Επι πτερύγων ρεμάτων που κυλώντας προς την αλμυρή αποδημία της θάλασσας,η σκέψη του τόσο ευαίσθητου ,λυρικού Ποιητή Νίκου Κλεισιώτη,μας
ταξιδεύει.Σκέψεις του αυλακωτού ρέματος,κολυμβητές που γίνονται στίχοι λάμποντες, προσωποποιούνται στη διαδρομή τους,στον καθρέφτη του
βυθού,στέκονται και αυτοθαυμάζονται,έτοιμοι να αιχμαλωτίσουν την καρδιά μας.Εμπύρετος λόγος,βέλος εν κινήσει, αυτός του Ν.Κ.,πλημμυρίζει
την ψυχή του αναγνώστη,τον αιχμαλωτίζει ενώ και οι αλήθειες του ματώνουν.
Ώσπου,οι σπασμένες όχθες των ρεμάτων τα μεταβάλουν σε μικρούς χειμμάρους,δώθε-κείθε,ενώ οι πέτρες κροταλίζουν- τα συναθσθήματα θέλει να πει ο ποιητής….-χορεύουν,αλωνίζουν προς την αλμυρή θάλασσα ως πάθη αυτήνε αγκαλιάζουν.Έχουν βρεί,άρραγε,τη γαλήνια πληρότητα που τη λένε
Αγάπη των Ανθρώπων που έχει προσωπική φωνή,τόσο δυνατή που μέσα στη δυστυχία καταπίνει το θάνατο και γενάει πουλιά;.Κοίτες είμαστε που δραπετεύουν προς το καλύτερο,σε γη που ανθεί το ευδόκιμο πάθος της Αγάπης και της Συναλληλίας και ανοίγουν μονοπάτια.
Το “φορτίο σκέψης” του Ν.Κ.ανεξάντλητο!
Απίστευτα δημιουργική η βαρκούλα που την κουβανεί αιγαιοπελαγίτικα με στίχους -κωπηλάτες στην άπνοια του καιρού, για να βρείς ψυχές ανθρώπων που χαθήκαν,ψυχές που ξαναφανερωθήκαν,ψυχές που πάντα θα αναζητούνται ως αδερφές!
Προσωπικά με γοήτευσαν δυό ποιήματά του ιδιαίτερα από αυτό το τελευταίο του βιβλίο, από τα πολλά της ανεξάντλητης σε κοιτάσματα χρυσού
ποίησής του,συμπεριλαμβανομένων και όσων ο τόκος τους αναμένει μέσα τους ακόμα,το: “κατά την καβαφικήν ηχώ” :
” Όσο κι αν δώσεις στην ανάσα δύναμη,άχρηστο μένει το πανί στην άπνοια..” ( τίτλος του ποιήματος:Ο ΧΡΟΝΟΣ) και το “κατά την ελυτικήν ηχώ”,
επίσης, το δονούμενον:
“Γεύση σπιτιού ποθούσα να βρώ σε κυκλαδίτικη αγκαλιά να δέρνεται από την αλμύρα ,νάναι γλυκό τα δειλινά…”.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ
Ιστορικός-Λογοτέχνης-
Κριτικός Λογογοτεχνίας
3.6.2025
