Γράφει ο Σπύρος Σταθάτος δημοσιογράφος κ’ μέλος Φίλων ΕΣΕ
Το 1976, ο άγνωστος μέχρι τότε Σιλβέστερ Σταλόνε γράφει, σε τρείς μέρες παρακαλώ, το σενάριο της ταινίας που έμελε να γεννήσει ένα θρύλο , τον Ρόκυ Μπαλμπόα. Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός αποτυχημένου πυγμάχου που σε ηλικία τριάντα ετών αρπάζει την ανέλπιστη ευκαιρία για τον τίτλο, που του δίνει ο ¨κορεσμένος¨ πρωταθλητής Απόλλο Κρηντ, δείχνοντας σε όλο τον κόσμο την αξία του. Το φινάλε της ταινίας, δείχνει έναν πρωταθλητή να σώζεται κυριολεκτικά στο νήμα και έναν Ρόκυ να έχει κλέψει τις εντυπώσεις . Το αξιοσημείωτο είναι, ότι ο πρωταθλητής αποφάσισε, για πρώτη φορά στην ιστορία του μποξ, να δώσει την ευκαιρία σε έναν ντόπιο ερασιτέχνη να διεκδικήσει το τίτλο του πρωταθλητή βαρέων βαρών . Πίνοντας λοιπόν χαλαρά τον καφέ του και ξεφυλλίζοντας τα βιβλία με τους πυγμάχους (τότε το internet δεν υπήρχε ), σταμάτησε στο όνομα του Ρόκυ επειδή του άρεσε το παρατσούκλι που τον συνόδευε (¨Ιταλός Επιβήτορας¨)! Ένα από τα πρώτα διδάγματα της ταινίας λοιπόν , είναι το γνωστό «αν έχεις τύχη, διάβαινε» ή αλλιώς το αμερικανικό όνειρο (όπου Αμερική, βάλτε η χώρα της ευκαιρίας). Για την ιστορία η πρώτη ταινία πήρε όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και μοντάζ , ενώ ήταν υποψήφια σε εννιά, συνολικά, κατηγορίες. Συνεχίστηκε με πέντε ακόμη ταινίες εξίσου συναρπαστικές, με την τελευταία να χρονολογείται το 2006.
Το μπρούτζινο άγαλμα του Ρόκι Μπαλμπόα το 2006
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία σαράντα χρόνια ο Ρόκυ Μπαλμπόα έχει εμπνεύσει πάρα πολύ κόσμο και μια πιο προσεκτική ματιά στις ταινίες του, αποδεικνύει του λόγου το αληθές . Ένα από τα πολλά μηνύματα της ταινίας είναι ότι δεν έχει σημασία πόσο δυνατός είσαι αλλά πόσο μπορείς να αντέξεις τα χτυπήματα (μεταφορικά και κυριολεκτικά ) της ζωής, για να μπορέσεις να κερδίσεις. Ο ήρωας κέρδιζε με την καρδιά και όχι με τα μπράτσα. Η νίκη του ερχόταν σταδιακά, βήμα-βήμα, και βάζοντας ένα στόχο, να αντέξει λίγο παραπάνω, σε κάθε γύρο του αγώνα. Αυτό ισχύει και στη ζωή . Πολλές φορές αν αντέξεις λίγο παραπάνω , ειδικά τη στιγμή που νομίζεις ότι θα τα παρατήσεις, στο τέλος κερδίζεις . Για να καταφέρεις να αντέξεις όμως, πρέπει να πιστέψεις στον εαυτό σου . Η αυτοπεποίθηση είναι αυτή που θα σου δώσει την δυνατότητα να παλέψεις για την νίκη! Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα να χάσεις , γιατί είσαι άνθρωπος . Αυτή η ήττα όμως θα είναι χωρίς δικαιολογίες και χωρίς να φταίει κανείς τρίτος παρά μόνο ο εαυτός σου , κάτι που την κάνει τουλάχιστον υποφερτή.
Ο Ρόκυ παρότι φοίτησε στο ¨πανεπιστήμιο της ζωής¨, έχει ριζωμένα ιδανικά και αξίες που δεν υπάρχουν σε πολύ πιο φανταχτερούς και χρυσοποίκιλτους ρόλους. Βλέπουμε τον ήρωα να αγαπά την οικογένεια του, να στηρίζει μέχρι θανάτου τους φίλους του, να σκύβει ευλαβικά το κεφάλι και να προσεύχεται στο Θεό . Η συγκίνηση του ήρωα είναι έκδηλη την ώρα που σηκώνει τον τίτλο του πρωταθλητή και αναφωνεί ¨εκτός από την γέννηση του παιδιού μου, είναι η σημαντικότερη στιγμή της ζωής μου¨, ενώ φωνάζει στην γυναίκα του Άντριαν, ότι τα κατάφερε!! Δεν διστάζει ακόμη, να δώσει τον υπέρτατο πυγμαχικό αγώνα, σε μια εχθρική χώρα για την Αμερική (την πρώην ΕΣΣΔ) και με έναν αντίπαλο υπερφυσικά δυνατό, προκειμένου να εκδικηθεί το θάνατο του καλύτερου φίλου του, που πέθανε στο ρινγκ. Αυτή του η αυταπάρνηση θα του δώσει για ¨παράσημο¨ την αναγνώριση, από το ,μέχρι τότε μισητό προς εκείνον, Ρωσικό κοινό, που δεν διστάζει να τον χειροκροτήσει μέσα στην Μόσχα, όπου διεξάγεται ο αγώνας . Το μήνυμα που περνά η ταινία είναι ότι η δύναμη της ψυχής και η θέληση μπορεί να κερδίσουν και τον πιο δύσκολο και απαιτητικό κριτή-θεατή!
