και μέσα του περνάει όλη η ζωή μου .
Ένα κορίτσι ξεπηδά χαμογελαστό
και μου λέει ,
έλα μαζί μου εδώ στα σκαλοπάτια
του σπιτιού σου να καθήσουμε
και να αγναντέψουμε τον δρόμο όπως
τότε .!
Δίστασα αλλά προχώρησα γιατί ήθελα
να είναι αλήθεια .
Άκουσα την φωνή σου και γύρισα σε είδα .
Δάκρυα με πνίξανε και με σπασμένη την φωνή
σε ρωτάω .
Πώς πέρασαν τα χρόνια μας ;
Τι έγινε ;Πως χάθηκε η ζωή μας ;
Δεν μπορεί κανείς μου απαντάς να τα βάλει
με τον χρόνο .
Μα πως κάτι πρέπει να γίνει κάποιος τρόπος
υπάρχει δεν γίνεται
και κραυγή έγινε η φωνή μου .
Δυστυχώς μου λες δεν υπάρχει τρόπος .
Χάθηκε .!
Όχι !!
Μα εμείς δεν φταίξαμε για αυτό .!
Μας κλέψανε τα όνειρα σε ένα ξημέρωμα
Σαββάτου εκείνοι που αποκαλούνται Σύμμαχοι και προστάτες των αδυνάτων.
Και όχι μόνο αυτοί αλλά και οι δικοί μας !
.
Μας πρόδωσαν και συμμάχησαν με τον
κατακτητή που αιματοκύλησε την γη μας !
Μας έδιωξαν βίαια και εμείς τρέχαμε να
επιβιώσουμε πάντα με την ελπίδα ότι θα
γυρίσουμε πίσω και δυστυχώς μας
προσπέρασε ο χρόνος !.
Αχ πόσο νοστάλγησα να καθήσω όπως τότε
στο κατώφλι του σπιτιού μου να ακούω τις
χαρούμενες φωνές μικρών μεγάλων και να
μεθάω από τις μυρωδιές των πορτοκαλανθών.!
Θάθελα να κλείσω τα μάτια μου και να αφεθώ
στο όνειρο πως θα γυρίσω πίσω στην αγκαλιά
σου.!
Και αν το όνειρο με προδώσει
η τελευταία μου πεθυμιά νάναι σε ένα περιβόλι με λεμονανθούς να ξεψυχήσω . !
Ακούγοντας για τελευταία φορά το νερό της δεξαμενής να κελαρύζει , τους ανεμόμυλους να γυρνάνε
και να δροσίζουν το κορμί μου
τότε να
έρθει ο θάνατος και να οδηγήσει την ψυχή
μου στην ευλογημένη και προδομένη γη μου φωνάζοντας για τελευταίο χαιρετισμό το
όνομα σου.
Αμμόχωστος καρδιά μου !!!
