Κάθε χρόνο,τέτοιες μέρες ,μιλαμε για την αγάπη που ζεσταίνει τη καρδιά και τη κάνει φάτνη ,να γεννηθεί και να επιβιώσει το Καλό…
Ενα χαμόγελο αχνό, μου προκαλεί ολο αυτό και το κεφάλι σκύβω..
Σκέπτομαι ,πόσο εχουμε ανάγκη απο φώς ,απο απαλότητα στα βλέμματα , απο φωνή με ηρεμία και πραότητα …
Κακοφωτισμένες οι ζωές …
Τις κουκούλωσαν τόσα πολλά και εμεις απο κάτω ,στα ημίφωτα ,δρομείς κουρασμένοι ,αλλα αναγκασμένοι να συνεχίζουμε τη πορεία ,διότι ενα μαστίγιο χτυπάει στον αέρα και απειλεί να χαράξει τη πλατη ,οποιου ολιγωρήσει…
Στα σκοτεινά, τα μάτια ,δεν χαμογελούν …
Φυτρώνουν αγκάθια πάνω σου …
Οποιος σε πλησιάσει ,τσιμπιέται και μεγαλώνουν και τα δικά του ….
Δύσκολα μαλακώνουν τ΄αυτιά, για ν΄αντιληφθούν, πως λόγια καλά και βοηθητικά ,εχει ανθρώπους που τα λένε,τα εννοούν και ειναι απλωμένο χέρι ανθρωπιάς και στήριξης…
Αγριέψαμε απο τις απαιτήσεις που αφήσαμε να γιγαντωθούν στις καθημερινότητες μας και μας περιτύλιξαν ασφυκτικά…
Στα χαμόγελα , βλεπεις καχύποπτα βλέμματα και απορείς, που δειχνουν , αποστροφή ,αμφιβολία και φόβο…
Χαραμάδες να μπει η καλοσύνη , δεν εμειναν …
Και ερχονται οι μέρες,που αποκαλούμε “γιορτές” και μια σπιθίτσα σε καποια μάτια,φωτίζει τα παλιά χρόνια ,τα μικρότερα ..
Αυτα ,που δεν ηταν καλα ,για ολο το κόσμο….,αλλα εμεινε ο τίτλος”παλιά καλά χρόνια..”
Πέρασαν ,ξεθώριασαν οσα δυσκολα βιώθηκαν και καλύφθηκαν,απο τη ζελατίνα του σήμερα και του “καπως καλυτερα”….
Κοιταζω πίσω και γω..
Πάει μισός αιώνας απ τα παιδικά και τρομάζω που το λεω και θαρρώ ,πως γι αλλον μιλω…
Τότε ο μπαμπάς μου ,οταν ακουγα να λεει ,”οι γιορτές ειναι ,για σας τα παιδιά” , δεν μπορουσα να αντιληφθώ,τι εννοούσε..
‘Εμενα στη γλυκειά ατμόσφαιρα , που απο το σχολείο ,με τις γιορτούλες,τα τραγουδάκια και τα αγγελάκια με τη χρυσόσκονη, με τύλιγε..
Χαιρόμουν οταν ερχόταν η κάρτα απο το Βέλγιο ,του θείου μου..
“Καλά Χριστούγεννα και ευτυχές το νέον ετος…… “
Το δεντράκι στολισμένο,πολύχρωμο και με βαμβάκι στα κλαδιά του , ηταν μεσα στο σαλονάκι .
Ολοι καθομασταν στην κουζίνα ,που ειχε σόμπα και ζέστη…
Προφασιζόμουν προθυμία,να παω να φέρω κατι απο εκει μέσα ,για να χαζεψω ,το αναβόσβησμα απο τα λαμπακια του, στο σκοτεινο δωμάτιο.
Τι γλυκό φως…..
Απαλό και έκανε να ξεχνάω ,το κρύο του δωματίου., όμως, χαμογελαστά μάτια, το καμάρωναν….
………………………………………………………………………………
Τώρα ,τα χρόνια μεγάλα.
Τα μάτια χαμογελούν με τα αναμνηστικά …
Λαχταρούν τη ξενιασιά ,τη παιδική και την αθώα ευπιστία….
Κοντεύουν οι μέρες που τις λέμε” γιορτές”
Οσο κι αν μας στέγνωσε η ζωή και ο αγώνας της, οσο κι αν το σούρουπο ειναι διαρκέστερο στη κάθε μέρα ,αξίζει μια ανάσα βαθειά ,ν΄ανοίξει χαράμαδα ,να μπει φως και να απαλύνει το βλέμμα ,να αναγνωρισθεί η αγάπη και το ενδιαφέρον,να πεσουν τ΄αγκάθια μας και να βγουν φυλλαράκια ,εστω και μικρά ,που θάναι δείγματα όρεξης για ζωή και εκτιμησης σε ο,τι ομορφο υπάρχει!!
Υπάρχει ομορφιά και ειναι στο χέρι μας να προσπαθήσουμε να τη βρουμε και να τη δούμε σε πράγματα ,συμπεριφορές και απλώματα χεριών ,που θα σφίξουν ,θα αναμεταδώσουν ζεστούλα και θα δοθεί αξια σε ο,τι πρέπει!
Εύχομαι σε ολες κι ολους μας ,προσπάθεια ,να ανοιχθεί χαραμάδα!!!
22.12.2023