Τι γίνεται όμως όταν τα φώτα σβήνουν και η αυλαία πέφτει; Όταν αποσύρεται κανείς από το οτιδήποτε στην ζωή του, είναι όλα εκνευριστικά ήσυχα …. Δεν υπάρχει πια η δράση και οφείλεις να το διαχειριστείς, αν θέλεις να συνεχίσεις να ζεις . Ο Ρόκυ καλείται στην πέμπτη ταινία της σειράς να διαχειριστεί την ασθένεια που τον αναγκάζει να αποσυρθεί, από την ενεργό δράση, αλλά και μια οικονομική καταστροφή που τον ρίχνει πάλι στο μηδέν. Ξανά λοιπόν ο ήρωας μας ,στηρίζεται στην οικογένεια του και προσπαθεί να ορθοποδήσει, από άλλο πόστο, αυτό του προπονητή . Ο χαρακτήρας Ρόκυ, πάντα βρίσκει κίνητρο για να επιβιώσει . Ξέρει ότι ένας άνθρωπος χωρίς κίνητρο ζωής δεν μπορεί να ζήσει αλλά είναι καταδικασμένος να πεθάνει, ψυχικά πρώτα και μετά σωματικά. Προσπαθεί λοιπόν να εμφυσήσει τα ιδανικά του σε νέους πυγμάχους και παρότι εξαπατάται από κάποιον επιτήδειο έχει τον τρόπο να βάλει τα πράγματα στην θέση τους και να αγκαλιάσει την οικογένειά του, που αποτελεί και το καταφύγιο του .
Φτάνοντας στη τελευταία ταινία το Ρόκυ 6, βλέπουμε έναν ήρωα που έχει συνέλθει από την οικονομική καταστροφή ,έχει ανοίξει την δική του επιχείρηση και ζει μια ήρεμη ζωή μιλώντας για τα κατορθώματα του, στους θαμώνες του εστιατορίου του . Εδώ βέβαια έχει χάσει την γυναίκα του από καρκίνο και δεν έχει και τις καλύτερες σχέσεις με το γιο του . Ένας πυγμάχος τριάντα χρόνια νεότερος, τον προκαλεί για έναν αγώνα επίδειξης και ο Ρόκυ το αποδέχεται γιατί δεν τον ενδιαφέρει πια η γνώμη του κόσμου. Είναι εξήντα ετών. Ε και; Θεωρεί ότι έχει αφήσει κάτι στη μέση και αυτό πρέπει να συνεχίσει . Γιατί οι μαχητές πολεμούν! Το πάθος του αυτό και η δύναμη θέλησης, πείθουν ακόμη και την επιτροπή πυγμαχίας να του δώσει άδεια (στα εξήντα του χρόνια), να αγωνιστεί για τελευταία φορά . Το κάνει λοιπόν με μεγάλη επιτυχία, έχοντας την συμπαράσταση του γιού του, με τον οποίο συμφιλιώνεται. Η τελευταία ταινία έχει την ίδια κατάληξη με την πρώτη , ήττα στο νήμα. ΟΙ εντυπώσεις όμως ήταν και είναι υπέρ του Ρόκυ επειδή ακριβώς η ¨καρδιά¨ δεν γερνά ποτέ!
Συνοψίζοντας λοιπόν θα λέγαμε, ότι στην ζωή έρχονται δύσκολες στιγμές . Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι πάντα να παλεύουμε, χωρίς να υπάρχει αύριο . Να παλεύουμε για τα ιδανικά μας, για τους στόχους για τα όνειρα μας, να τα βάζουμε με Θεούς και δαίμονες προκειμένου να πετύχουμε. Τότε μπορούμε να γευτούμε τους καρπούς της νίκης ή να δεχτούμε την ήττα με μεγαλύτερη ευκολία. Όπως ακριβώς έκανε και ο μεγάλος ΡΟΚΥ ΜΠΑΛΜΠΟΑ!
ΣΠΥΡΟΣ ΣΤΑΘΑΤΟΣ
