«Πάρε με, όταν φτάσεις…» έγραφε η μάνα στο βλαστάρι της. Δεν ήξερε, η δύσμοιρη, πως
σε τούτη εδώ τη χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα και ακόμη φαιδρότεροι πολιτικοί
ταγοί, το μήνυμα έχει μετατραπεί σε «Πάρε με, ΑΝ (ποτέ) φτάσεις!
Ξορκίζουμε, κάθε φορά, το «κακό» με ευχολόγια και υποσχέσεις. Μα αυτό, πεισματικά και
ως δόρυ αιχμηρό, επελαύνει διαρκώς ως «εθνική τραγωδία». Ευφημισμός της
ανικανότητας ή της αδιαφορίας; Αμφοτέρων, προφανώς.
Εκείνο το έρμο «ανθρώπινο λάθος», χρησιμοποιείται για να συγκαλύψει τις πραγματικές
ευθύνες: Πότε σε σιδηροδρομικό δυστύχημα, πότε στις πυρκαγιές, πότε στα ναυάγια, πότε
στις πλημμύρες, πότε στις εθνικές καταστροφές. Πάντα, με πλήθος νεκρών. Αθώα θύματα
των εξουσιαστών που όχι μόνον δεν προνοούν, μα ούτε καν μετανοούν, εφόσον πάντα
μένουν ατιμώρητοι. Να μην πω και… «υπερψηφιζόμενοι» από τους ίδιους τους συντοπίτες
τους, πελάτες-πολίτες. Σε ένα κράτος «φέουδο» όπου οι δυνατοί συνθλίβουν τους
ανυπεράσπιστους, εξαυλώνοντας την υπόσταση της ίδιας της ζωής. Παρασύροντάς τους σα
μικρά πουλιά με ραγισμένα φτερά, στη μεσοτοιχία του σύμπαντος.
Στον «ανθρώπινο παράγοντα» μετακυλίονται πάντα οι ευθύνες των κρατούντων για εκείνες
τις ανερμάτιστες αποφάσεις που τσακίζουν ζωές. «Ανθρώπινο λάθος» στο Κωστάκος,
«ανθρώπινο λάθος» και στο Σαμίνα που ήταν «Εξπρές» για την Αχερουσία, «ανθρώπινο
λάθος» και στην Ηλεία, «ανθρώπινο λάθος» και στο Μάτι, «ανθρώπινο λάθος» και στα
Τέμπη. Μερικές μόνο από τις χαμένες σελίδες στο βιβλίο μιας χώρας που ποτέ δεν
μαθαίνει…
Για εκείνη τη πάγια και παγιωμένη αδιαφορία και ολιγωρία της κρατικής μηχανής, ούτε
λόγος! Για την απουσία ουσιαστικής επόπτευσης, για τη διαρκή συρρίκνωση του
εργασιακού δυναμικού, για τις ανελέητες μειώσεις προσωπικού σε καίρια πόστα, για
αποφάσεις ευθύνης εκεί όπου διακυβεύεται η ασφαλής διαβίωση των πολιτών,
τσιμουδιά…
«Πάρε με, όταν φτάσεις». Μα δεν έφτασες, ποτέ…
Οι κλειδούχοι της μοίρας σου, διορισμένοι με το παλαιοκομματικό ρουσφετολογικό
κριτήριο, έκαναν για πολλοστή φορά ένα από εκείνα τα κακοφορμισμένα από τη χρήση,
«ανθρώπινα λάθη».
Γιατί στη χώρα μας, κάποιοι «άλλοι» πάντα φταίνε! Οι έξω, οι μέσα, οι παραέξω, οι ένιοι, οι
άσχετοι, οι σχετικοί, οι συστημικοί, οι κρατικοί και οι παρακρατικοί. Οι κρατικοδίαιτοι και οι
κρατούντες. Οι σταθμάρχες κι οι «κλειδοκράτορες». Οι πράκτορες ή οι προβοκάτορες. Οι
πρώην κουνούν το δάχτυλο στους νυν. Κι οι νυν, στους πρώην.
