Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Θέλοντας και μη, πάλι με τον Κασσελάκη θα ασχοληθώ, απλά γιατί ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να μην
ασχοληθώ. Έχει σίγουρα κάποια προσόντα, κάποιες επικοινωνιακές ικανότηττες αλλά αυτά
που λέει και αυτά που κάνει, προκαλούν. Προκαλούν το κοινό αίσθημα ,προκαλούν
περιέργεια, προκαλούν θυμό, προκαλούν διάθεση για αατεισμό, προκαλούν απορίες….
γενικά προκαλούν.
Είμαι αρκετά χρόνια «στο κουρμπέτι» και μπορώ σχετικά εύκολα να διαπιστώσω ότι κάποιο
δημόσιο πρόσωπο κάνει ή λέει κάτι μόνο και μόνο για να τραβήξει την προσοχή .Γενικά,
αυτή η τάση φαίνεται. «Ακούγεται» έλεγαν οι παλαιότεροι. «Βρωμάει» λένε οι νεότεροι. Το
ίδιο είναι. Και ο Κασσελάκης απέδειξε ότι είναι –κατά βάσιν- ένας άνθρωπος του φαίνεσθαι
διότι μέσα στο μικρό σχετικά διάστημα που «δρα» στο πολιτικό μας προσκήνιο έχει πει και
έχει επιχειρήσει να κάνει ουκ ολίγα. Στους λίγους μήνες που βρίσκεται εδώ, πήγε να
«αρπάξει» κόμμα, έφτιαξε νέο, μετά το άλλαξε ….τι να σας τα λέω, τα ξέρετε… να μην τα
επαναλαμβάνω.
Αλλά το συμπέρασμα είναι ότι 1. Δεν πέτυχε τίποτα παρά να ανακατέψει το πολιτικό μας
σύστημα, 2. να ξαναβάλει τον Τσίπρα στο παιχνίδι, 3. να φανερώσει τις παθογένειες που
υπήρχαν εντός του Σύριζα και 4 να γίνει ιδιαίτερα «αγαπητός» στα Μ.Μ.Ε. απλά και μόνο
γιατί τους έδινε τροφή είτε έκανε, είτε ΔΕΝ έκανε κάτι. Ισως εκείνο το ανεκδιήγητο
«Συνέδριο μετά φαγητού και ποτού» στην Σπέτσες να ήταν το αποκορύφωμα της
φιλοσοφίας του «Τίποτα» αλλά υπήρχαν κι άλλα. Πρόσφερε αφειδώς πολλά «τίποτα»,
μι8λούσε ασυνάρτητα, έλεγε ΠΟΛΥ βαριές κουβέντες για ανθρώπους, κόμματα, πολίτες,
βουλευτές, υπουργούς και στο τέλος δεν γινόταν τίποτα.
Στο τέλος νομίζω ότι δεν θα γίνει τίποτα. Θα φύγει έτσι όπως ήρθε, παρέα με τον Μακμπέθ
και κανονικά, φεύγοντας θα θυμάται –αν το ήξερε βέβαια ποτέ- τον περίφημο μονόλογο
του πραγματικού, Σαιξπηρικού Μακμπέθ , το τραγικό «Αύριο και αύριο και αύριο.»
Το αύριο, και το αύριο, και το αύριο,
Έρπει ύπουλα από μέρα σε μέρα,
Μέχρι την τελευταία συλλαβή του καταγεγραμμένου χρόνου,
Η ζωή δεν είναι παρά μια κινούμενη σκιά, κακός ηθοποιός που τρέχοντας απολαμβάνει
το λίγο χρόνο του στη σκηνή
Και μετά δεν τον ξανακούς πια. Είναι ένα παραμύθι,
που είπε ένας ηλίθιος, γεμάτο αχό κι ορμή θυμώδη,
Που δε σηματοδοτεί τίποτα.
Και για να εξηγούμαι καθαρά: ΔΕΝ αποκαλώ εγώ «ηλίθιο» τον κ. Κασσελάκη. «Λίγος»
μπορεί να είναι. «Ηλίθιος» καθόλου.
Δημήτρης Κωνσταντάρας
Δημοσιογράφος
24.2.2024
