Γραφει η Ξένια Κωνσταντοπούλου – Τσιμπουκτζόγλου
Οι “Ικέτιδες” ανήκουν στην τριλογία ” Ικέτιδες – Αιγύπτιοι – Δαναΐδες” και είναι το πρώτο και το μοναδικό έργο που έχει διασωθεί από την τριλογία του Αισχύλου Δαναΐδες.
Πέντε γενιές μετά την αρπαγή της Ιούς από το Άργος ζητούν άσυλο από το βασιλιά Πελασγό στο Άργος, τον τόπο της προγόνου τους Ιώς, πενήντα έφηβες, οι Δαναΐδες, που έφυγαν από τη Λιβύη ακολουθώντας τον πατέρα τους Δαναό, καθώς ο αδερφός του, ο Αίγυπτος ήθελε να τις παντρέψει με τη βία με τους πενήντα γιούς του. Έρχονται ως ικέτισσες για να αποφύγουν τον αιμομικτικό γάμο με τους ξαδέλφους τους, ντυμένες ξενότροπα με αιγυπτιακό πέπλο και στα χέρια κλαδιά πλεγμένα με μαλλί, δείγμα ικεσίας.
Οι Δαναΐδες Ικέτισσες μιλούν για τις ανάγκες που οδηγούν τους ανθρώπους να ξεριζωθούν από τη γη τους, την άγρια μοίρα του πρόσφυγα, την αξία της δικαιοσύνης, τις αρχές της δημοκρατίας. Πάνω απ’ όλα όμως μιλούν για τον αγώνα της Γυναίκας ενάντια στον Άνδρα, που με τη βία ζητά να της επιβληθεί.
Ο βασιλιάς Πελασγός ταλαντεύεται ανάμεσα στο θρησκευτικό δικαίωμα της ικεσίας και στον κίνδυνο ενός πολέμου αλλά τελικά επωμίζεται την προστασία των κοριτσιών αναθέτοντας την τελική απόφαση σε μια λαική συνέλευση
Ο Αισχύλος, ο τραγωδός «της θεϊκής δικαιοσύνης» προβάλλει πάλι, ως πρωταρχική αξία την τιμή και τον σεβασμό στους θεούς. Ο Πελασγός προστατεύει τους ξένους, ενώ η Αμυμώνη και η Υπερμνήστρα, η φωνή των Δαναΐδων, διαλαλούν ότι δεν θέλουν με τη βία ένωση με τον άντρα και μακαρίζουν τους Αργείους που «δεν αψήφησαν των γυναικών το δίκιο».
Έξοχη η σκηνή των μακαρισμών των Δαναΐδων
Τα σκηνικά συμβολικά και ενδιαφέρουσα η ενδυμασία των πρωταγωνιστριών. Κορυφαίες ερμηνείες από όλους με την επιβλητική Κονιόρδου στο ρόλο του Πελασγού. Βέβαια η Υπερμνήστρα (Λένα Παπαληγούρα) και η Αμυμώνη (Λουκία Μιχαλοπούλου) αφηγήθηκαν (πρόζα δηλ) το μεγαλύτερο μέρος των χορικών, πλαισιωμένες από τα μέλη του χορού. Εξαιρετική η τελευταία σκηνή του χορού, όπου όλες οι Δαναΐδες μπαίνουν κάτω από το ματωμένο πέπλο. Η κορυφαία Χριστίνα Σουγιουλτζή (Ιώ) χόρεψε υπέροχα. Το τραγούδι της καλλίφωνης Μαρίνας Σάττι μας άρεσε.
Καταπληκτική παράσταση.
Η Μαριάννα Κάλμπαρη μας ξαναθύμισε το συναρπαστικό κείμενο του Αισχύλου, που είχε 30 χρόνια να παρασταθεί, ενώνοντας τις φωνές των αρχαίων ηρωίδων με εκείνες των σημερινών για να μιλήσει για μεγάλα ζητήματα της εποχής μας, όπως η έμφυλη βία, η ιδέα του ξένου και του ασύλου που απασχολούν το ποιητικό αλλά και βαθιά πολιτικό αυτό έργο.
Μεγάλη προσπάθεια που ευχαρίστησε τους θεατές.
Μετά την Επίδαυρο και τις περιοδείες οι Ικέτιδες
την Πέμπτη και στο Ηρώδειο.
Ξένια Κωνσταντοπούλου – Τσιμπουκτζόγλου
11.9.2024
