Τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα των Δήμων, η ακίνητη περιουσία ειδικά των νησιωτικών Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι μέρος της ιστορίας και της ταυτότητάς τους μέσα στο χρόνο, ανάμεσα στις διαδοχικές έννομες τάξεις από τον Οθωμανικό Ζυγό μέχρι σήμερα, αλλά και με βάση τις εγγυήσεις του διαχρονικού δικαίου από το Βυζαντινορωμαϊκό Δίκαιο μέχρι τη συνέχεια του Κράτους και της Δημόσιας Διοίκησης κατά ασφάλεια του εθνικού Κράτους Δικαίου της Ελλάδας, καθώς και σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και το Χάρτη της Τοπικής Αυτονομίας του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Σύμφωνα δε με δηλώσεις της Δημοτικής Αρχής του Δήμου Αλοννήσου, με έντονη απογοήτευση προς τις δικαστικές ενέργειες του Δήμου Σκοπέλου τονίζεται πως:
«Είναι απαράδεκτο Ο.Τ.Α. α΄ βαθμού, Δήμοι, να εγείρουν άτακτες και εντελώς αυθαίρετες δικαστικές αξιώσεις προς αμφισβήτηση των κεκτημένων ενός Τόπου και μάλιστα εις βάρος γειτονικού τους Ο.Τ.Α., Δήμου, όπως κάνει ο Δήμος Σκοπέλου εις βάρος μας, ιδίως όταν οι εκτάσεις αυτές είναι μέρος σπουδαίας περιβαλλοντικής κληρονομιάς και προστασίας, σε εθνική και ευρωπαϊκή κλίμακα, και ενώ δε υπό τις δεσμεύσεις και των αντίστοιχων διοικητικών τους αρμοδιοτήτων τους εντός της διοικητικής τους επικράτειας οι οικείοι Δήμοι, όπως εμείς, προβαίνουν αδιάλειπτα σε πράξεις διασφάλισης της κυριότητας, νομής και προστασίας διαχρονικά μέσα στο πέρασμα του χρόνου.»
Μάλιστα, ο Δήμος Αλοννήσου εκπροσωπούμενος από τη Δικηγορική Εταιρεία του Επίκουρου Καθηγητή Συνταγματικού & Διοικητικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Δ.Π.Θ., Δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω & ΣτΕ, κ. Μιχαήλ Θ. Παπαγεωργίου, κατά την συζήτηση της υπόθεσης, πέρασε στην αντεπίθεση με πολυσέλιδα δικόγραφα «Προτάσεων» και «Προσθήκης-Αντίκρουσης» προβάλλοντας ενστάσεις, παγιωμένα πραγματικά δεδομένα, ένα σύνολο από 37 αποδεικτικά έγγραφα και νομικούς ισχυρισμούς που αμφισβητούν και εκθέτουν ευθέως τη βασιμότητα, το παραδεκτό και την αλήθεια των ισχυρισμών του Δήμου Σκοπέλου.
Πιο συγκεκριμένα, ο Δήμος Αλοννήσου κατά τη Τακτική Διαδικασία ενώπιον του Πρωτοδικείου Βόλου υπέβαλλε εκτενείς και συγκεκριμένες Ενστάσεις επί της αοριστίας και επί του απαραδεκτού της Αγωγής του Δήμου Σκοπέλου, προβάλλοντας έλλειψη κάθε έννομου συμφέροντος μέσα από τις εντελώς παρελκυστικές αντιφάσεις στο δικογράφου του τελευταίου, όχι μόνο ευθέως ως προς τις διεκδικούμενες εκτάσεις, αλλά και επί των βασιζόμενων επ’ αυτών τίτλων ιδιοκτησίας των προσώπων-ιδιωτών που αναφέρει ο Δήμος Σκοπέλου, οι οποίοι ήδη από το 19ο αιώνα αντιστοιχούν στην κτήση άλλων αμιγώς ιδιωτικών και όχι δημοτικών/κοινοτικών γεωτεμαχίων που βρίσκονται σε εντελώς άλλη θέση επί της νήσου Ψαθούρας!!! Ενώ στο Ψαθονήσι ουδεμία πράξη νομής και κατοχής δεν έχει επικαλείται ο Δήμος Σκοπέλου για να απομειώσει τις επί σειρά δεκαετιών καθόλα σύννομες μισθώσεις χορτονομής και συντήρησης που είχε προβεί ο Δήμος Αλοννήσου.
