ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2025-2026
Το Θέατρο ΕΝ-Α, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Ελπίδας Αμίτση, για τη χειμερινή θεατρική περίοδο 2025-2026 έχει ετοιμάσει να παρουσιάσει τρία νεοελληνικά έργα, δίνοντας έτσι βήμα στην ελληνική δραματουργία.
Θα παρουσιαστούν οι παραστάσεις: «Κόκκινος Ιπποπόταμος» του Γιάννη Παπάζογλου, ‘Η MONIQUE’ φιλέλλην ή μήπως το αντίθετο; του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου και «Πρόβα Βιβάλντι σε ψυχιατρείο» του Γιάννη Παπάζογλου.
«ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΙΠΠΟΠΟΤΑΜΟΣ»
Του Γιάννη Παπάζογλου
2Η ΧΡΟΝΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ – ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ
Στο Θέατρο ΕΝ-Α επαναλαμβάνεται για 2η χρονιά λόγω επιτυχίας, η παράσταση «ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΙΠΠΟΠΟΤΑΜΟΣ» του Γιάννη Παπάζογλου, σε σκηνοθεσία – ερμηνεία Ελπίδας Αμίτση.
Μια καθηγήτρια Ιστορίας. Το αστείο όνομα ενός μπαρ. Ο πιανίστας. Με το τσιγάρο να κρέμεται στα χείλη. Σαν φιγούρα από νουάρ. Η μελαγχολική τζαζίστικη μελωδία. Η μοιραία συνάντηση. Το πάθος. Εκρήξεις βομβών σε τράπεζες. Η εξαφάνισή του. Οι αρχές τον θεωρούν αρχηγό της οργάνωσης. Αλήθεια ή σκευωρία; Τον επικηρύσσουν. Εισβάλλουν στο διαμέρισμά της. Τη συλλαμβάνουν. Προσωρινή κράτηση. Ανάκριση. Αρνείται να τον αποκηρύξει. Η ερωτική σχέση ενοχοποιείται.
Ο έρωτας στην εποχή της βαρβαρότητας. Η σύνθλιψη του ατόμου απ’ τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Η απόπειρα άλωσης της μνήμης από τους κρατούντες. Ένας ερωτικός μονόλογος χτισμένος με τα υλικά του θρίλερ και της τζαζ.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Η γυναίκα, η αγάπη, ο έρωτας, η φωτιά, η προσφορά, η θυσία.
Έσκυψε βαθιά μέσα της, εξουδετέρωσε τους ηθικούς πόνους και απόκτησε την δύναμη προχωρώντας στον Γολγοθά και τη σταύρωση.
Ήταν ελεύθερη γιατί δεν φοβήθηκε τον θάνατο.
Όταν η ανθρωπότητα βγάλει το πέπλο που καλύπτει το πρόσωπο της γυναίκας και το σκοτάδι που καλύπτει τα μάτια και τη καρδιά τουάντρα, το φως θα έρθει και τότε η ανθρωπότητα θα αναγεννηθεί.
Το κείμενο ζωντανεύει και σκηνοθετεί η Ελπίδα Αμίτση.
Ακούγονται οι ηθοποιοί: Θωμάς Μαυρογόνατος, Αγγελική Τσαπάρα και Κορίνα Τσελέντη.
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=EgFCOMMtRAE
Ερμηνεία: Ελπίδα Αμίτση
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Σκηνοθεσία : Ελπίδα Αμίτση
Μουσική: Δημήτρης Παριανός
Φωτογραφία, Video: Γιώργος Κλήμης
Επιμέλεια: Δήμητρα Ψυχογιού
Κοστούμια: Μαρίνα Κουμούση
Φωτισμός: Άρτεμις Λογαρά
Σκηνικά: Κωνσταντίνος Μουσίκας
Επιμέλεια trailer: Δημήτρης Παριανός
Κομμώσεις: Χριστόφορος Δουκουμόπουλος, Αναστασία Καντζούρη
Μακιγιάζ: Μυρτώ Αυγερινού
Φροντιστής: Αναστασία Ζογκόκη
Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης
‘Η MONIQUE’
φιλέλλην ή μήπως το αντίθετο;
Του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου
Ζωντανεύει το κείμενο και σκηνοθετεί
η Ελπίδα Αμίτση
Η Μονίκ, μία νεαρή Βελγίδα ελληνίστρια, από οικογένεια αξιόλογων αρχαιολόγων, φιλέλληνες όλοι, παντρεύεται στο Παρίσι τον Κίμωνα· γιο πετυχημένου Έλληνα επιχειρηματία που λατρεύει την πατρίδα και αγοράζει όπου βρει ελληνικές αρχαιότητες. Μετά τον θάνατό του, το νεαρό ζευγάρι εγκαθίσταται στην Ελλάδα· στο παλαιό πατρογονικό, κάπου στην επαρχία. Εκεί, ανάμεσα στις συλλογές του πεθερού της, με αρχαία αγάλματα κυρίως, βυζαντινές εικόνες και ό,τι πολυτιμότερο μπορεί να φανταστεί κανείς από την τρισχιλιόχρονη ελληνική ιστορία, η Μονίκ έχει τη σπάνια ευκαιρία να συνυπάρχει με ό,τι έχει αγαπήσει και σπούδασε από μικρή.