Οι άλλοι -μόνο- φταίνε!
Για τους τυπάκους που διορίστηκαν από τα πολιτικά γραφεία εκάστου κομματόσκυλου. Για
τους επόπτες που επόπτευαν από το… καφενείο. Για τους γιατρούς που έδιναν εντολές σε
υφισταμένους τους για επ’ αορίστω άδειες σε εμπλεκόμενους στην έρευνα. Για τα
κινούμενα σε ράγες, φέρετρα. Για το αδυσώπητο κράτος των ανευθυνουπεύθυνων σε
θέσεις ευθύνης. Για τα παιδιά μας, που τα όνειρα κι οι ζωές τους έγιναν εύφλεκτη ύλη και
προσάναμμα στα «τζάκια» κάθε λογής εξουσίας. Για τα «ελαμωρετώρα» των ασχεδίαστων
σχεδιασμών που γίνονται στο γόνα. Για τις έρευνες και τις εκθέσεις των
πραγματογνωμόνων, για την εξεταστική που ένα χρόνο τώρα δε λέει να εξάγει απόφαση
και περιμένει των κομμάτων τα πορίσματα το Μάρτη, που ναι… παχιές οι μύγες.
Κάποια ανθρωπάκια, της κατώτατης ιεραρχικά βαθμίδας, θα γίνουν τελικά οι
«αποδιοπομπαίοι τράγοι» και αυτής της -τριτοκοσμικού τύπου- τραγωδίας. Είναι
προδιαγεγραμμένο. Κι ας έχει στην αλγεινή της επέτειο σημάνει, με νεκρικές καμπάνες, ένα
πένθος συλλογικό, μια απεργία πανελλαδική και μια οργή, δίχως όριο.
Μα… οι δημοσιογραφόδουλοι ολκής και διαπλοκής, δε μιλούν για την ουσία. Επιδίδονται
στο να σκυλεύονται εκ νέου τον ανθρώπινο πόνο, να χώνουν τη μύτη και την κάμερα στους
ολοφυρόμενους γονείς και στις μικροκοινωνίες που θρηνούν ακόμη, τα νιάτα που άδικα
χάθηκαν.
Ήρθε η επέτειος της τραγωδίας των Τεμπών κι αποτραβήχτηκαν για λίγο οι κάμερες από τον
παλαιοχριστιανό και τα λαγούμια του. Τέτοια θέματα ξε-πουλά η ενημέρωση, ολοχρονίς!
Για την απαξίωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και τα ακριβαγόραστα πτυχία της
αλλοδαπής για πορφυρογέννητα της ημεδαπής, ούτε λόγος. Για την ακρίβεια που
κατασπαράσσει τους πενιχρούς μας μισθούς, μήτε κουβέντα. Για τα απογευματινά
χειρουργεία που θα (ματαξανα)πληρώνουμε, παρότι πληρώνουμε υπέρογκες ασφαλιστικές
από τα γενοφάσκια μας, σιωπή. Μα και το θέμα των δομών υγείας που νοσούν, έχει
περάσει στα «ψιλά». Για την υποταγή μας στα οικονομικά λυκόρνια που κατασπαράσσουν
ό,τι έχει απομείνει από την κρίση αξιών και αξίων, καμία αναφορά. Μήτε για τη μνήμη και
τη δικαίωση των παιδιών που εξαϋλώθηκαν.
«Η χώρα γέμισε με λύπη και με σταχτί πυκνό καπνό…» Και τα παιδιά του αύριο, πεθαίνουν
σήμερα. Πέθαναν πριν ένα χρόνο. «Πεθαίνουν» κάθεμέρα…
Η χώρα γέμισε πάλι με λύπη. Κάνει θρήνο, κάνει θλίψη, κάνει οργή. Βοά η κοινωνία. Στη
μωρία, απαιτεί τιμωρία.
Όχι άλλα λόγια!
28.2.2024
