάνθρωπό μου σε ώρα ανάγκης και η ανταμοιβή μου είναι ηθική. Η αναγνώριση της προσφοράς μου, εκτός του ότι με χαροποιεί, αποτελεί κίνητρο ώστε να συνεχίσω αυτό που κάνω. Τι σπουδαιότερο από το να ξέρεις ότι κάνεις καλό στους άλλους, στον τόπο σου και στον ίδιο σου τον εαυτό;
Ο εθελοντισμός είναι στάση καρδιάς. Δεν είναι ένας τρόπος για να καθησυχάσουμε την συνείδηση μας ούτε για να αποκτήσουμε κάποιο κύρος ή εύνοια στην κοινωνία μας. Το πνεύμα του εθελοντισμού επιτρέπει να δημιουργηθούν ανθρώπινες ατομικές αξίες, όπως αλληλεγγύη, ανεκτικότητα, υπεύθυνη δέσμευση και σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τη φύση, για να μπορούμε να δρούμε με τρόπο συνειδητό, ανιδιοτελή και μη εγωιστικό, για δίκαιους και ευγενείς σκοπούς. Είναι η επιδίωξη του ανέφικτου και αποτελεί ότι πιο ηρωικό μπορούμε να τολμήσουμε εμείς οι νέοι και οι νέες!
Τις 4 μέρες που περάσαμε στη Λευκίμμη του Έβρου καταλάβαμε ότι σβήνοντας εστίες φωτιάς, ανάψαμε τη δάδα της ελπίδας σε ανθρώπους ακριτικών περιοχών, την ώρα που εσείς απλά σχολιάζατε βλέποντας τηλεόραση από τον καναπέ σας, και θυμόσαστε το Μάτι, την Βόρεια Εύβοια, την Ηλεία και τόσες άλλες περιοχές που κάηκαν χωρίς να σκεφτείτε ότι με κάποιο τρόπου μπορείτε και εσείς να βοηθήσετε. Ε λοιπόν εμείς, αντί να περάσουμε τις μέρες μας στη θάλασσα και τα βράδια μας στα μπαρ, μεταλαμπαδεύσαμε ελπίδα και το μήνυμα ότι οι Ακρίτες μας δεν είναι ξεχασμένοι… Το «Σας είμαι Ευγνώμων» που ακούσαμε από τα χείλη ανθρώπου με ιδιαίτερη θέση στην τοπική κοινωνία, μας συγκίνησε. Δεν το παίζουμε super ήρωες σαν αυτούς των αμερικάνικων ταινιών. Όμως τα παιδιά εκεί στον Έβρο, με την αγάπη και το ευχαριστώ τους, μας έκαναν πραγματικά να νιώσουμε ήρωες. Ήρωες της διπλανής πόρτας, έτοιμοι να προσφέρουμε όπου και όποτε χρειαστεί…
Μην κατηγορείτε λοιπόν τη νεολαία για όσα εσείς δημιουργήσατε, κάνατε ή ανεχτήκατε πριν από εμάς. Αντί να μας κριτικάρετε ακολουθείστε μας…
* Το κολάζ με τις φωτογραφίες είναι από την επιχείρηση των εθελοντών στη Δαδιά Έβρου
Αιμιλία Πανταζή
