Απόσπασμα από το καινούργιο βιβλίο της Χριστίνας Φούσκα “Η γάτα του κυρίου Που”
… Ήταν άνοιξη κι όλα είχαν αρχίσει να πολλαπλασιάζονται. Η Φου κρυβόταν συχνά στον κήπο κι ο κύριος Που συμπεριφερόταν σαν να βρισκόταν σε μια χαλαρή ανάπαυλα. Έκανε πως ψάχνει τη γάτα του μέσα στα ανθοφορεμένα δέντρα, αμέριμνος και χαρούμενος. Πότε-πότε έπιανε να σκαλίζει τον κήπο και να συνομιλεί με τα φυτά. Εκείνη είχε αντιληφθεί πως όλη αυτή η ξενοιασιά δεν ήταν παρά η εξωτερική όψη ενός βαθύτατου πόνου.
Ο πόνος των ανθρώπων μπορεί και τονώνει τη δημιουργική τους διάθεση, μέχρι να φτάσει στο σημείο να διεγείρει εκείνον τον βαθύ, τον πιο βουβό τους τόπο. Τότε όλα σταματούν κι αποζητούν να χαθούν μέσα στον βυθό ενός επώδυνου οργασμού.
Είχε κρυφτεί πίσω από τους θάμνους και παρατηρούσε την ψυχή του κύριου Που να σπαρταρά όπως εκείνο το χρυσόψαρο που κάποτε είχε βρεθεί στο δρόμο της, στην προσπάθειά του να ενωθεί με την πηγή του. Η αλήθεια είναι πως είχε παίξει λίγο πιο άγρια μαζί του απ’ ότι συνήθιζε, έτσι στο τέλος το χρυσόψαρο, καθώς ξεψυχούσε κάτω από τα νύχια της, αναγκάστηκε να παραδεχτεί πως ο βυθός μιας θάλασσας ήταν ο αληθινός του τόπος. Δεν είχε καμιά δικαιολογία για το βασανιστήριο που υπέβαλε στο φτωχό χρυσόψαρο μέχρι να αποσπάσει την ομολογία του. Χρόνια μετά κατάλαβε πως μάλλον το είχε ερωτευτεί…
Φωτό: η Mινού
