Το παραπάνω έργο μας παρουσιάζει την ιστορία ενός ζευγαριού το οποίο επισκέπτεται μια ψυχοθεραπεύτρια, για να σώσει την προβληματική τους σχέση. Κατά την διάρκεια των συνεδριών πληθώρα συναισθήματα τους κυριεύουν: Θυμός, συγκίνηση, γέλιο. Το έργο είναι ένα ζωντανό ψυχογράφημα παρά μία θεατρική πρόζα, το οποίο ίσως παραξενέψει τον θεατή στην αρχή, έπειτα όμως τον αγγίζει πιο άμεσα εφόσον είναι μία πιο σύγχρονη μορφή αφήγησης. Το θέατρο άλλωστε οφείλει να ανοίγει τέτοιους διαλόγους και να μας μαθαίνει να βλέπουμε τις ανθρώπινες σχέσεις πιο συνειδητά.
Πάρα πολύ ευφυής η επιλογή της σκηνοθέτη Τ.Κουρτέση, σε σχέση με τα φώτα σε όλη την διάρκεια του έργου, καθώς είχε καθοριστικό ρόλο. Σε κάθε αλλαγή σκηνής, το απότομο σκοτάδι που θύμιζε κινηματογράφο, προκαλούσε μια μικρή έκπληξη στον θεατή δίνοντας ιδιαίτερο ρυθμό στο έργο. Ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθετική επιλογή που έδινε ένταση στις συνεδρίες του ζευγαριού. Κάθε φορά που έπεφτε σκοτάδι, άλλαζε και το πλαίσιο: μία μέρα πήγαιναν μαζί, την επόμενο μόνο ο άντρας ή η γυναίκα& το σκοτάδι ανάμεσα τους λειτουργούσε σαν μεταβατικό σημείο συναισθηματικής απόστασης και επανασύνδεσης. Φωτισμοί μπλε και κόκκινοι κυριαρχούν στο λιτό σκηνικό. Πίσω από τους ηθοποιούς αντικρίζουμε 3 πίνακες αφηρημένης τέχνης ,οι οποίοι λειτούργησαν σαν προέκταση του ψυχοθεραπευτικού χώρου. Τα χρώματα και οι μορφές τους έμοιαζαν να <<συνομιλούν >>με την θεραπευτική διαδικασία.
Τέλος, η επιλογή της Τ.Κουρτέση να τοποθετήσει τους ηθοποιούς πάνω στην σκηνή πριν ξεκινήσει η παράσταση έχοντας τους καθισμένους πλάτη και στη μέση η ψυχοθεραπεύτρια, δείχνει πολύ σχηματικά την απόσταση ,αλλά και την λύση ανάμεσά τους. Σίγουρα αυτό δημιουργεί μεγάλο ενθουσιασμό στον θεατή με το να βλέπει αυτό το σχήμα, μόλις φτάνει στην αίθουσα.
Οι ερμηνείες της Τ.Κουρτέση, της Φ.Ξενουδάκη και του Γ.Σίντου είναι ειλικρινείς και γυμνές υπηρετώντας την διάφανη αλήθεια των ρόλων. Απέδωσαν με εξαιρετική αμεσότητα τα συναισθήματα των χαρακτήρων, καθώς οι μικρές εκφράσεις & σιωπές τους είχαν την ίδια βαρύτητα με τα λόγια, κάνοντας πειστική την διαδικασία. Η ερμηνεία της ψυχολόγου Φ. Ξενουδάκη ήταν αληθινή, κάθε κίνηση είχε αυθεντικότητα μίας επαγγελματία ψυχολόγου.
Πράγματι, είναι μία δραματουργία που εκπαιδεύει το βλέμμα που μας παρακινεί να βλέπουμε την θεραπεία όχι ως ταμπού, αλλά ως πράξη αγάπης και αυτογνωσίας. Σίγουρα όλοι έχουμε βρεθεί στην θέση των ηρώων, απλώς κάποιοι δεν έχουν βρει το θάρρος να επισκεφτούν ειδικό, ώστε να αναγνωρίσουν το πρόβλημα, να το αγκαλιάσουν και έπειτα να το επιλύσουν. Πρόκειται για ένα έργο που έχει στόχο να προβληματίσει και να παραπέμψει τον θεατή να κατανοήσει περισσότερο τον εαυτό του, αλλά και τους γύρω του. Άλλωστε αυτή είναι και η βαθύτερη αποστολή του θεάτρου. Μήπως τώρα είναι η στιγμή της αναθεώρησης που χρειαζόσουν;
Γράφει η θεατρολόγος Σοφία Σταθάτου.
————————————————————————————————————————————————————————
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Κείμενο: Roger Ennals
Μετάφραση -Σκηνοθεσία: Τζέσικα Κουρτέση
Μουσική: Πιέρρος Παπαδάκος
Κοστούμια: Ζωή Βαρδάκη
Φωτισμοί: Ηώ Σπηλιωτοπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Άντζυ Φιλήντα
Φωτογραφίες & Trailer: Χρήστος Συμεωνίδης
Graphic Design: Στέφανος Αλεξόπουλος
Παίζουν: Φανή Ξενουδάκη, Γιάννης Σίντος, Τζέσικα Κουρτέση
Παραγωγή: NEVERMIND55 ΑΜΚΕ
Προπώληση εισιτηρίων:
https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/nevermind/
