Θέατρο

Είδαμε την παράσταση “ΣΤΗΝ ΕΞΟΧΗ” – ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟΘΗΚΗ

<<ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ-ΣΤΗΝ ΕΞΟΧΗ-ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟΘΗΚΗ.>>

Παρακολουθήσαμε την παράσταση <<Στην εξοχή>> του Martin Crimp στο θέατρο Αποθήκη σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου. Πρόκειται για ένα θεατρικό το οποίο διαδραματίζεται σε αγροτικό περιβάλλον μακριά από τα φώτα της πόλης, όπου η φαινομενική ηρεμία κρύβει ένταση και ένοχα μυστικά. Μέσα από την καθημερινότητα των χαρακτήρων, ο συγγραφέας εξερευνά την φύση των ανθρώπινων σχέσεων, την εξουσία, την αποξένωση και την επικοινωνία που συχνά μένει ανεκπλήρωτη. Πρόκειται για ένα παντρεμένο αντρόγυνο με παιδιά που έχει μετακομίσει στην εξοχή πρόσφατα. Ο σύζυγος είναι γιατρός και κάποιο βράδυ αποφασίζει να φέρει στο σπίτι του, ένα άγνωστο νεαρό κορίτσι, χωρίς τις αισθήσεις του από τον δρόμο. Σιγά- σιγά η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται, η γυναίκα του προσπαθεί να καταλάβει ποια είναι και τι έχει συμβεί και ταυτόχρονα ξεσπάει σκηνή ζηλοτυπίας.

Όπως έχει σκηνοθετηθεί από την Α. Παπαγεωργίου το θεατρικό, καταφέρνει να κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον των θεατών σ’ όλη την διάρκεια της παράστασης, θυμίζοντας ψυχολογικό θρίλερ. Οι κινήσεις του ζευγαριού [Κ. Παϊταζόγλου & Μ.Βαλάσογλου] είναι νευρικές, οι διάλογοι κοφτοί, καταφέρνοντας έτσι να περάσουν την αίσθηση αγωνίας στον θεατή με πειστικό τρόπο. Ο Μ. Βαλάσογλου έπειτα από την επιτυχία του ,ως πρωταγωνιστή στο Φάουστ στο Εθνικό θέατρο, γίνεται ο γιατρός, ο οποίος κρύβει το μυστικό βιασμού που σιγά-σιγά αποκαλύπτεται από την ίδια την κοπέλα, όταν ξυπνά στο σπίτι περιγράφοντας το δυσάρεστο γεγονός στην σύζυγό του. Πέρα από αυτό, ο ίδιος κουβαλά μία ιστορία απεξάρτησης από τα ναρκωτικά..και στην τελευταία σκηνή, υπονοείται χωρίς να φαίνεται ξεκάθαρα ότι σκοτώνει την κοπέλα μετά την ομολογία της στην γυναίκα του. Το σκηνικό του φονικού η Α. Παπαγεωργίου, αποφασίζει να το δείξει με την χρήση κόκκινου φωτισμού την ώρα ομολογίας της νεαρής στον γιατρό περί πληροφόρησης στην γυναίκα του. Η νεαρή[ Μ.Κυρωζή] αποδείχθηκε ιδιαίτερα πειστική, αποδίδοντας με φυσικότητα τον ρόλο της. Η παρουσία της στην σκηνή ήταν σταθερή, ενισχύοντας τον ρεαλισμό και την αίσθηση κρυμμένης ειρωνείας που χαρακτηρίζει το έργο του Crimp.

Ξεχωρίζει η σκηνή που βλέπουμε συμβολικά την <απάτη> του συζύγου, όπου η σύζυγος ανοίγει μία ντουλάπα, αναζητώντας κάτι άσχετο και ο θεατής δεν έχει προετοιμαστεί γι’ αυτό που ακολουθεί. Με χαμηλό φωτισμό, μέσα στην ντουλάπα διακρίνονται ο σύζυγος και η νεαρή να φιλιούνται, μία εικόνα που προβάλλεται αιφνιδιαστικά, αλλά με απόλυτη θεατρική ακρίβεια. Η σύζυγος κλείνει απότομα την πόρτα, όχι γιατί δεν γνωρίζει τι συμβαίνει, αλλά επειδή προσπαθεί να διατηρήσει το <φαίνεσθαι> και την εικόνα της ενωμένης οικογένειας για τα μάτια του κόσμου. Ένα στοιχείο έντονο που προβάλλει την πατριαρχία & τον κοινωνικό έλεγχο, τα οποία υπάρχουν δυστυχώς μέχρι και σήμερα. Η Κ. Παϊταζόγλου καταφέρνει να αποτυπώσει με λεπτομέρεια την απογοήτευση και την αγωνία του ρόλου της, δημιουργώντας έντονη συναισθηματική σύνδεση με το κοινό.Το σκηνοθετικό αυτό εύρημα λειτουργεί ως αλληγορία για την σύγχρονη κοινωνία: η αλήθεια μπορεί να είναι μπροστά στα μάτια μας, αλλά η κοινωνική σύμβαση επιβάλλει να <εξαφανίζεται> κάθε φορά που ανοίγει η πόρτα.

