«LEONARDO’ S RING» από την Ομάδα Θεατρίνων Θεατές επιστρέφει στο Studio Κυψέλης , μετά από 11 χρόνια!
Αποτελεί τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία pocket theater στην Ελλάδα και μια από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές. Παίχθηκε τρία χρόνια και επιστρέφει στο σπίτι του!
Το πολύκροτο θεατρικό του βραβευμένου με τέσσερα Tony Awards RICK ELICE «LEONARDO’ S RING», ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα μοντέρνα θεατρικά κείμενα επιστρέφει στην Ελλάδα από την Ομάδα Θεατρίνων Θεατές στο Studio Κυψέλης, γεγονός που χαιρέτησε με ενθουσιασμό ο ίδιος ο συγγραφέας!
Οι Θεατρίνων Θεατές, γιορτάζουν φέτος, τα δεκαπέντε χρόνια του υπέροχου χώρου τους, του vintage Studio Κυψέλης & παράλληλα με τα Κομμάτια και θρύψαλα, που συνεχίζουν sold out δεύτερο χρόνο, εξασφάλισαν και θα παρουσιάσουν, το πολύκροτο θεατρικό του βραβευμένου με τέσσερα Tony Awards RICK ELICE “LEONARDO’ S RING” που τάραξε τα νερά με την επιτυχία του στο πρώτο ανέβασμα και επηρέασε με την προκλητικότητα του ανεβάσματος πολλές παρατάσεις.
Θεωρείται σύμφωνα με τη γνώμη των ειδικών, ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα μοντέρνα θεατρικά κείμενα, που πραγματεύεται το δικαίωμα στη διαφορετικότητα , έργο ανάλογο του “Shopping and Fucking”, ή του ” Άγγελοι στην Αμερική”. Εντυπωσιακά προκλητικό στην σύλληψη & στη γραφή, απαιτεί δεξιοτεχνία και στην εκτέλεση, αφού πέρα από την ιδιαίτερη θεματική έχει αντρικό γυμνό , διαλόγους που σοκάρουν και μια ευαισθησία που κόβει την ανάσα. Οι Θεατρίνων Θεατές φιλοδοξούν και πάλι, να δώσουν μια από τις σημαντικότερες παραστάσεις της χρονιάς. Το δαχτυλίδι ετοιμάζεται και πάλι να ταξιδέψει στη χώρα μας.
Είναι το περίφημο δαχτυλίδι που φέρεται να σχεδίασε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, και πέρασε από τα χέρια του Τσαικόφσκι, του Όσκαρ Ουάιλντ, του Ροδόλφο Βαλεντίνο, για να καταλήξει στις μέρες μας. Αυτοί που το αποκτούν τι το ιδιαίτερο έχουν και ποια λύση στη ζωή τους δίνεται μέσω του δαχτυλιδιού; Οι υπόλοιποι συντελεστές παραμένουν ίδιοι με το πρώτο ανέβασμα ενώ οι ηθοποιοί θα αποτελέσουν έκπληξη και η διανομή ολοκληρώνεται αυτή την εβδομάδα που επιλέχτηκαν ενώ η συνεννόηση με τον ατζέντη του Gordon Dickerson -που έρχεται στην Ελλάδα με αφορμή την πρεμιέρα- , για τους “ειδικούς όρους” για την τέλεση τους και πάλι ολοκληρώθηκε Μάη.
Το έργο είναι αυστηρά ακατάλληλο!
Rick Elice
LEONARDO’S RING
Η παράσταση είναι αφιερωμένη στους 2 συντελεστές των Θεατρίνων Θεατές που δεν είναι πλέον στη ζωή, το σύμβουλο παράστασης ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΣ & στους στίχους και τη μουσική επιλογή τη ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΟΛΗ, χωρίς τους οποίους δεν θα είχε ποτέ γνωρίσει αυτή την επιτυχία το έργο.
