Όπως έχω ξαναγράψει στις μέρες μας ο φόβος και η μοναξιά, όπως και ο φόβος για τη μοναξιά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τους ανθρώπους.
Επίσης ο φόβος της δέσμευσης και του δοσίματος είναι ένας άλλος φόβος.
Γιατί αν δώσεις, αν επενδύσεις σε μια σχέση φιλική ή ερωτική ακόμα και οικογενειακή,
υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να προδοθείς και όταν αυτό συμβεί θα πληγωθείς.
Πολύπλοκες λοιπόν οι σχέσεις. Απαιτούν δόσιμο αφοσίωση, ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη.
Κι αν αυτό δεν είναι έντιμο και από τις δύο πλευρές καταλήγουμε στην απογοήτευση, στην λύπη, στα αρνητικά συναισθήματα.
Ο άνθρωπος λοιπόν για να μην πληγωθεί ξανά, δημιουργεί άμυνες και φτιάχνει ένα πλέγμα γύρω από τις σχέσεις του. Φοβάται να ανοιχτεί, φοβάται να είναι ειλικρινής, φοβάται να εκτεθεί ολοκληρωτικά. Κρατάει πάντα μια επιφύλαξη.
Η λογική και το συναίσθημα συγκρούονται. Πολλές φορές η λογική μας μας λέει να μην κάνουμε κάτι ενώ η καρδιά μας το συναίσθημά μας ή η ψυχή μας μας οδηγεί στο να λειτουργήσουμε παρορμητικά.
Τι γίνεται λοιπόν όταν έρχονται σε σύγκρουση η καρδιά με το μυαλό;
Και ποιος δεν έχει έρθει σε αυτή την αντιπαράθεση. Το μυαλό να λέει όχι και η καρδιά να λέει ναι.
Όταν η καρδιά σου είναι δοσμένη κάπου, ή το ηθικό καθήκον σου λέει ναι ενώ η λογική όχι γιατί θα πληγωθείς τότε τί κάνεις;
Αφήνεις την καρδιά σου την ψυχή σου να εμπλακεί σε κάτι που ξέρεις ότι αργά ή γρήγορα θα σε απογοητεύσει;
Γιατί ένας άνθρωπος κάνει μια συγκεκριμένη επιλογή;
Προφανώς από τα βιώματά του, από τις πεποιθήσεις του από την ανάγκη που έχει σε κάθε χρονική στιγμή.
Και τι γίνεται όταν η καρδιά πληγωθεί;
Γιατί το αφήνουμε να συμβεί, κι αν συμβεί; Πώς το αντιμετωπίζουμε;
Ίσως όταν συμβαίνει αυτό να είναι και ένας λόγος να αρχίσουμε να ψάχνουμε τις αιτίες και το λόγο που οδηγηθήκαμε σε μια πράξη. Να αναζητήσουμε τις αιτίες των συναισθημάτων μας και να προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τον εαυτό μας. Το μικρό παιδί μέσα μας που είναι πληγωμένο και ζητά βοήθεια.
Σαφώς μια βοήθεια από ειδικούς θα είναι η καλύτερη προσέγγιση. Οι συζητήσεις με φίλους με άλλους ανθρώπους αλλά και η ενημέρωση για θέματα που αφορούν αυτό που μας απασχολεί.
Προσωπικά θα πω πως προσπαθώντας να κατανοήσω το είναι μου προσπαθώντας να απαντήσω σε εσωτερικά ερωτήματα πάντα κοιτάζω στο παρελθόν. Δηλαδή ρωτώ τον εαυτό μου τι πραγματικά θα ήθελα ως μικρό παιδί. Τι είναι αυτό που ως παιδί λαχταρούσα για να επαληθεύσω αν αυτό που μου συμβαίνει ή αν αυτό που κάνω στην κάθε στιγμή αντιστοιχεί στις πραγματικές μου ανάγκες.
Παρ’ όλα αυτά ό,τι και να κάνουμε σίγουρα είναι αναπόφευκτο να αφήσουμε την καρδιά μας ανεπηρέαστη από οτιδήποτε συμβαίνει. Κι όταν λέω την καρδιά μας εννοώ το συναίσθημά μας. Όσο και η ψυχρή λογική να θέλει να επικρατήσει πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι και κατακλυζόμαστε από συναισθήματα. Κάτι που στο μέλλον με τα υπερσύγχρονα μηχανήματα θα θελήσουν να μας αφαιρέσουν!
Το μηχάνημα δεν έχει καρδιά, και συναίσθημα. Ο άνθρωπος παρότι ορισμένες φορές έχει ακραίες συμπεριφορές και αποκτηνωμένες δεν θα πάψει να αισθάνεται γιατί είναι ένας ζωντανός οργανισμός!
Γράφει η Κλεοπάτρα Σβανά
