ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΛΕΠΟΥΡΑΣ: Η ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ ΤΗΣ ΤΖΙΑΣ

Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ  .Χορηγός Δήμος Κέας. Επιμέλ.έκδ.Νικ.Τζιράκης.

Πρόσφατα γνώρισα προσωπικά τον συμπατριώτη μου Στέφανο Λέπουρα,πρ.Δήμαρχο Κέας,οικονομολόγο,δημοσιογράφο και συγγραφέα βιβλίων- στο εργοβιογραφικό του,αναφέρονται δεκαπέντε, ιστορικού, λογοτεχνικού, λαογραφικού περιεχομένου και άλλων εξιδικευμένων που αφορούν την νομαρχιακή, τοπική αυτοδιοίκηση κ.α.- και εξετίμησα το εύρος των γνώσεών του, το σπουδαίο λογοτεχνικό του ταλέντο και το ήθος του ανδρός. Επί πλέον τον θαύμασα και ως εξαίρετο δοκιμιογράφο και ομιλητή τον περασμένο Ιούλιο όταν συν-παρουσίασε μαζί με άλλους εκλεκτούς λογοτέχνες το βιβλίο μου για τον Καποδίστρια μια μυθιστορηματική βιογραφία (εκδ.ΒΕΡΓΙΝΑ) στηΤζιά και συγκεκριμένα στον πανέμορφο χώρο του Αγροτικού-Λαογραφικού Μουσείο (Βαράδι), μια εκδήλωση που οργάνωσε ο Σύλλογος Φίλων της Τζιάς με πρωτοβουλία της προέδρου του εικαστικού κ.Γεωργίας Μπλιάτσου.

Είναι πασίγνωστη η προσφορά της “Κηΐας αηδόνος”- κατά τον Βακχυλίδη-με μέγα μέγεθος στις επιδόσεις του πνεύματος,αλλά και της ανδρείας της σκέψης,με αξιοθαύμαστη συμμετοχή στα

Γράμματα, στις Επιστήμες, στην Παιδεία, στον Αθλητισμό και στις Τέχνες.

Καράβι ορθόπλωρο-κατά τον Γ.Βαλέτα- η Κέα, διασχίζει τα ταραγμένα πελάγη της Ιστορίας από τα προϊστορικά ,πανάρχαιαχρόνια, πιστή στην παράδοση του πνεύματος της άμιλλας που

ανέπτυξε ως μια μοναδική στην ιστορία , θαυμαστή Τετράπολη.

Ατελείωτος ο κατάλογος των μεγάλων ανδρών της δίψας της  σπουδής που δίνουν την ανάγλυφη εικόνα της ακαταδάμαστης τζιώτικης πνευματικότητας μέσα στους αιώνες, σε πανελλήνια

κλίμακα. Ιστορικοί, αρχαιολάτρες, διδάχοι, φιλόσοφοι, διαφωτιστές, ποιητές, διαπρεπείς στα νεότερα χρόνια πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, αναφέρονται ως παράγοντες υψηλότερου πολιτισμού

που γεννήθηκαν και δοξάστηκαν και πέραν του μικρού και κατά χρονικά διαστήματα παραμερισμένου αυτού νησιού.

Είναι γιατί, η Κέως, η Κέα, η Τζία, η Τζιά, δεν είναι μόνο το νησί της “βαριάς παράδοσης και πατρώας ευδοξίας”, η πατρίδα του άλλου Πίνδαρου της αρχαιότητας, του Βακχυλίδη,του λέοντα της σκέψης Αρισταίου, του ενός εκ των επτά σοφών της αρχαιότητας Αριστείδη, του μεγάλου επιγραμματοποιητού Σιμωνίδη,αλλά και των αγωνιστών  της λεφτεριάς μιας άμοιρης τότε αλυσσοδεμένης Ελλάδας, όπως του θαλασσομάχου Λάμπρου Κατσώνη και της περίφημης για την ανδρεία της και την ομορφιά της τζιώτισας Μαρουλιώς.Τα κλέη  των Κείων στα νεότερα χρόνια, αρχίζουν πριν από το ’21 με τη Τζιά ως Ύδρα της επαναστατημένης Ιδέας των Ελλήνων και τα  οράματα ,τον αγώνα και την κινητικότητα των πολλών τζιωτών Φιλικών.