Απο 4 Δεκεμβρίου κάθε Τετάρτη και Πέμπτη
Προπώληση – κρατήσεις ticketservises.gr και 210 8819571
σκηνοθεσία – επεξεργασία & απόδοση του κειμένου – σχεδιασμός φώτων: ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΒΑΝΟΣ
Πρωταγωνιστούν
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΚΑΒΟΥΛΗΣ, ΜΑΝΟΣ ΤΣΙΒΙΛΗΣ, ΛΟΥΚΑΣ ΚΟΥΤΡΑΣ, ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΛΕΪΜΟΝΙΤΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΝΤΖΑΣ, ΘΑΝΟΣ ΤΣΙΑΠΛΑΣ, ΦΟΙΒΟΣ ΚΑΡΑΜΠΕΤΣΟΣ
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
μετάφραση: ΚΩΣΤΑΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ
σύμβουλος παράστασης: ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΣ
στίχους και μουσική επιλογή: ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΟΛΗ
σκηνικά και κοστούμια: ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΒΟΛΙΔΗ
κινησιοινκινησιολογία – χορογραφίες: ΣΙΜΩΝΑΣ ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ
3d animation: ΦΩΤΗΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
φωτογραφίες: AΡΗΣ ΤΟΥΡΛΑΚΗΣ
φωτογραφίες μετόπης promo: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΟΥΤΣΗΣ
κινηματογράφηση- μοντάζ: ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΑΝΔΡΑΝΗΣ
βοηθοί σκηνοθέτη: ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΛΕΪΜΟΝΙΤΗΣ -ΜΑΡΙΑ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ζωγραφική εκτέλεση σκηνικού -plexiglass ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΗΣ
κατασκευές: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΤΕΡΕΛΟΣ
βοηθός ενδυματολόγου – κατασκευές: ΒΑΝΙΑ ΑΛΕΞΑΝΤΡΟΒΑ
αφίσα: ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΙΡΗΣ
σύμβουλος δραματουργός: ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ
υπεύθυνος θεάτρου: ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΑΡΑΦΑΝΙΑΝ
γραφιστική βάση GORAN MISALCIK
promo managers διαφήμισης: ΧΡΥΣΑ ΠΟΛΥΖΩΗ -ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ
ηχογράφηση: Studio ΜΥΘΟΣ
Το τραγούδι της παράστασης ερμηνεύουν η ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΟΛΗ και ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΑΣ που παίζουν αντίστοιχα κιθάρα και πιάνο, όπως ΠΙΆΝΟ και η Νικη Γκουντουμη στο τραγούδι του ΦΙΛΙΠΠΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ.
Δικαιώματα για την Ελλάδα: ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΒΑΝΟΣ και ΘΕΑΤΡΙΝΩΝ ΘΕΑΤΕΣ.
Η κριτική για το leonardo’s ring:
Το γυμνό ή το “ντυμένο” στο θέατρο δεν αποτελεί κριτήριο ούτε για την αξιολόγηση της παράστασης ούτε για την πρόσληψη της θεματικής του έργου. Και για να πούμε την αλήθεια, το γυμνό σώμα επί σκηνής δεν χρεώνεται ούτε με ηθικά στίγματα, αλλά ούτε και με αισθητικά διαπιστευτήρια. Το κυρίαρχο ζήτημα στο θέατρο είναι η καλλιτεχνική ποιότητα του έργου και της σκηνικής σύνθεσης, ανεξάρτητα από το αν τα πρόσωπα εμφανίζονται γυμνά ή ντυμένα. Στην περίπτωση του Δαχτυ- λιδιού, με μια πρώτη ανάγνωση βρισκόμαστε μπροστά στο ομο- φυλόφιλο σώμα: ένα σώμα που ποθεί, που διεκδικεί, που ορίζει τον εραστή ή που ορίζεται από αυτόν, που προσφέρεται αυθόρ- μητα ή συμβατικά. Η γυμνότητα του σώματος, εδώ, είναι ένας α- ποκωδικοποιητής των κινήσεων που επιχειρούνται στις διάφορες
εκδοχές της ερωτικής και σεξουαλικής διαλεκτικής.
Αλλά ένα ζωντανό, γυμνό ή ντυμένο σώμα, δεν είναι ποτέ έ- να πλάσμα που εξαντλείται σε μια υλική μορφή , σ΄ένα υλικό περίγραμμα. Έτσι, ο συγγραφέας, μέσα από τις τολμηρές εικό- νες και την ακραία γλώσσα που χρησιμοποιεί, αφήνει να δια- φανεί η ψυχή, γυμνή, άλλοτε απροστάτευτη από αμυχές και πληγές, άλλοτε ανελέητη για τον άλλον : ζήλεια, οδύνη, φιλοδο- ξία, υστεροβουλία, όνειρα απραγματοποίητα, διαψευσμένες ελ- πίδες, συμπάθεια, σκληρότηττα, υπαρξιακή αμηχανία, τρυφε- ρότητα, πίκρα της απόρριψης, αγάπη για την τέχνη, τρόμος μπροστά στην ασθένεια, τρόμος μπροστά στην ήττα -την οποι- αδήποτε ήττα. Όλα αυτά επηρεάζουν τις σχέσεις των έξι αν- δρών του έργου σε όλα τα επίπεδα. Διότι το σώμα δεν ζει χω- ριστά από την ψυχή, όπως επιμένει ανόητα να μας διδάσκει η παραδοσιακή ηθική επί τόσους αιώνες.
