Η μετανάστευση στην “Νέα Πατρίδα” για πολλούς που ζούσαν στη γηραιά ήπειρο ήταν ένα όνειρο ζωής. Όσοι τα κατάφεραν να πάνε (μεταπολεμικά) στην δεκαετία του ’50-’60 ήταν λες και είχαν κερδίσει ένα λαχείο. Όταν πρωτοκατοικήθηκε η «γη της επαγγελίας» το έδαφος κερδήθηκε κομμάτι-κομμάτι με τα όπλα (για αυτό και τα όπλα μέχρι σήμερα είναι μέρος της κουλτούρα τους). Ο πιο δυνατός κατακτούσε το κομμάτι που θα καλλιεργούσε όπου θα έχτιζε το σπιτικό του και θα το υπερασπιζόταν με το όπλο του και τη ζωή του. Στην μεγάλη αυτή καινούργια χώρα λοιπόν παρατηρεί ο επισκέπτης ότι οι πόλεις ρυμοτομικά είναι χτισμένες σε μπλοκ, δηλαδή μεγάλα κομμάτια γης σαν φέτες κομμένες με την σειρά το ένα διπλά στο άλλο και πίσω από το άλλο στοιχισμένα, μου θυμίζει ένα μεγάλο «νεκροταφείο» με στρατιώτες από το Βιετνάμ ή μια πιο ανάλαφρη περιγραφή ένα ταψί πίτας χαραγμένο σε κομμάτια.
Στην Ευρώπη αντίθετα βλέπουμε τις μεγάλες πόλεις να έχουν ένα κέντρο και γύρω-γύρω να χτίζονται τα σπίτια, τα καταστήματα, τα σχολεία κτλ. κάνοντας ένα νοητό κύκλο. Έχουν ένα σημείο αναφοράς, ένα σημείο συνάντησης, ένα σημείο λατρείας ή εξουσίας, που εμπεριείχε κατά κάποιο τρόπο και την ιστορία του τόπου. Η ιστορία διαμόρφωσε την Ευρώπη σε όλες τις πτυχές της. Οι κατακτήσεις, οι θρησκείες, οι πόλεμοι, οι επαναστάσεις, οι τέχνες, τα πολιτεύματα, κάθε φορά διαμόρφωναν το χαρακτήρα της. Οι ρυτίδες είναι βαθιές όμως δείχνουν την σοφία και την κουλτούρα που έχει περάσει από σαράντα κύματα.
Τα χρόνια έχουν περάσει και στις Η.Π.Α. ακόμα και σήμερα, ένα σημαντικό γνώρισμα των ανθρώπων, των πολιτών αυτής της χώρας στις συναναστροφές, στην καθημερινότητα είναι ο τόπο καταγωγής. Πολλές φορές έχω γίνει μάρτυρας του χαρακτηρισμού π.χ. ρωτάω ποιοι θα είναι; και οι απάντηση αρχίζει με την πρώτη πληροφορία δύο Ιταλοί και μια Ιρανή, και δευτερεύοντος είναι φίλοι από το γυμναστήριο κτλ.
Αυτό που πάντα μου έκανε εντύπωση σε αυτή την χώρα (που μου έχει δώσει πολλά) είναι ότι τα πανεπιστήμια είναι γεμάτα φοιτητές από ξένες χώρες. Όλα είναι ιδιωτικά και οι Αμερικανοί πολίτες πρέπει να έχουν την οικονομική άνεση για να στείλουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν. Η μεσαία τάξη έχει γαλουχηθεί έτσι ώστε να μην θεωρεί σαν κύριο σκοπό τη γνώση, το σημαντικό είναι το χρήμα, δηλαδή αν μπορείς να βγάλεις χρήματα δεν είναι ανάγκη να έχεις και πανεπιστημιακή μόρφωση. Όλα είναι διαμορφωμένα έτσι ώστε να μπορείς να ανοίξεις μια επιχείρηση, μικρή ή μεγάλη. Αφού δεν υπάρχει γραφειοκρατία εύκολα μπορείς να μπεις στο κομμάτι που λέγετε φορολογία. Δεν συμφέρει το κράτος να σου κάνει την ζωή δύσκολη, γιατί δεν θέλει να χάσει κανένα φορολογούμενο, όσο είσαι νομοταγής και πληρώνεις του φόρους όλα βαίνουν καλώς.
Νομίζω ότι η ανασφάλεια του μετανάστη είναι βαθιά ριζωμένη μέσα του, ακόμα και αν βρίσκονται στην δεύτερη γενιά ανθρώπων που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει εκεί. Η τρίτη γενιά θεωρεί ότι είναι οι γνήσιοι αμερικανοί (δεν έχουν έρθει από πουθενά εκεί είναι η πατρίδα τους) και αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι οι παροχές που είχαν οι παππούδες και γιαγιάδες ακόμα και οι γονείς τους, δεν είναι πλέον αρκετές για να ζήσουν όπως παλαιότερα ή τουλαχιστόν όπως είχαν γαλουχηθεί (φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις). Πρέπει να επιδοθούν από την εφηβεία στην εργασία που θα τους εξασφαλίσει τα προς το ζην, που θα τους εξασφαλίσει την παροχή υγείας που είναι το ύψιστο αγαθό και τα δίδακτρα για μία ανώτερη σχολή.
Άλλο ένα σημαντικό θέμα είναι οι ασφαλιστικές που λειτουργούν σαν «κράτος εν κράτη», δύσκολο να δώσουν χώρο στην κοινωνική ασφάλεια που θα πρόσφερε το κράτος εδώ ταιριάζει η ατάκα «είναι πολλά τα λεφτά Άρη». Νομίζω ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται από αυτά …και άλλα τα λόμπι, που φυσικά διαμορφώνουν και συνειδήσεις.