Ο Στέφανος Λέπουρας στο προαναφερθέν τελευταίο του βιβλίο στο οποίο  θα αναφερθούμε στη συνέχεια, θα μας γνωρίσει μια

ηρωϊκή μορφή  που συμμετείχε σεμνά, με παράτολμο και ευφυή τρόπο, στην ελληνική επαναγέννηση, υπακούοντας στο άηχο εγερτήριο αφύπνησης ενός αδάμαστου λαού, θυμίζοντάς μας τη σπουδαία ρήση του Δημόκριτου: “Μέγα το εν συμφορήσει φρονέειν α δει”( μεγάλο πράγμα μέσα στις συμφορές να σκέφτεσαι όπως πρέπει).

Θα μας αφηγηθεί ,λοιπόν, ο εκλεκτός συγγραφέας, την αληθινή ιστορία της Άννας Λαούπη- Τριτζοπούλου η οποία όπως ο ίδιος αναφέρει στον πρόλογο του βιβλίου του είναι η ιστορία μιας αγράμματης μεν αλλά πανέμορφης και πανέξυπνης κόρης που μένει με τους δυό αγρότες γονείς της στην Πέρα Μεριά της  Τζιάς.

Απόγονη μουσών και νυμφών, όταν θα έρθει η ώρα εκείνη που θα αλλάξει ξαφνικά η ζωή της θα αποτελέσει πρότυπο γυναίκας ατρόμητης και αποφασιστικής που ενσάρκωνε τότε την ψυχική δύναμη των ηρώων της επανάστασης, αλλά και συζύγου συνετής και αφοσιωμένης στον μοναδικό έρωτα της ζωής της.

Από το φτωχικό αγροτόσπιτο (καθοικιά) της Πέρα Μεριάς ,θα αφήσει μόνους τους γονείς της για να ακολουθήσει έναν πλούσιο και

ωραίο νέο που θα περάσει απ’το φτωχόσπιτό της τυχαία ,στα μέρη τα δικά του, συγκεκριμένα στην τουρκοκρατούμενη Αδριανούπολη ό,που και θα τον παντρευτεί.Μετά το γάμο τους ο μυημένος στη Φιλική Εταιρία σύζυγός της Κωνσταντίνος θα κληθεί

από τον Αλ.Υψηλάντη στις τάξεις του Ιερού Λόχου να πολεμήσει στο πλευρό του στο Δραγατσάνι ό,που έπεσε ηρωϊκά μαχόμενος.

Η Άννα όταν έμαθε το χαμό του, αποφάσισε να εκδικηθεί τον άδικο θάνατό του κι έχοντας συμπαραστάτη και βοηθό της στο  κατάστημα που είχαν με τον σύζυγό της, ένα νέο παλληκάρι τον

Γιωργάκη, οργάνωσε μια 23μελή ομάδα ορφανών νέων σπουδαγμένων, παιδιά από γονείς προύχοντες που είχαν κρεμαστεί από τους Τούρκους ως αντίποινα για τον ξεσηκωμό στην Πελοπόννησο και στο Δραγατσάνι, μπήκε επικεφαλής τους και ξεκίνησε για την Αγκώνα πρώτα και μετά για το στρατόπεδο των οπλαρχηγών στην Πάτρα.

Άοπλους ως δήθεν περιηγητές τους οδήγησε μετά από πολλές περιπέτειες διασχίζοντας όλη τη νότια βαλκανική ,στον πρώτο προορισμό τους ό,που συναντήθηκαν με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό που βρισκόταν τότε στην Αγκώνα για να οργανώσει τον ελληνικό ξεσηκωμό στην Ευρώπη.

