Αυτό που συντάραξε το πανελλήνιο ήταν το σιδηροδρομικό ατύχημα στις 28/2/23. Σε αυτό το δράμα πρωταγωνιστής ήταν ο εγκληματικός ωχαδερφισμός. Ξέρω ότι οι πολιτικές των εκάστοτε κυβερνήσεων ήταν ελλιπείς για την ασφάλεια των τραίνων (παρά τις εξαγγελίες που έκαναν), αυτονόητο είναι ότι οι ευθύνες επιβαρύνουν και τους οργανισμούς που εμπλέκονται. Όμως αυτό που με στοίχειωσε περισσότερο είναι ο ωχαδερφισμός των ανθρώπων που ήταν σε πόστο «κλειδί», άκουσα διαλόγους μεταξύ των εργαζομένων που με συντάραξαν. Καταλαβαίνω το ανθρώπινο λάθος, αλλά αυτή η κυνικοί αναίδεια ότι έχω «δεμένο το γάιδαρό μου» επειδή είμαι σε μια θέση στο δημόσιο (φυσικά δεν είναι η πολυψήφια των υπαλλήλων), μου επιτρέπει να μην κάνω το καθήκον μου και μάλιστα όταν στα χέρια μου κρέμονται οι ζωές ανθρώπων, μου φαίνεται αδιανόητο. Πρώτη φορά άκουγαν οι προϊστάμενοι αυτούς τους χαλαρούς διάλογους από τους υπαλλήλους του ΟΣΕ; Δεν θέλω να αναφερθώ στα τσιμπούσια μέσα στο δημόσιο κτίριο (διότι ακούστηκε και αυτό από διαφόρους όταν γινόταν ρεπορτάζ).
Ρωτήστε μία απλή υπάλληλο σε ένα κατάστημα, αν αισθάνεται ευθύνη στην εργασία της, ρωτήστε ένα λογιστή σε μια ιδιωτική εταιρεία πόση ευθύνη έχει και πόσο κινδυνεύει η θέση του αν κάνει το παραμικρό λάθος. Η αξιοκρατία και η εργατικότητα πρέπει να είναι αδιαμφισβήτητη, είναι;
Οπότε, για να επανέλθω στο θέμα, εκτός από τα τεχνικά μέσα που είπαν ότι δεν δούλευαν για τον έλεγχο της κυκλοφορίας των τραίνων, (άλλοι είπαν ότι δούλευαν ακόμα και τα πορίσματα μπερδεμένα), αυτό οι υπάλληλοι δεν το ήξεραν; Η προσοχή τους δεν έπρεπε να ήταν πιο αυξημένη; Όμως καταλαβαίνω παρόλα αυτά σε μία τόσο υπεύθυνη θέση έπρεπε να έχουν τέσσερα μάτια και δύο μυαλά για να έχουν το νου τους, ώστε να υπάρχει μια μεγαλύτερη δικλίδα ασφαλείας, αφού το κράτος δεν διασφάλισε την τεχνητή νοημοσύνη ώστε να αποφευχθεί το ανθρώπινο λάθος, γιατί δεν υπήρχε δεύτερο άτομο και ποιος έχει ευθύνη για αυτό; Ωχ αδερφέ
Αυτό που διαχέεται είναι αυτός ο ωχαδερφισμός, που πόνεσε πολύ όλη την ελληνική κοινωνία και προσωπικά εμένα.