Επιπρόσθετα, το σκηνικό είναι μεζονέτα, αξιοποιώντας όχι μόνο το κάτω μέρος της σκηνής, αλλά και το πάνω. Το διώροφο σκηνικό επιτρέπει την ταυτόχρονη ύπαρξη διαφορετικών χώρων , με το πάνω μέρος να λειτουργεί ως το υπνοδωμάτιο των παιδιών & του ζευγαριού και το κάτω ως την κουζίνα και το σαλόνι. Έτσι, επιτρέπεται η παράλληλη δράση των ηρώων και η ενίσχυση της ζωντάνιας σε όλη την διάρκεια του έργου. Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε την έντονη σωματικότητα και των τριών ηθοποιών, καθώς γαντζωνόντουσαν έντονα από τα σκηνικά, μετατρέποντας τα σε ζωντανό μέρος της κίνησης τους.

Στην τελευταία σκηνή το ζευγάρι <μαζεύει> το σκηνικό,< μανταλώνει>> τις άκρες του πράγμα που συμβολίζει πιθανόν τον ασφυκτικό κλοιό μετά από όλα όσα έγιναν. Το γεγονός ότι το σκηνικό <κλείνει> πιθανόν δείχνει ότι οι ήρωες είναι παγιδευμένοι από τους ίδιους τους εαυτούς τους. Η γυναίκα επιστρέφει στο σπίτι για να διατηρήσει την εικόνα της <ευτυχισμένης οικογένειας> , παρόλο που η εσωτερική της δυστυχία είναι εμφανής. Όσο περνά ο χρόνος, οι ήρωες ανεβαίνουν όλο και πιο ψηλά στα σκηνικά και απαγγέλουν από εκεί την νέα τους πραγματικότητα. Αυτή η σκηνοθετική προσέγγιση είναι πράγματι εξαιρετική, καθώς υπονοεί ότι οι ήρωες θέλουν να ξεφύγουν από όλο αυτό και <ανεβαίνουν> προς τα πάνω, χωρίς τελικά να το καταφέρνουν..

Τελικά πόσα από όσα ζούμε είναι πραγματικότητα και πόσα είναι μία προσεκτικά δομημένη ψευδαίσθηση; Το έργο αυτό δεν λειτουργεί μόνο ως ιστορία, αλλά ως σχόλιο πάνω στις κοινωνικές συμβάσεις, τις σχέσεις και την ανάγκη μας να κρύβουμε την αλήθεια πίσω από κλειστές πόρτες.

Γράφει η θεατρολόγος Σοφία Σταθάτου

Ταυτότητα παράστασης:

Μετάφραση: Παναγιώτα Πανταζή

Σκηνοθεσία: Αικατερίνη Παπαγεωργίου

Σκηνικά: Μαρία Φιλίππου

Κοστούμια: Ειρήνη Γεωργακίλα

Μουσική: Διαμαντής Αδαμαντίδης

Κίνηση: Χρυσηίς Λιατζιβίρη

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Βοηθός σκηνοθέτη: Τάσος Προβιάς

Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή

Διεύθυνση καλλιτεχνικού προγραμματισμού και επικοινωνίας : Ελίνα Λαζαρίδου, lazaridou@a-th.gr Τμήμα Επικοινωνίας : Όλγα Κομνηνού okomninou@a-th.gr, Ιωάννα Ζοζέφα Πέγκου izpegkou@a-th.gr Δημοσιές Σχέσεις: Μαργαρίτα Μαρμαρά mmarmara@dpgroup.gr

Υπεύθυνος Επικοινωνίας Παράστασης : Αντώνης Κοκολάκης, kokolakispr@gmail.com

Πρωταγωνιστούν (με αλφαβητική σειρά): Μιχάλης Βαλάσογλου, Μαρία Κυρώζη, Κίττυ Παϊταζόγλου

Διάρκεια παράστασης : 90’

Θέατρο Αποθήκη

Σαρρή 40, Αθήνα 105 54

Τηλέφωνο: 211 1000 365

Ημέρες & Ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη: 20:00

Πέμπτη : 21:00

Παρασκευή : 21:00

Σάββατο: 21:00

Κυριακή : 19:00