Πέμπτη Δημοτικού…
Μας ξεχώρισαν ,όσα παιδιά θα κάναμε παρέλαση για την 25η Μαρτίου.
Προτελευταία .λόγω μικρού ύψους ,απο τότε και κάναμε δοκιμαστικά.
Τα ρούχα μας , μπλέ φούστα πλισέ , με “κανονέδες ” την έλεγε η μαμά μου , που ήξερε απο ράψιμο κι έτσι ονομαζε τις φαρδιές πιέτες και μπλέ γιλέκο με σταυρωτό κούμπωμα.
Τάφερε ο μπαμπάς μου τα ρούχα, δανεικά παρμένα κι ούτε ήξερα από πιο κορίτσι, μεγαλύτερο μου.
Το πουκαμισάκι ,όμως τόραψε η μαμά μου.
Είχε υφάσματα στο σπίτι ,κομμάτια απο διάφορα που τύχαινε νάχει ραψει .
Ενα άσπρο σαν περκάλι ,θυμάμαι ήταν και αφού μου πήρε τα μέτρα, έκατσε στη μηχανή την Singer και το έφτιαξε.
Η μάνα μου ,όταν έκανε κάποια τέτοια δουλειά ,ανέτρεχε και στο παρελθόν και όλο και κάτι είχε να μου διηγηθεί…
“Η μηχανή αυτή… τη βλέπεις πούναι μαυρισμένη και τα λουλουδια πάνω της δεν φαίνονται καλά ;” μου είπε….όσο άκουγα το τράκα τρακα του γαζώματος, έβλεπα το ποδαράκι σαν δίχαλο να προχωράει πάνω στο πανί και άλλαζε στη μασουρίστρα κλωστή …όταν έπρεπε….
” Θα σε πω την ιστορία της…Άκου,….
Ο παππούς σου ο Κοσμάς , ο μπαμπάς μου , την πήρε δώρο , τότε που ήταν ακόμη αρραβωνιασμένος με τη μάνα μου ,στις αδερφές του!!
Ομως οι θειές μου και η Μαρία και η Σουσάνη , δεν “έπιαναν” τα χέρια τους και πολύ .. ..
Εγινε η προσφυγιά και την έφεραν, με ό,τι άλλο μπορούσαν, νοικοκυριό ,στην Ελλάδα.,αλλά, πριν της είχαν βγάλει τα πόδια για να κουβαληθεί ευκολότερα ,μέσα στον μπόγο.
Την είχαμε μεις , στο σπίτι μας ,αλλά η γιαγιά σου ήταν γυναίκα με το δίκιο πάντα και έραβε πουκάμισα και ό,τι άλλο ήθελαν κι οι κουνιάδες της ,οι θειές μου,γιατί δεν το “σήκωνε” το ιστάχι **της….να κάνει αλλιώς..
Οταν στη κατοχή , οι Βούλγαροι έκαψαν το χωριό μας .,τα Κόκκαλα , αυτή κάηκε κομματάκι ,αλλά σώθηκε επειδή ήταν θαμένη με τα βαρέλια τα φασόλια και τα γεννήματα στην αυλή του σπιτιού μας .
Μετά ,την έδωσαν σε μένα ,όταν παντρευτήκαμε με τον μπαμπά σου και μπορούσα να σας ράβω όταν ήσασταν μικρά και Να, διες και μέχρι τώρα , κάνει δουλειά, Θεός σχωρέσ΄τον μπαμπά μου τον καημένο”.
Ηρθε η μέρα της γιορτής και πρωί πρωί ,νωρίς , κατά τις 9 έπρεπε νάμαστε όλο το τμήμα, στου Παπαστράτου,όπου μαζεύονταν ολα τα σχολεία που θα παρήλαυναν.
Η οδός Βενιζέλου άρχιζε και ακόμη έτσι ειναι, απο το Φάληρο κι εκεί γινόταν, τότε οι παρελάσεις.
