Το 100 χρόνια ξένος κινηματογράφος στην Ελλάδα είναι ένα μοναδικό βιβλίο, προϊόν κοπιώδους έρευνας και μανιώδους αναζήτησης. Είναι ένα βιβλίο-αναφοράς, που φιλοδοξεί να δώσει μία υπεύθυνη, πλήρη και ολοκληρωμένη εικόνα της διανομής των ξένων ταινιών στην Ελλάδα. Είναι ένα βιβλίο-κιβωτός, πρωτοποριακό και πρωτότυπο, που καταλογογραφεί και καταγράφει συστηματικά τις ξένες ταινίες που διανεμήθηκαν στη χώρα μας τα τελευταία εκατό χρόνια. Δηλαδή, λίγο πριν την εμφάνιση του ήχου στον κινηματογράφο, εποχή που εμφανίζονται στην Ελλάδα κάποια ειδικευμένα έντυπα και αρχίζουν να υπάρχουν γραπτά στοιχεία.
Το 100 χρόνια ξένος κινηματογράφος στην Ελλάδα περιέχει δύο ευρετήρια ταινιών κι ένα επίμετρο. Το πρώτο αναφέρεται στους τίτλους των ξένων ταινιών που προβλήθηκαν στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας μας από την 29η Δεκεμβρίου 1924 μέχρι και την 26η Δεκεμβρίου 2024 και περιλαμβάνει 45.826 εγγραφές, που αφορούν 29.687 διαφορετικές ταινίες (η διαφορά ανάμεσα στους δύο αριθμούς έχει να κάνει με… δεύτερους τίτλους μιας ταινίας και επιμερίζεται σε 13.632 δεύτερους πρωτότυπους και 2.507 δεύτερους ελληνικούς).
Το δεύτερο ευρετήριο είναι μόνο των ελληνικών τίτλων, αποτελεί αναδιάταξη του πρώτου και περιλαμβάνει τους 32.594 ελληνικούς τίτλους των ξένων ταινιών που έχουν προβληθεί δημόσια στην Ελλάδα.
Το επίμετρο περιλαμβάνει 1.035 ελληνικούς τίτλους που στάθηκε αδύνατο να αποδοθούν σε κάποια ξένη ταινία, η οποία ωστόσο γνωρίζουμε το πότε ακριβώς έκανε πρεμιέρα στη χώρα μας!
Ο Δημήτρης Κολιοδήμος, συγγραφέας, εκλεκτό μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου και της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδας, κινήθηκε μ’ ένα και μοναδικό κριτήριο: την αγάπη του για τον κινηματογράφο. Όχι ένα είδος κινηματογράφου (τα έργα γνωστών σκηνοθετών ή τις ταινίες τέχνης, λόγου χάρη), αλλά για τον κινηματογράφο στο σύνολό του, για τις ταινίες καθαυτές, ανεξαρτήτως χώρας, είδους ή ποιότητας, με γνώμονα να καταγραφούν ακόμα και οι πιο παρεξηγημένες και παραμελημένες δημιουργίες, όπως είναι οι χαμηλού κόστους παραγωγές που κατέκλυζαν κάποιες άλλες εποχές τις κεντρικές λαϊκές αίθουσες της Αθήνας ή τους συνοικιακούς κινηματογράφους δεύτερης προβολής.
