Γράφει ο Στάθης Λιώτης – Μουσικος- Δάσκαλος φωνητικής
” Γιέ μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου καρδούλα της καρδιάς μου, πουλάκι της φτώχειας αυλής, ανθε της ερημιάς μου, πως κλεισαν τα ματάκια σου και δε θεωρείς που κλαίω και δε σαλεύεις, δε γροικάς,
Τα πού πικρά σου λέω”…
Γράφει ο Γιάννης Ρίτσος εμπνευσμένος από την Θεία Σταύρωση.
Η Σταύρωση του Θεανθρώπου!!
Πόσους και πόσους Έλληνες ποιητές έχει εμπνεύσει τόσο αυτή όσο και τ’ Άγια Πάθη και η λαμπροφόρος Ανάσταση! Τούτες τις μέρες, αισθανόμενος βαθιά κατάνυξη ανοίγω την ανθολογία του Αποστολίδη, ξεφυλλίζω και πέφτω πάνω σ’ έναν όχι και τόσο γνωστό ποιητή, αλλά με πολύ καλή γραφή, Τάσος Ζερβός. Είν’ απόσπασμα.
” Και μόνο ο ληστής του αριστερού σταυρού
Που είχε τόση πείρα από θανάτους που είδε λόφους σταυρωμένων στον ορίζοντα
Τον περιπαίζει ως το τέλος δίχως έλεος”…
Έχει γνώση ο ένας ληστής, ο εξ αριστερών από θανάτους, ίσως και ο ίδιος να ευθύνεται για φόνους κάποιων ανθρώπων. Και είναι ο μόνος που περιπαίζει τον Χριστό. Ο Σταυρός δεν είναι για τους πιστούς, τους καλούς, τους τίμιους, είναι η κάθαρση των άνομων, των αδυνάτων, των αμαρτωλών.
Και συνεχίζω με τον Βάρναλη.
” Που να σε κρύψω, γιόκα μου, να μην σε φτάνουν οι κακοί; Σε ποιο νησί του Ωκεανού
Σε ποιαν κορφήν ερημική…
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάξεις”.
Ο πόνος της μάνας που θωρεί τον γιό της άδικα να υποφέρει. Στους δύο τελευταίους στίχους, φανερώνεται και η ιδεολογική κατεύθυνση του ποιητή. Συμβιβάζεται η μάνα του και τον προτρέπει να κάνει το ίδιο να μην μιλήσει για τ’ άδικο, να μη φωνάξει μα να σκύψει το κεφάλι, για χάρη της ” Θείας Οικονομίας”!
Ο Χριστός στην ποίηση, δεν είναι μόνο ο αθώος αμνός, είναι πολλές φορές σύμβολο, είναι επαναστάτης, είναι αναρχικός, είναι αιρετικός, είναι ο λυτρωτής.
Τελειώνω με τον ΘΔ Φραγκόπουλο και το ποίημα ” ο Επαναστατημένος Χριστός”
” Τα βράδια, την ώρα που ξυπνάνε τα παράθυρα και βγαίνουν στις κορφές των σπιτιών
Τα φώτα της προσμονής, σε συνοικίες λαϊκές
Του κουρασμένου πατέρα που πλένει απ’ τα χέρια του
Τον κάματο και την πονηριά της μέρας
Και μπαίνει στο δωμάτιο με τα κοιμισμένα παιδιά και το τρεμάμενα χαμόγελο της μάνας τους,
Κείνη την ώρα, γλιστρώντας από τις χρυσομενες του εκκλησιές
Που τον βαστούσαν φυλακισμένο,
Κατεβαίνει ο Χριστός
Με ένα τσιγάρο στο αφτί,
Με τραγιασκα ψαρά,
Και νύχια γεμάτα της μηχανής
Και κοιτάει τα σπίτια τούτων εδώ των φτωχών χαμογελώντας “…
Στάθης Λιώτης
Μουσικος- Δάσκαλος φωνητικής
11.4.2023