Μάρτιος μήνας, κρύο και τα ρούχα ψιλά…
Κάτω απ το πουκαμισάκι ,μια άσπρη μπλουζίτσα μ΄έβαλαν να μη κρώνω και στα πόδια καλτσάκια κοντά ” σπορτάκια” ταλεγε η μαμά και τα παπούτσια άσπρα,επίσης.
Τα μαλλιά .σφιχτή αλογοουρά και κορδέλα στο κεφάλι!!
Αφού ντύθηκα , πάγα και πήρα απ το κουτάκι της και την χρυσή μου ταυτότητα και την έβαλα στο χέρι μου, το δεξί.
” Μη τη βάζεις, θα τη χάσεις!!!!!” φώναξε ο μπαμπάς μου……..
” Θα τη προσέχω!!!! ” είπα εγώ κι έφυγα…
Μας “εφαγε “το κρύο στου Παπαστράτου , τόσες ώρες ,μέχρι ν΄ακούσουμε τη στρατιωτική μουσική με τα εμβατήρια και να ξεκινήσουν τα σχολεία ένα ένα,να περνούν…
Το δικό μας, το 16ο Βύρωνος!!
Αχ, οταν βγήκαμε στο δρόμο κι ο κόσμος δεξιά αριστερά μας χειροκροτούσε και τα τύμπανα μπροστά έδιναν το βήμα ,η σημαία με το ασπρο γάλανο της κυμμάτιζε και η το χρυσό κορδόνι της μαζί , τι περηφάνεια!!
Θαρρείς κι ειχα ψηλώσει κι ας ήμουν προτελευταία…..
Περάσαμε , κάναμε και τη στροφή κεφαλής και έληξε η διαδρομή στα ψαράδικα κοντά και διαλυθήκαμε..
Είχε ερθει η μαμά μου ,με τον αδελφό μου με βρήκαν και πάμε για την πλατεία ,για φωτογραφία !!
Ο μπαμπάς στις παρελάσεις,ποτέ!!!!!
Μουρμούριζε κάτι ακατάληπτο ,όταν τον ρωτούσαμε το γιατί…
Θυμάμαι ,μια φορά μόνο ,πολυ μικρή να μ΄ έχει στον ωμο του , σε καποια παρέλαση και πριν περάσει η χωροφυλακή φύγαμε…
¨” μη τους βλέπω, έλεγε , τα χαμένα τα κορμιά” κι εγώ άργησα πολύ να καταλάβω τι εννοούσε και τι ρόλο έπαιζαν τότε οι χωροφύλακες…..
Βγάλαμε και φωτογραφία ,αναμνηστική και με το λεωφορείο στο σπίτι…
Την ώρα που ΄άλλαζα τα ρούχα , έπεσαν τα μάτια μου στο χέρι μου…
Η ταυτότητα ,που ειχε το όνομα μου ,με καλλιγραφικά γραμματάκια , δεν υπήρχε….
Την έχασα…..
“Ποιός ξέρει ,πού τη σκάλωσες και ποιός τυχερός τη βρήκε!!
στο είπα κι εγώ , να μη τη βάλεις “είπε η μαμά μου και γω , δεν έβγαλα τσιμουδιά…..
Ειχα χαρεί την παρέλαση …
Παιδάκι κι εγώ,τότε, που σαν τα περισσότερα , τάβλεπε ιδανικά και ηρωικά ό σα μάθαινε στο σχολείο για τις εθνικές γιορτές……
Χάθηκε μια ταυτότητα μου παιδική….
Μάθημα το πάθημα …
Ζήτω ο,τι φοράμε μέσα μας απο αξίας υλικό κι ‘οχι όπου τα μάτια των αλλων, μπορούν να δούν!!
Απο το βιβλίο μου ” Τα Καβαλιώτικα μικρά μου χρόνια”
Εκδόσεις Αγγελάκη
22.3.2024