Με τις εν λόγω, μάλιστα, εντελώς παρελκυστικές και ανακριβείς αναφορές του Δήμου Σκοπέλου, εκτιμάται, κατά τους ισχυρισμούς του Δήμου Αλοννήσου, ότι επιδιώκεται η παραπλάνηση του ίδιου του πολιτικού Δικαστηρίου, από την στιγμή που βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία οι επικαλούμενοι τίτλοι της περίφημης κατά την ελληνική Επανάσταση, οικογένειας του Κωνσταντίνου Ν. Μανωλάκη με τις επίδικες κτηματολογικά δημοτικές δασικές εκτάσεις του Δήμου Αλοννήσου, σύμφωνα ακόμα και με την σχετική Υπουργική πράξη του Χαρίλαου Τρικούπη, τότε εν έτει 1894, Υπουργού Οικονομικών και Πρωθυπουργού της Ελλάδας!!! Ενώ σε κάθε περίπτωση από πλευράς του Δήμου Αλοννήσου υποστηρίχθηκε ότι δεν πληρούνται ούτε κατ’ ελάχιστο οι προϋποθέσεις της χρησικτησίας υπέρ του Δήμου Σκοπέλου εις βάρος της ακίνητης περιουσίας του κάτω από οποιαδήποτε νομική βάση και πραγματικό ιστορικό εν μέσω αντιφάσεων τόσο χρονικών, όσο και ως προς την ταυτότητα των επίμαχων εκτάσεων των δύο νησιών, της Ψαθούρας και του Ψαθονησίου.
Συνεπώς, όπως προαναφέρθηκε, στην εκκρεμούσα δικαστική διαφορά αναδεικνύονται κρίσιμα ζητήματα ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων και κεκτημένων των νησιωτικών Δήμων και των Κοινοτήτων, υπό το πρίσμα του «διαχρονικού δικαίου», δηλαδή ήδη κατά το Βυζαντινορωμαϊκό Δίκαιο, κατά το Οθωμανικό Δίκαιο, αλλά και κατά την ισχύουσα σήμερα εθνική ελληνική νομοθεσία, τόσο σε επίπεδο αστικού δικαίου, όσο και κατά την ασφάλεια δικαίου που έχει διαμορφωθεί υπό το πρίσμα και του διοικητικού δίκαιου με σειρά διοικητικών ενεργειών και πράξεων που έχουν εκδοθεί διαπιστωτικά και βεβαιωτικά από ένα σύνολο δημόσιων υπηρεσιών επί σειρά επίσης ετών, αλλά και κατόπιν διαγωνιστικών διαδικασιών (δημοπρατήσεων) μίσθωσης χορτονομής που διατίθενται υπέρ των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων του Δήμου Αλοννήσου για την αδιαμφισβήτητη κυριότητα και νομή των δύο νήσων της Ψαθούρας και του Ψαθονησίου.
Επισημαίνεται ότι οι επίδικες εκτάσεις των δύο νησιών, Ψαθούρας και Ψαθονησίου, ενταγμένες στο ευρωπαϊκό δίκτυο Natura 2000, είναι σπάνιας και σπουδαίας προστατευόμενης περιβαλλοντικής κληρονομιάς, περιλαμβάνοντας πλούσια βιοποικιλότητα από ποικίλα είδη οικοσυστημάτων Εθνικού, αλλά και Ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος, όπως χαρακτηριστικά είναι τα υποθαλάσσια λιβάδια Ποσειδωνίας (Posidonia oceanica) που αναπτύσσονται εντός του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Αλοννήσου Βορείων Σποράδων.
Το Εθνικό Θαλάσσιο και Χερσαίο Πάρκο Αλοννήσου Βόρειων Σποράδων, δεν είναι μόνο το πρώτο Θαλάσσιο Πάρκο της Ελλάδας, αλλά και η μεγαλύτερη προστατευμένη θαλάσσια περιοχή στην Ευρώπη (περίπου 2,220 km2), ήδη από την ίδρυση του με το Προεδρικό Διάταγμα υπ’ αριθμ. 519/Δ/28.05.1992, με μακροχρόνια συνεπή παρουσία και εκπροσώπηση αποκλειστικά του Δήμου Αλοννήσου στο Διοικητικό Συμβούλιο του αποκεντρωμένου Φορέα Διαχείρισης του Πάρκου πριν τη σύσταση από τον εθνικό Οργανισμό Φυσικού Περιβάλλοντος Κλιματικής Αλλαγής επιμέρους «Μονάδων Διαχείρισης».
Αναμένεται, λοιπόν, με ενδιαφέρον η δικαιοδοτική κρίση του Πρωτοδικείου Βόλου.
10.5.2025
