Ξέρετε τι με ενοχλεί περισσότερο στην πολιτική; Ότι από τα έδρανα της Βουλής ακούγονται ύβρεις επί προσωπικού και αυτό καταρρίπτει τους κανόνες του πολέμου. Είπαμε αυτά είναι χτυπήματα κάτω από τη ζώνη που ακόμα και στον πιο σκληρό πόλεμο θέματα ηθικής δεν αγγίζονται.
Ή ανηθικότητά τους δεν έχει όριο πλέον.
Έχουν μπει και τα social media στη μέση που βρίζονται και εκεί μεταξύ τους οι πολιτικοί αντίπαλοι. Οι παρουσιαστές και άλλα δημόσια πρόσωπα. Και δεν φτάνει μόνο αυτό κάνουν και υποτιθέμενα αστεία βίντεο τα οποία είναι ανεκδιήγητα από κάθε άποψη.
Μήπως πρέπει να μάθουμε από την αρχή το θέμα πολιτική; Μήπως το λεξιλόγιο θα πρέπει να αρχίσει να βελτιώνεται και στα δελτία ειδήσεων και στα έδρανα της Βουλής;
Πόσο πιο χαμηλά θα πέσουν και θα πέσουμε;
Λείπει η ειλικρίνεια, το όραμα ο σχεδιασμός, η απόφαση. Η προοπτική. Το εύκολο το γρήγορο, το άστατο είναι αυτά που κυμαίνονται στην πολιτική σύσταση αυτό το διάστημα. Ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν που ανήκουν πλέον πολιτικά, μεταπηδούν από κόμμα σε κόμμα και αλλάζουν ηθικές και ιδεολογίες από τη μία μέρα στην άλλη.
Πώς λοιπόν να εμπιστευτεί ο πολίτης κάποιον; Πώς οι πολίτες και δη οι νέοι θα επιστρέψουν στις κάλπες αλλά και στην πολιτική διαδικασία; Στην οποιαδήποτε συμμετοχή.
Από την συμμετοχή σε μια απεργία από την συμμετοχή στα κοινά. Πώς οι ίδιοι οι πολίτες μπορούν να αναδιαμορφώσουν το πολιτικό σκηνικό;
Η αποχή δεν είναι τιμωρία αλλά μάλλον τους αφήνει ελεύθερους να είναι ασύδοτοι!
Ένα τρελό πάρτι γύρω από τα δικά μας κεφάλια παίζεται και όσον αφορά την ακρίβεια, και όσον αφορά το ανεξέλεγκτο στις τιμές ενοικίων. Δημόσια παιδεία και υγεία σχεδόν δεν υπάρχει και ο λαός καταποντίζεται ολοένα και περισσότερο. Τα εθνικά θέματα από την άλλη; Ένας συνεχής φόβος απειλής και παγκοσμίων πολέμων που εμείς μένουμε θεατές και ανήμποροι να βγούμε από όλο αυτό.
Ποια είναι άραγε η λύση; Είμαστε λίγοι ή περισσότεροι αυτοί που προσπαθούμε να βγούμε από το τέλμα;
Πώς εμείς οι ίδιοι μπορούμε να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας; Πώς θα αλλάξουμε το μικρό ώστε να καταφέρουμε να αλλάξουμε και το μεγάλο;
Η κοινωνία νοσεί και έχει καταρρεύσει μαζί με το πολιτικό σκηνικό.
Εκείνοι. Οι πολιτικοί είναι αήθεις. Δεν έχουν κανένα συναίσθημα και με αυτό τον τρόπο καταφέρουν αυτό που θέλουν, ισοπεδώνοντας το μέλλον μας και τις αξίες μας!
Εμείς; Που φέρουμε ευθύνη; Πως οι ίδιοι πρέπει να κρατήσουμε τις αξίες μας και να τις μεταδώσουμε στις επόμενες γενιές; Χρειάζεται να ξαναφτιάξουμε από την αρχή τους κανόνες και να κρατήσουμε ισορροπίες που έχουν διαρραγεί πλέον.
Υπάρχει ακόμη ελπίδα; Θα ακουστεί ως πολιτική προπαγάνδα αλλά μόνο εσύ είσαι η ελπίδα. Αν εμείς είμαστε καλύτεροι κι ενωμένοι τότε μπορεί και ο διπλανός να γίνει καλύτερος.
Και οι πολιτικοί μην ξεχνάτε ότι από μας ποτίζονται!
Η κοινωνία από εμάς τους ίδιους διαμορφώνεται. Τα ΜΜΕ φροντίζουν βέβαια να μας ‘’φτιάχνουν’’ καθημερινά τη διάθεση με τα τερατουργήματα που αναπαράγουν.
Ας προσπαθήσουμε να αναδιαμορφώσουμε την κοινωνία, και σιγά σιγά ίσως και η πολιτική στρώσει.
Φοβάμαι, όλοι φοβόμαστε για το τι χειρότερο μπορεί να ζήσουμε αλλά το μόνο που μπορούμε εμείς να κάνουμε είναι να τους αψηφήσουμε και να ενδυναμώσουμε τα δικά μας Θέλω.
Γράφει η Κλεοπάτρα Σβανά