Στον πρωτότυπο αυτόν μονόλογο, η Μονίκ μιλώντας μας απλά και πολύ ζωντανά, περιγράφει τη ζωή της μέσα σ’ αυτό το σπίτι-μουσείο, όπου ξεδιπλώνει όλον τον έρωτά της για τον Ελληνικό πολιτισμό. Μέχρις εδώ όλα καλά.
Με δεξιοτεχνία όμως και θεατρική μαστοριά, αυτή η πολύ προσωπική, μα και βαθιά πολιτική συνάμα, σκηνική εξομολόγηση· μέσ’ απ’ τον ψυχισμό και τις διάφορες αντιδράσεις τής Μονίκ, ερευνά σε βάθος την πραγματική σχέση τής κυρίαρχης Δύσης προς τη μικρή Ελλάδα, εδώ και αιώνες.
Μια σχέση που απ’ τον αρχικό θαυμασμό -καθώς βγαίνει στην επιφάνεια όλη η Αλήθεια- σιγά σιγά μεταλλάσσεται σε ζήλεια απ’ τη μεριά του Δυτικού, που βλέπει πως έρχεται σε όλα δεύτερος και υπολείπεται σε όλα. Και η ζήλεια γίνεται φθόνος…
Και η Μονίκ -η ερωτευμένη Μονίκ- συνειδητοποιεί με φρίκη πως είναι λίγη μπροστά στον έρωτά της. Και μέσα στο παραλήρημά της, με διαρκώς αυξανόμενη ένταση, φτάνει στις τελευταίες συγκλονιστικές σκηνές του finale που μόνο του απαντάει στο ερώτημα· Φιλέλλην ή μήπως το αντίθετο;…
Το έργο κυκλοφορεί και σε βιβλίο:
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ
‘Η Μονίκ’
Εκδόσεις Οδός Πανός σελ.38
2025, ISBN 978-960-477-727-3
«ΠΡΟΒΑ ΒΙΒΑΛΝΤΙ ΣΕ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ»
του Γιάννη Παπάζογλου
Σκηνοθετεί και ζωντανεύει το κείμενο
η Ελπίδα Αμίτση
Ιρέν. Μια διάσημη κάποτε πιανίστα. Με σειρά συναυλιών ανά την υφήλιο. Όπως, τουλάχιστον, ισχυρίζεται. Τώρα πλέον παραμένει στα αζήτητα. Η πρόσκληση για επανεμφάνιση της δίνει φτερά. Ρεσιτάλ στην αίθουσα εκδηλώσεων ενός ψυχιατρείου. Ενώπιον του διευθυντή, του προσωπικού και των ασθενών. Προβάρει τις ”Τέσσερις εποχές” του Βιβάλντι σε διασκευή για πιάνο. Στη σκηνή μόνη. Την παρακολουθεί ένας αόρατος τρόφιμος. Μ’ αυτόν συνομιλεί. Ή καλύτερα μονολογεί. Καταθέτει τις προσωπικές και συλλογικές μνήμες με τη μορφή μελαγχολικών θραυσμάτων. Ήχοι εξωτερικοί καλύπτουν τις νότες. Εκρήξεις βομβών. Σειρήνες. Γυναίκες που ουρλιάζουν. Κλάματα μωρών. Κραυγές ατόμων που βασανίζονται. Φωνές αυταρχικών ηγετών. Μιλιταριστικά συνθήματα. Ο χρόνος απροσδιόριστος. Ο τόπος; Μήπως το ψυχιατρείο είναι άντρο βασανιστηρίων; Μήπως είναι το σύνορο ζωής και θανάτου; Ή μήπως η αποκρουστική εικόνα των σύγχρονων κοινωνιών του καπιταλιστικού μας κόσμου; Ο τρόμος της γήρανσης προβάλλει κι ανθρώπινη ερημιά. Στο φόντο οι εποχές εναλλάσσονται αέναα και καταλήγουν πάντα στο χειμώνα. Μήπως τελικά κι η Ιρέν είναι τρόφιμος εκεί; Η τέχνη άραγε αποτελεί το αντίδοτο στην τρέλα; Κι αν χρησιμοποιείται για προκάλυμμα του ζόφου; Ποιος είναι τότε ο ρόλος του καλλιτέχνη; Ν διατηρήσει το παραπέτασμα για να μη φανεί η αλήθεια; Ή να αρνηθεί το ρόλο που επιζητεί γι αυτόν το σύστημα; Σκέψεις κι ερωτήματα πάνω σ’ ένα μονόλογο που ψαύει τις πληγές της ανθρωπότητας. Τον τύπον των ήλων.
Θέατρο ΕΝ-Α
Σουρή και Μαλαγαρδή 95, Κορυδαλλός
Μετρό Κορυδαλλός -έξοδος πλατεία Ελευθερίας
Τηλέφωνο: 6974774006
FB: https://www.facebook.com/Ena.Group.Theatre/
Χάρτης: https://goo.gl/maps/Rem7BupjnV32
Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης
Εmail: kokolakispr@yahoo.gr και kokolakispr@gmail.com