Με στρατιωτικό εξοπλισμό τότε και εκπαίδευση, με συστατική επιστολή του απευθυνόμενη στους οπλαρχηγούς και τις ευλογίες του, ξεκίνησαν με καΐκι κάνοντας τη θαλάσσεια διαδρομή Αδριατική,-Ιόνιο -Κατάκωλο για να φτάσουν πρώτα στην Πάτρα και μετά στο στρατηγείο των τριών αρχηγών Παν.Γιατράκο, Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και Νικηταρά Σταματελόπουλο ό,που η Καπετάνισσα παρέδωσε την ετοιμοπόλεμη ομάδα των εθελοντών της και την επιστολή του Π.Π.Γερμανού, περιμένοντας να της δώσουν μετά από την τόσο σημαντική της προσφορά κάποιο στρατιωτικό αξίωμα,κάτι που δεν έγινε μιας και ο στρατιωτικός κανονισμός δεν το επέτρεπε, προς μεγάλη της απογοήτευση.

Η Άννα επέστρεψε στο νησί της με τα λίγα χρήματα που της απόμειναν από αυτά που κληρονόμησε από τον σύζυγό της, μιας και τα περισσότερα ταδωσε για τα έξοδα της αποστολής και την ενίσχυση του Αγώνα.

Στην Πέρα Μεριά βρήκε μόνο τη μητέρα της- ο πατέρας της είχε πεθάνει στη μεγάλη επιδημία πανώλης-και ασχολήθηκε με αγροτικές εργασίες κάνοντας παράλληλα με την προτροπή και τις ενέργειες επιφανών συμπατριωτών της, μεγάλη προσπάθεια αναγνώρισης των υπηρεσιών της στην πατρίδα, μια δικαίωση που εδικαιούτο και στα χρόνια της Αντιβασιλείας πραγματοποιήθηκε. Ένα παράσημο από τα χέρια της βασίλισσας Αμαλίας σε επίσημη τελετή στην πλ.Συντάγματος μαζί με πολλούς άλλους αγωνιστές που βοήθησαν ποικιλοτρόπως τον Εθνικό Αγώνα.

Ο Στέφανος Λέπουρας έγραψε αυτή τη σπουδαία ιστορική μονογραφία, προσφεύγοντας, ελλείψει περισσοτέρων  στοιχείων προφανώς στην κατά έναν τρόπο μυθιστορηματική αφήγηση, μια τοιχογραφία εκείνης της εποχής με κάποια χρησιμοποίηση ντοπιολαλιάς, με γλώσσα απέριττη και φυσική, διανθισμένη με ζωντανούς διαλόγους. Μια μαγευτική ,εν τέλει, εξιστόριση της ζωής μιας ξεχασμένης ηρωΐδας συνδεδεμένης με αυτήν την εύψυχη της αθάνατης πατρίδας μας.

Σημ: Στον πρόλογο του βιβλίου ο συγγραφέας αναφέρει την πηγή στην οποία κατέφυγε για την εύρεση ιστορικών στοιχείων που χρησιμοποίησε. Αναφέρει συγκεκριμένα το έντυπο “Ανάτυπον

εκ του Δελτίου των εκ Θράκης Μαδυτίων “Ελλήσποντος”1959, του μακαριστού πρωθιερέα Νικόλαου Παπαδόπουλου.

Έρευνα για την Καπετάνισσα είχε ξεκινήσει και η αρχαιολόγος Αμάντα  Λαούπη συγγενικό της πρόσωπο, η οποία έρευνα δεν ολοκληρώθηκε λόγω πρόωρου θανάτου της το 2020, στη μνήμη της οποίας ο συγγραφέας αφιερώνει αυτό το βιβλίο.

Ιστορικός- Λογοτέχνης-Κριτικός λογοτεχνίας

9.8.2024