Η ευθύνη του εαυτού μας ως προέκταση της ηθικής μας τοποθέτησης στην κοινωνία.
Ποια είναι η ευθύνη μας ως προς τον εαυτό μας, ως προς τα παιδιά μας, τα παιδιά των άλλων, τους ανθρώπους που έχουμε άμεση αλληλεπίδραση επαγγελματικά ή όχι, και κατ’ επέκταση η ευθύνη των πράξεων μας στην κοινωνία;
Τι θέλω να πω. Ή τι πιστεύω πως χρειάζεται να κάνει ο καθένας μας για την προσωπική του εξέλιξη ως ον ενός πολιτισμού και μιας οργανωμένης πολιτείας.
Ας υποθέσουμε ότι κάθε μας πράξη είναι μια πολιτική – κοινωνική. Δηλαδή η κάθε μας πράξη έχει αντίκτυπο στην κοινωνία.
Η κοινωνική μας συμπεριφορά έχει αλληλεπίδραση σε μια ολόκληρη κοινωνία, εφ΄όσον η συμπεριφορά μας είναι καθρέφτης στα μάτια των παιδιών μας, των μαθητών μας, των συνανθρώπων μας γενικά.
Αν η οδική μου συμπεριφορά είναι απαράδεκτη και κακή, προωθώ την αναπαραγωγή αυτής της εικόνας. Όταν τα ίδια μας τα παιδιά είναι μιμητικά όντα δίνουμε ένα λάθος μήνυμα και ένα λάθος σήμα που στο μέλλον δεν θα συμβάλλει στην κοινωνική ανάπτυξη αυτού του τομέα. Δεν περιμένω δηλαδή από τον ΚΟΚ μόνο ή από τη σκληρή ποινή του αστυνομικού ώστε να συμμορφωθώ ή να τηρώ τους βασικούς κανόνες.
Αν το ζώο μου το βγάζω βόλτα και δεν με αφορά το ότι βρωμίζω τη γειτονιά δεν βοηθά ούτε εμένα ούτε τους γύρω μου στην αγαστή σχέση αλλά και την υψηλή ποιότητα υγιούς διαβίωσης.
Αν δεν κάνω ανακύκλωση δεν βοηθώ το περιβάλλον και μειώνω τη ζωή του πλανήτη άρα και τη δική μου.
Αν δεν δώσω το καλό παράδειγμα στο λεωφορείο, στο μετρό, στο δρόμο, στο κατάστημα, στο σερβιτόρο. Αν δεν έχω στοιχειώδεις κανόνες ευγένειας ενεργοποιώ τη βία και δεν προάγω την εξευγένιση ενός πολιτισμού.
Αν δεν στηρίξω το παιδί μου, αν δεν ενθαρρύνω έναν μαθητή, ή το παιδί του γείτονα πώς θα είμαι χρήσιμος; Με το να είμαι χρήσιμος δίνω τη θετική μου συμβολή σε έναν άνθρωπο που θα θυμάται πάντα αυτόν που του είπε ένα μπράβο κι ας ήταν άγνωστος! Αυτό θα κάνει και εκείνο το παιδί καλύτερο άνθρωπο στο μέλλον αλλά και εμένα.
Πέρα λοιπόν από την πολιτική και τους πολιτικούς αλλά και το σαθρό σύστημα, μπορώ να πάρω εγώ ο ίδιος τα πράγματα στα χέρια μου.
Εκπαιδεύοντας τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Δίνω το καλό παράδειγμα και επιμένω στο να δώσω το πράσινο φως εγώ ο ίδιος ακόμα και αν γνωρίζω πως είναι πολύ δύσκολο να δουν το ίδιο φως εκατομμύρια άνθρωποι.
Ο καθένας πράττει κατά βούληση βέβαια, αλλά μικρά πράγματα που θαρρώ όλοι έχουμε μάθει από την οικογένειά μας ή από το σχολείο ας τα διαφυλάξουμε και ας προσπαθήσουμε να τα διατηρήσουμε μπας και καταφέρουμε να ξεφύγουμε από την βία που κυριαρχεί σε αυτή την κοινωνία.
Τόσοι φόνοι, τόση αγριότητα, τόση κτηνωδία που οφείλονται άραγε;
Η αποκτήνωση και η αδιαφορία προήλθαν από πολλούς παράγοντες. Αλλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι τα οικονομικά αδιέξοδα, η κοινωνική πίεση και οι δύσκολοι καιροί που ζούμε είναι οι παράγοντες της τόσο μεγάλης κακοποίησης.
Η κοινωνική ευαισθησία και η προσωπική ένταξη στα γεγονότα θα μας βοηθήσει να καταφέρουμε να αλλάξουμε τη ρότα των πραγμάτων και να επανέλθουμε σε φυσιολογικούς ρυθμούς.
Αν υπάρχει μια ελπίδα σωτηρίας. Και αν υπάρχει ελπίδα γενικά!
Αλλά ο επιμένων νικά!
Το να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας βοηθά εμάς και τους γύρω μας.
Πιστεύοντας ότι θα αποφύγουμε, ένα ακόμη τροχαίο, ότι θα αποφύγουμε έναν ακόμη θανατηφόρο καυγά, μια εκδικητική πράξη βίας, μια κακή εξέλιξη ενός λεκτικού περιστατικού κλπ κλπ.
Γράφει η Κλεοπάτρα Σβανά
www.ordino.gr/svana
