Μαρτυρία μιας κλεμμένης εφηβείας
Μια θεατρική διασκευή του Le Consentement (Συναίνεση) της Vanessa Springora
Σκηνοθεσία: Ειρήνη Λαμπρινοπούλου
Πρεμιέρα: Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2026
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Υπόγειο
Η τέχνη τα δικαιολογεί, άραγε, όλα;
Το πολυσυζητημένο κείμενο της Vanessa Springora, που αναδιαμόρφωσε τη δημόσια συζήτηση γύρω από την κατάχρηση εξουσίας, μεταφέρεται για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή από τις 19 Ιανουαρίου στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν. Η παράσταση, σε σκηνοθεσία Ειρήνης Λαμπρινοπούλου, ερευνά μια υπόθεση που σημάδεψε τη γαλλική πνευματική ζωή και αναζωπύρωσε διεθνώς το ερώτημα των ορίων της συναίνεσης. Οι Βένια Σταματιάδη, Μαριλένα Μπαρταλούτσι και Κλέων Γρηγοριάδης με τη συνοδεία της live μουσικής του Andy Val δίνουν φωνή στα κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας και στην περιρρέουσα κοινωνική ατμόσφαιρα, μεταφέροντας στον θεατή την πολυπλοκότητα των γεγονότων.
Παρίσι, 1986. Η δεκατετράχρονη Vanessa Springora έρχεται σε επαφή με τον συγγραφέα Gabriel Matzneff, έναν ήδη καταξιωμένο –και θεσμικά περιχαρακωμένο– εκπρόσωπο των γαλλικών Γραμμάτων. Η σχέση που ακολουθεί, καλλιεργημένη μέσα σε ένα περιβάλλον το οποίο φέρεται να αποθεώνει την «απελευθέρωση» και να αποστιγματίζει κάθε όριο, εκτυλίσσεται ως μια επικίνδυνη συνδιαλλαγή εξουσίας και ευαλωτότητας. Η νεαρή Vanessa μετατρέπεται σταδιακά από ανθρώπινη ύπαρξη σε «μούσα», σε πρόσωπο παγιδευμένο σε μια συνθήκη στην οποία επισήμως έχει “συναινέσει” — ένα αφήγημα που καταρρέει όταν, χρόνια αργότερα, αποφασίζει να το αμφισβητήσει δημόσια.
Η δημοσίευση του Le Consentement το 2020 αποτέλεσε σημείο καμπής: το βιβλίο έγινε διεθνές best seller, μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο και στο θέατρο και, πρωτίστως, οδήγησε σε θεσμικές παρεμβάσεις στη γαλλική νομοθεσία περί του ηλικιακού ορίου συναίνεσης. Η θεατρική εκδοχή που παρουσιάζεται στο Θέατρο Τέχνης επικεντρώνεται στον μηχανισμό της αποπλάνησης, στον ρόλο του κύρους και της κοινωνικής ανοχής, καθώς και στο κρίσιμο ερώτημα: επιτρέπονται, τελικά, όλα στο όνομα της τέχνης;
Η Ειρήνη Λαμπρινοπούλου ανήκει στη νέα γενιά σκηνοθετών που διακρίνονται για την πειραματισμό, την εμβάθυνση, τις διαφορετικές οπτικές ενός θέματος και την εξερεύνηση κοινωνικών θεμάτων. Η πιο πρόσφατη και καθοριστική δουλειά της ήταν η «Λυγερή» στο Εθνικό Θέατρο, μια παράσταση που προκάλεσε έντονη συζήτηση για τον τρόπο με τον οποίο προσέγγισε τη γυναικεία υποκειμενικότητα και τη βία που (ανα)παράγει το κοινωνικό βλέμμα. Με ανάλογη προσήλωση η Λαμπρινοπούλου καταθέτει εδώ μια σκηνική πρόταση που φωτίζει τους μηχανισμούς εξουσίας, την ευαλωτότητα και την ευθύνη που συνεπάγεται κάθε αφήγηση.
Και καθώς το έργο θέτει εκ νέου το ζήτημα της συναίνεσης, τα ερωτήματα παραμένουν ανοιχτά:
Μπορεί μια σχέση να είναι ελεύθερη όταν δεν είναι ισότιμη;
Όταν η τέχνη αγγίζει σκοτεινές πραγματικότητες, ποια είναι η δική μας θέση απέναντί της;
|
|
|
|
|
|