Ο Γ. Λιβανός, ευαίσθητος πάντοτε σε όλους τους κραδασμούς της ανθρώπινης ψυχής αλλά και της τέχνης, πέτυχε να σβήσει τα όρια ανάμεσα στη σεξουαλική και την ψυχική ταυτότητα των η- ρώων του Elice, και να προβάλει -μέσα από τις ιδιαίτερες σχέσεις μεταξύ ανδρών- την εικόνα των εύθραυστων διαπροσωπικών σχέσεων, ανεξάρτητα από το φύλο ή από τις ερωτικές προτιμή- σεις του κάθε ανθρώπου. Και το έκανε μ΄ έναν τρόπο αισθητικά αξιοσημείωτο, αν μάλιστα σκεφτούμε ότι το έργο είναι ένα κεί- μενο που τροφοδοτείται από τις ωμές και σκληρές αλήθειες, οι ο- ποίες συχνά παρασύρουν τους καλλιτέχνες σε ανοσιουργήματα.
Χαρά Μπακονικόλα
Από τη Τζένη Κουκίδου στο Koukidaki
Έξι ηθοποιοί υποδύονται όλους τους ρόλους σε μια παρά- σταση με πολλές διαδοχικές σκηνές -ολοκληρωμένα μονόπρα- κτα- που μας μεταφέρουν σε χρόνο και τόπο καθώς παρακο- λουθούμε τη διαδρομή του δαχτυλιδιού, που φέρεται να σχε- δίασε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, όσο εκείνο αλλάζει χέρια. Προ- κλητικό έργο, απροσδόκητα ευαίσθητο και συγκινητικό παρά τις στιγμές γέλιου που προσφέρει. Μοντέρνο και σύγχρονο αλ- λά αφορά κάθε άνθρωπο και κάθε εποχή. Πολυβραβευμένο και επιτυχημένο όπου κι αν παίχτηκε, αποτελεί ένα παγκόσμιο hit. Οι απαιτήσεις του έργου από τον ηθοποιό είναι μεγάλες. Δυ- σκολία που μεταφράζεται σε πολλές σκηνές και πολλαπλούς ρόλους να εναλλάσσονται διαδοχικά κι έτσι, μέσα σε λίγα λε- πτά, πρέπει να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο, έναν ακόμα χαρα- κτήρα, να ντυθεί έναν νέο ήρωα, να μιλήσει για έναν νέο συναι- σθηματικό κόσμο και όλα αυτά με διαφορετικό τρόπο έκφρα- σης και παρουσίασης κάθε φορά, και χωρίς την “άνεση” των ρούχων του, καθώς πρόκειται για έργο που περιέχει το απόλυ- το γυμνό. Σα να πρόκειται για πολλά έργα μαζί αλλά αδιαίρε- τα, με κοινό παρονομαστή να διηγηθούν την ιστορία του δα-
χτυλιδιού μέσα από τις ιστορίες εκείνων που το φόρεσαν.
Η προκλητική του γλώσσα δε περνά απαρατήρητη αλλά ο συγγραφέας έχει στηρίξει τις εκφραστικές του επιλογές και όλοι οι διάλογοι προκύπτουν μέσα από ρεαλιστικές διαδικασίες όπου η γλώσσα ΕΙΝΑΙ έτσι και δεν έγινε έτσι για να προκαλέσει. Προ- σέξτε τα κοστούμια που -ενιαία για όλους τους πρωταγωνιστές ανά σκηνή- φέρουν τα δικά τους μηνύματα, αλλά και την υπέρο- χη μουσική ή μουσικές επιλογές που γεφυρώνουν τα δευτερόλε- πτα ανάμεσα στις σκηνές. Μία προβολή διαφανειών λειτουργεί προσαρμοστικά καθώς το κύριο σκηνικό παραμένει σταθερό.
Η σκηνοθεσία του Λιβανού είναι κινηματογραφικού χαρα- κτήρα καθώς οι σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη με γοργό ρυθμό. Σύλληψη που αφήνει το έργο να αναπνεύσει και την ι- στορία να προχωρήσει και να εξελιχθεί.
