Σήμερα,
και ας είναι συννεφιά,
μια μου ματιά ,έξω,
σε είδε και χαμογέλασε..
Πόσα χρόνια μεγαλώνεις ,
ανθίζεις, γεμίζεις κάτω το χώμα ,
φύλλα κι αμάζευτα αγριοκέρασα…
Δίπλα σου περνούσα
και δεν σήκωνα το κεφάλι το βαρύ
απο τις εγνοιες ,να σε θαυμάσω,
μόνο τίναζα απο τα μαλλιά μου ,
τα πέταλα απ τα ανθάκια σου,,,
Και τώρα ,που ο αέρας φυσάει φόβο,
κι απο αυτόν ,να κρυφτώ πασχίζω,
να , που σε είδα ,νάχεις φθάσει ,
στου παραθυριού ,ψηλά ,το ύψος,
στολισμένη με τα ροζ σου και
ένιωσα ,το πόσες φορές η ζωή,
με τη φύση , που είναι κι η σοφία της,
τις αισθήσεις μας ν΄αγγίξει προσπαθεί
κι εμείς , τραγικοί, αν – αίσθητοι,
χωμένοι στα άοσμα κουκούλια μας,
υφαίνουμε τραχιά τα νήματα
και ολο πιο εφαρμοστά, μας γίνονται
και δεν κοιτάζουμε πως η ζωή ,
μέσω της φύσης,μας ωθεί ,
να μεγαλώσουμε την ικανότητα μας ,
να βλέπουμε την ουσία και την αξία της.
6.4.2024
