Η ποιητική συλλογή «Ερωτικό Ποτάμι» του Κώστα Λιάκου αποτελεί έναν πολύτιμο θησαυρό συναισθηματικού λυρισμού, όπου ο Έρωτας συναντά τη Μεταφυσική, η ανθρώπινη ευαισθησία αντανακλάται στην αισθητική μορφή, και ο ίδιος ο συγγραφέας φανερώνει την ψυχή του σαν ιερέας ενός ιερού τελετουργικού της καρδιάς.
Το «Ερωτικό Ποτάμι» είναι κάτι παραπάνω από μια ποιητική συλλογή. Είναι μια κατάθεση υπαρξιακής εμπειρίας, ένα ονειρικό ταξίδι σε χρόνους προσωπικούς και συλλογικούς, φορτισμένο με νοσταλγία, αναζήτηση, και ιερή λατρεία του έρωτα. Ο έρωτας εδώ δεν είναι σαρκικός, αλλά ιδεατός και πνευματικός, με καταβολές από τον πλατωνικό Έρωτα και τη νεοπλατωνική αντίληψη περί ωραίου.
Ο συγγραφέας δεν εξυμνεί απλώς την γυναίκα, αλλά την τοποθετεί στο επίπεδο της θεότητας, σαν να είναι η προσωποποίηση του ίδιου του Κόσμου, της Ζωής και της Ελπίδας.
Μέσα από τα ποιήματα του – κυρίως σονέτα και χάι-κου – αναδύεται μια παγανιστική, μυθική διάσταση. Η γυναίκα είναι Νύμφη, Λευκοθέα, Ηώ, Αφρογέννητη – μορφές του ίδιου αρχέτυπου: της Θεάς της Έμπνευσης και της Σωτηρίας.
Η έντονη ενασχόλησή του με τη νοσταλγία παλαιότερων εποχών θυμίζει την πλατωνική αλληγορία του σπηλαίου, καθώς ο Λιάκος επιζητά μια έξοδο προς το φως του ιδεατού, του ουσιώδους, μιας καθαρής μορφής του έρωτα και της ανθρώπινης επαφής.
Η ποίησή του λειτουργεί, συνεπώς, λυτρωτικά, ως κάθαρση από το βόρβορο της σύγχρονης κοινωνίας. Η αναφορά του σε «αντιανθρώπινες αλυσίδες», «σατανικούς μηχανισμούς», «κτηνώδη εποχή», δηλώνει μια σφοδρή αντίθεση στον τεχνοκρατικό, αποπροσωποποιημένο κόσμο. Ο Λιάκος είναι βαθιά ανθρωπιστής και ρομαντικός επαναστάτης.
Ο Κώστας Λιάκος, όπως σκιαγραφείται τόσο μέσα από την ποίησή του όσο και από το φίλτρο της κριτικής σημείωσης της ποιήτριας Βασιλικής Κολλιοπούλου Καλαχάνη, εμφανίζεται ως μια σπάνια μορφή παλαιάς κοπής: ένας σύγχρονος τροβαδούρος, ένας ποιητής με αυθεντική ψυχική ευγένεια, που δεν «παίζει» με τον έρωτα, αλλά υπηρετεί τον έρωτα ως κοσμική αρχή.
Μπορούμε να δούμε τον ποιητή Λιάκο ως μια συμβολική μορφή Ερωτικού Φιλοσόφου, στα όρια ενός Στωικού Αισθητισμού: το έργο του είναι γεμάτο αγώνα, επιμονή και ψυχική αντοχή, και ταυτόχρονα μαγεία, λεπτότητα και τρυφερότητα. Είναι φανερό πως έχει ζήσει έντονα, και όμως έχει κατορθώσει να διασώσει την παιδικότητα της ψυχής του – ένα προνόμιο των αληθινών ποιητών.
Η χρήση του όρου «ιερός γάμος με τη Γυναίκα» είναι αποκαλυπτική για τον εσωτερικό κόσμο του: η αγάπη είναι τελετουργικό, υπέρβαση, κοινωνία με το θείο. Ο Λιάκος πιστεύει – και αυτό είναι σπάνιο – ότι ο άνθρωπος σώζεται μέσα από τη σχέση με τον Άλλον, ειδικά όταν αυτός ο Άλλος είναι το αντικείμενο του αυθεντικού πόθου.
Το βιβλίο θα μπορούσε να μελετηθεί υπό το πρίσμα της φιλοσοφικής ερμηνευτικής (Hermeneutics) – ιδιαίτερα του Paul Ricoeur, ο οποίος υποστήριζε ότι τα κείμενα μάς διδάσκουν τρόπους να υπάρχουμε. Το «Ερωτικό Ποτάμι» δεν είναι απλώς μια συλλογή
αισθητικών απολαύσεων. Είναι ύμνος στην ανθρώπινη ουσία, στην πνευματικότητα του Έρωτα, στην ανάγκη για Ανάταση και Αλήθεια.
Η ποίηση του Κώστα Λιάκου μάς θυμίζει ότι, σε έναν κόσμο όπου όλα ρηχαίνουν και αποδομούνται, υπάρχουν ακόμη ποιητές-φύλακες του Ιδεατού. Το «Ερωτικό Ποτάμι» είναι μια επίκληση στην Επιστροφή του Ιερού, ένας ύμνος στο αληθινό, αισθαντικό, και ηθικά ωραίο. Ο Λιάκος είναι ένας πνευματικός οδοιπόρος που μας μεταδίδει την εσωτερική του φλόγα. Η ποίησή του είναι η φωνή ενός εσωτερικού κόσμου που δεν παραιτείται, που
ακόμα ελπίζει, ακόμα ερωτεύεται, ακόμα ζει. Εύχομαι κάθε μας αναγνωστικό και στοχαστικό βήμα να οδηγεί σε κάτι ανώτερο· σε μια νέα Ιδέα, σε ένα βαθύτερο βίωμα, σε ένα λιγότερο σκοτεινό μέλλον.
Παναγιώτα Μπλέτα – Συγγραφέας/Διανοήτρια
15.4.2025
