Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Θέλω να σας εξομολογηθώ κάτι που ίσως σας ενδιαφέρει, ίσως και όχι: Δεν είμαι φίλος του Μητσοτάκη , ούτε εκείνος είναι φίλος δικός μου. Στην πραγματικότητα μάλιστα, εκείνος με απομάκρυνε από τη Νέα Δημοκρατία αλλά και τουλάχιστον άκομψα από τα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας , όπως άλλωστε και ο ανεψιός του -όταν ήταν υποψήφιος Δήμαρχος- με έκοψε από το ψηφοδέλτιο για το Δήμο Αθηναίων αν και δυο συνεχείς φορές εκλεγμένο.
Και τα γράφω αυτά γιατί σε όσα θα διαβάσετε παρακάτω, θα διαπιστώσετε ότι εγώ, είμαι υπέρ του Μητσοτάκη, κάτι που σημαίνει ότι εγώ δεν κρατάω κακίες, τουλάχιστον όταν γράφω για πολιτική και προσπαθώ να είμαι αντικειμενικός
Και μετά τον αναγκαίο πρόλογο ( αναγκαίο γιατί δεν θα΄θελα ν ακούσω … περίεργα σχόλια), θέλω να επαναλάβω μια άποψή μου που είχα πρωτοκαταθέσει πριν από μερικά χρόνια, όταν καντεμιά άρχισε να σφυροκοπά τη Νέα Δημοκρατία και το Μητσοτάκη, η ίδια και χειρότερη καντεμιά που κάνει επιδρομή και τώρα.
Ανεξάρτητα λοιπόν από λάθη, παραλείψεις, αδυναμίες, κακές επιλογές σε πολιτικές επιλογές και επιλογές στελεχών, ο Μητσοτάκης «καμμένη γη» μπορεί να μην βρήκε όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία αλλά σχεδόν τίποτε δεν ήταν στέρεο, εξασφαλισμένο και σωστό. Και για να μην αρχίσω να απαριθμώ σημεία, καταστάσεις και γεγονότα, απορώ γιατί ο Μητσοτάκης ήθελε να κερδίσει τις εκλογές του Ιουλίου 2019 και μετά, τις εκλογές του Ιουνίου 2023 αφού ήξερε ότι 1. για να επανορθώσει, να βελτιώσει, να αλλάξει όλα τα στραβά του Σύριζα θα χρειαζόταν και… θεική βοήθεια και 2. Για να φέρει το κράτος σε μιαν ισορροπία, θα έπρεπε την άλλη 4ετία να παλέψει απέναντι σε γνωστούς-αγνώστους που περίμεναν στη γωνία.
Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες, τις ξέρετε όλες. Τα αντιμετώπισε όλα τουλάχιστον καλά. Εκτός από αυτά που δεν μπορούσαν να …επιδιορθωθούν ( λ.χ η τραγωδία στο Μάτι) και από αυτά που οφείλονταν σε λάθη και παραλείψεις της δικής του παράταξης ( που ο ίδιος είχε συγκροτήσει και από πού ν αρχίσει και που να τελειώσει).
Ωστόσο ο Κυριάκος αποδείχθηκε άτυχος. Και δεν θέλω να χρησιμοποιήσω τον τουλάχιστον αδόκιμο όρο «καντέμης» που είχε χρησιμοποιηθεί κατά κόρον για τον πατέρα του Κωνσταντίνο Μητσοτάκη γιατί για να σε χτυπήσει τέτοια «καντεμιά», ισχυρή και ευρεία σαν αυτή που χτύπησε τον Κυριάκο, σίγουρα οι «καντέμηδες» θα ήταν ΠΟΛΛΟΙ και όχι μόνον ένας. Διότι επρόκειτο για ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ καντεμιά.
Σταματώ για να μην πολυλογώ για πράγματα γνωστά τοις πάσι διότι ακόμα και μια αχνή «πρόοδος» σε τραγωδία της εποχής Σύριζα – μιλώ φυσικά για την απίστευτη τραγωδία στο Μάτι- μπορεί μεν να «γεννήσει» μιαν εξέλιξη αλλά η εξέλιξη καθυστέρησε τόσο όσο χρειαζόταν για να περάσει στην «εποχή Μητσοτάκη» και μάλιστα λίγο μετά την άλλη τραγωδία, των Τεμπών.
Ο Μητσοτάκης δεν τα πήγε σε όλα καλά. Κυρίως οι συνεργάτες του. Αλλά τα πήγε μια χαρά σε πολλά. Ήταν αποφασιστικός, ανοίχτηκε σε νέες ιδέες, γέννησε ελπίδες, άνοιξε δρόμους, δρομολόγησε εξελίξεις. Και μέσα απ΄ αυτά, φίλος μου ή όχι, ο Μητσοτάκης δικαιούται μιας ορθολογικής αλήθειας : «Όχι άλλη καντεμιά».
Δημήτρης Κωνσταντάρας
Δημοσιογράφος
12.5.2024
