Οι ρίζες του συγκεκριμένου εθίμου εντοπίζονται στην αρχαιότητα. Στην ιερή πομπή των Ανθεστηρίων, οι Αθηναίοι βάδιζαν προς τον Παρθενώνα κρατώντας καλάθια με λουλούδια. Αλλά και στα Θαργήλια – τη γιορτή για τον Θαργηλίωνα, τον αντίστοιχο μήνα του Μαΐου- γιορτάζονταν η επιστροφή της Περσεφόνης από τον Άδη, με τους ανθρώπους επίσης να κρατούν κλαδιά με καρπούς, που θεωρούνται ρίζα του σημερινού εθίμου.
Επιπλέον, κάθε περιοχή εξέλιξε με τον δικό της τρόπο το έθιμο, καθώς οι κάτοικοι έβαζαν μία δική τους «πινελιά». Όπως για παράδειγμα στη Μικρά Ασία, όπου πέρα από τα λουλούδια στο στεφάνι έβαζαν και ένα σκόρδο για το «κακό μάτι», ένα αγκάθι για τον εχθρό και ένα στάχυ για την καλή σοδειά. Ή στα Δωδεκάνησα, όπου η παράδοση θέλει να μαζεύουν ένα λουλούδι που λέγεται «ανοιχτομάτης» και θεωρείται πως φέρνει καλοτυχία και υγεία.
Για να πιάσουν οι ευχές που έκαναν οι νοικοκυρές παλιότερα, το μαγιάτικο στεφάνι έπρεπε να γίνεται από συγκεκριμένα λουλούδια:
Ανθισμένο σπίτι: Tριαντάφυλλα, γαρίφαλα, βιόλες, πασχαλιές, γεράνια.
Ευτυχία του σπιτιού: Kλωνάρια ανθισμένα από αγιόκλημα και από ελιά.
Γεμάτο σπίτι: Στάχια και λουλούδια του κάμπου, όπως μαργαρίτες, παπαρούνες.
Για τη γλωσσοφαγιά: Μια κουκιά (φυτό) με τις ρίζες και τους καρπούς της.
Για την αγάπη των κοριτσιών του σπιτιού: Ένα κλωνάρι λυγαριά.
Για το μάτι: Ένα κεφάλι σκόρδο, κρεμασμένο στη μέση στο στεφάνι για να φαίνεται.
**Στη φωτογραφία ο πίνακας του Λουκά Γεραλή “Μαγιάτικο στεφάνι”
1.5.2023
