Στην ποιητική συλλογή «ΕΣΩΘΕΝ» του ποιητή Αντώνη Θαλασσέλη μπορεί να διακρίνει κανείς μια βαθιά εσωτερικότητα, που τη δηλώνει άλλωστε και ο τίτλος, καθώς και έντονη την ανάγκη της φιλοσοφικής έκφρασης μέσα από τον ποιητικό λόγο. Με φόντο τη θεματολογία και την αισθητική της συλλογής του, αναδύεται ο ποιητής ως μια προσωπικότητα που στοχάζεται τη ζωή μέσα από την ψυχολογική, συναισθηματική και υπαρξιακή της διάσταση.
Ο Θαλασσέλης φαίνεται να είναι ένας άνθρωπος με ισχυρή τάση για ενδοσκόπηση και αναζήτηση. Η ποίησή του συχνά εξερευνά τα βάθη της ψυχής, προσεγγίζοντας θεμελιώδη ζητήματα όπως οι δοκιμασίες, ο πόνος, η ελπίδα, η ανθεκτικότητα, η έννοια του εφήμερου της ζωής και του θανάτου. Αυτή η εξερεύνηση δηλώνει έναν ποιητή που δεν φοβάται να στραφεί προς τα μέσα του, προκειμένου να ψηλαφίσει την πολυπλοκότητα του ανθρώπινου ψυχισμού και να καταλάβει, να μάθει ποιος πραγματικά είναι, τι ζητά από τη ζωή, να βρει τις βαθύτερες αιτίες που τον απομακρύνουν από τους στόχους του και την απόλαυση της ζωής και να επαναπροσδιορίσει τις πεποιθήσεις του, να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του σαν τον φοίνικα.
Ποιήματα όπως «Το Παιδί της Ψυχής Μου» και «Απρόσκλητος Επισκέπτης» αποκαλύπτουν μια ωμή και άφιλτρη αντιπαράθεση με τον εαυτό του. Αυτή η διεισδυτική ματιά είναι ταυτόχρονα θεραπευτική και πανανθρώπινη, προσφέροντας μας έναν καθρέφτη για να ανακαλύψουμε τα δικά μας κρυμμένα συναισθήματα.
Το έργο του αποπνέει έναν αίσθημα νοσταλγίας και ρομαντισμού, με έντονη αγάπη για την παράδοση, την οικογένεια και τον τόπο του. Ποιήματα όπως «Η Γιαγιά Μου Μαρία», «Το Πατρικό Μου», «Αποχαιρετισμός στη Λέσβο» φανερώνουν έναν άνθρωπο βαθιά συνδεδεμένο με τις ρίζες του και με την οικογενειακή του κληρονομιά. Ο Θαλασσέλης δίνει προτεραιότητα στις ανθρώπινες συνδέσεις που διαμορφώνουν τη ζωή του και τον καθορίζουν ως προσωπικότητα.
Ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην ποίησή του είναι η μάχη με τις δυσκολίες και η προσπάθεια του να τις ξεπεράσει, όπως διακρίνεται στα ποιήματα «Χάος» και «Παράταση». Αυτά τα ποιήματα εκφράζουν την αντίθεση αλλά και την αδελφοποίηση ανάμεσα στην απελπισία και την ελπίδα, ενσαρκώνοντας τον αγώνα του ποιητή ενάντια στις δοκιμασίες της ζωής. Η συνεχής αναφορά του στην υπέρβαση των εμποδίων και η χρήση της φράσης «Μα είπα, θα το ξεπεράσω» αναδεικνύουν έναν άνθρωπο με ισχυρή θέληση, σθένος και τόλμη να πάει παρακάτω. Ένα άνθρωπο που αξιοποιεί τα προβλήματα του ως ευκαιρίες για την εξέλιξη του. Ο ποιητής φαίνεται να πιστεύει ακράδαντα στη δύναμη της επιμονής και της αγωνιστικότητας, κάτι που αποκαλύπτει έναν «Ηρακλή» που δεν υποχωρεί μπροστά στις αντιξοότητες της ζωής και συνεχίζει να παλεύει τα ανέφικτα.
Η απλή, συνάμα όμως πλούσια σε συναίσθημα και αισθητηριακές δονήσεις γλώσσα, που χρησιμοποιεί σε σχεδόν ομιλητική ροή, μεταφέρει τον αναγνώστη στη «έσω χώρα» του ποιητή, προκαλώντας τον να νιώσει, να μυηθεί στα μυστήρια της ανθρώπινης ψυχής.
Στοχαστικός και αμφισβητίας απέναντι στις κοινωνικές αξίες που διαμορφώνουν τη σύγχρονη ζωή, διαμορφώνει το δικό του πάνθεον των ηρώων. Ποιήματα όπως «Το Κλουβί», «Στο Κελί Μου», «Θα φύγω» και «Δραπέτης» αποκαλύπτουν έναν ποιητή που συνειδητοποιεί τη συμβολική φυλακή της κοινωνίας και την ανάγκη να σπάσει τα δεσμά που τον κρατούν περιορισμένο, ανελεύθερο και να αναζητήσει την ελευθερία του τόσο την ψυχική όσο και την πνευματική, πέρα από τους κοινωνικούς συμβιβασμούς, να μεταμορφωθεί.
Πολλά ποιήματα αποκαλύπτουν ένα υπερβατικό πνεύμα που διερευνά τις μεταφυσικές διαστάσεις της ζωής. Για παράδειγμα, ποιήματα όπως «Δέηση στο Κοιμητήριο», «Το Τελευταίο Τραγούδι» και «Αγγελοκρούσμα» αγγίζουν θέματα απώλειας, μνήμης και θνητότητας. Με ελεγειακό τόνο, ο Θαλασσέλης προσφέρει μια τρυφερή αλλά και αφοπλιστική προσέγγιση του θανάτου, αντιμετωπίζοντάς τον τόσο ως τέλος όσο και ως συνέχεια, κάνοντας αναφορές σε πνευματικά ταξίδια ενατένισης της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από την διαλογιστική πίστη και την ανήσυχη ψυχή. Αυτός ο μεταφυσικός τόνος δηλώνει την ανάγκη του ποιητή να μην περιοριστεί στο υλικό στερέωμα, να κρεμαστεί από τα σύννεφα, να συνδεθεί με κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό του, με τον ανώτερο εαυτό του.
Στο έργο του ποιητή ρέει η ευαισθησία του απέναντι στους προγόνους του, την οικογένεια του, αλλά και γενικότερα τον άνθρωπο. Αναβιβάζει την ανθρώπινη εμπειρία σε εργαλείο ενσυναίσθησης και συμπόνιας. Αυτή η συμπόνια φανερώνει έναν χαρακτήρα που αναγνωρίζει και σέβεται τις εμπειρίες, τις δοκιμασίες και τις μνήμες των άλλων.
Συνολικά, η ποιητική συλλογή «ΕΣΩΘΕΝ» του ποιητή Αντώνη Θαλασσέλη αποτελεί έναν ύμνο στην εσωτερική αναζήτηση, καθώς, πίσω από κάθε στίχο ξεπηδά ο αγώνας του με τις υπαρξιακές του αγωνίες, τις οποίες μετατρέπει σε αναγεννητικές ποιητικές σκέψεις, γεμάτες συναισθηματική και φιλοσοφική βαρύτητα, συνδέοντας το ατομικό με το καθολικό, το προσωπικό με το παγκόσμιο, τον άνθρωπο με τον άνθρωπο.
Παναγιώτα Μπλέτα Συγγραφέας/Διανοήτρια
11.12.2v024