Ξεκινάς να πας από περιέργεια ή έξαψη για το απόλυτο γυ- μνό της, έτσι όπως το διαβάζεις στα μέσα, και με την επιφύλα- ξη ότι ίσως να μην αισθανθείς άνετα δίπλα στους ολόγυμνους ηθοποιούς του θιάσου, χωρίς να καταλαβαίνεις ότι εκείνο που πραγματικά σε τρομάζει στη γύμνια του άλλου δεν είναι η α- πώλεια των ενδυμάτων του άλλου -εσύ σε κάθε περίπτωση φο- ράς τα δικά σου- αλλά η ξεγυμνωμένη ψυχή του άλλου όταν γί- νει καθρέφτης σου αντανακλώντας και εκθέτοντας τη δική σου. Μπαίνοντας στη διαδικασία να παρακολουθήσεις την παρά- σταση, χαλαρώνει η όποια αντίσταση σε σχέση με την απουσία των ρούχων και αρχίζει το ταξίδι του δαχτυλιδιού στους αιώ- νες. Κι όπως ένα δαχτυλίδι είναι πάντα ένας τέλειος κύκλος έ- τσι και η ιστορία του θα ξεκινήσει και θα επιστρέψει στο ίδιο σημείο. Και πάντα θα επιστρέφει διαγράφοντας αέναα κυκλι- κές τροχιές και αλλάζοντας πρωταγωνιστές. Εκείνο που δεν αλλάζει ποτέ σε ένα “δαχτυλίδι” είναι ο συμβολισμός του, η α- ναγωγή σε ό,τι αναφέρεται, θυμίζει ή υπονοεί. Όποιος κι αν εί- σαι, ό,τι κι αν είσαι, το δικό σου “δαχτυλίδι” το φοράς πάνω σου και μέσα σου, αιώνιο σύμβολο αφοσίωσης, της φύσης σου και της ψυχής σου. Για ένα τέτοιο δαχτυλίδι μιλά και το έργο. Αυτό το έργο ήρθε για να αποτελέσει σημείο μελλοντικής α- ναφοράς. Ο έρωτας, η ανάγκη για έκφραση, για συντροφικότη- τα, η προσπάθεια, η ανάγκη για επικοινωνία, η απώλεια, το χά- σιμο, η απέραντη μοναξιά του ανθρώπου που στο τέλος της η- μέρας του μένει η μόνη σταθερή αλήθεια, μια αρχέγονη αδιαμ- φισβήτητη διαπίστωση, έτσι ορισμένη από τη μόνη ανώτερη δύ-ναμη. Ήρθε μόνος και θα φύγει μόνος. Και γυμνός.
Ο Γιώργος Λιβανός με το Leonardo’s Ring, έδοσε μια από τις σημαντικότερες παραστάσεις των τελευταίων χρόνων, με μεστή ψυχογραφηματική κινηματογραφική σκηνοθεσία, που θα από- τελεί για πολλά χρόνια σημείο αναφοράς, όσον αφορά την απε- νοχοποίηση του γυμνού, και το πως μια παράσταση αποχτά διαφυλικό χαρακτήρα και γίνεται πραγματική τέχνη.
Σταύρος Ξυντάρας Kontra News
Το υπαρξιακό κενό και η ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγα- πηθούμε, το αναπόδραστο του έρωτα ως αδήρριτης ανάγκης να ενωθούμε με το Άλλον και να ξεχάσουμε για λίγο την κρύα μο- ναξιά μας (ακόμα και με κίνδυνο τής απώλειας τού “εγώ” ή και τής ζωής τής ίδιας), όλα αυτά είναι μέρος τής ανθρώπινης κατάστασης και δεν αφορούν μόνον τους ομοερωτικούς ή τους αμφιερωτικούς. Ο Έρωτας για τους αρχαίους Έλληνες ήταν έ- νας και μοναδικός κι όποιος τοξευόταν από τα αλάθητα βέλη του έχανε συνήθως τιμή και λογική για να πλανηθεί στον κόσμο τής Κίρκης ή τής Καλυψώς (στην καλύτερη περίπτωση) ή ακό- μα και τής Πηνελόπης (στην ιδανική, έως ανύπαρκτη).
Οι άντρες ομοερωτικοί είναι ενίοτε επιτυχημένοι καλλιτέ- χνες, μάνατζερ ή επιχειρηματίες για τον απλούστατο λόγο ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να εξισορροπήσουν την εσωτερικευ- θείσα ενοχή και να άρουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Έτσι έ- χουν μόνο μία επιλογή: ή να επιτύχουν (με κόστος πολλαπλό) ή να κρυφτούν στο μισόφωτο τής δημοσιότητας κατά το αρχαίο ρητό “λάθε βιώσας”. Στωικοί ή επικούρειοι, κάποτε νεοπλατω- νικοί ή υπέρμαχοι τών μονοθεϊστών, φτάνουν κάποτε στη σχι- ζοφρένεια να καταδικάζουν δημοσίως τούς ομοίους τους, ενώ ανυπομονούν να τους υπερβούν σε σεξουαλικές επιδόσεις. Η ανθρώπινη Κωμωδία σε όλο της το μεγαλείο.
Ο Λιβανός σκηνοθέτησε με ρυθμό, γνώση κι αρμονία ένα σύ- νολο εξαιρετικά εύπλαστων, πειθαρχημένων κι εκφραστικών η- θοποιών που άλλαζαν ρόλους σαν …εσώρουχα και απέδωσαν με μεσογειακό μπρίο το έργο τού νεοϋορκέζου θεατρικού συγ- γραφέα. Χωρίς να γίνεται πορνό, χωρίς να τα δείχνει όλα, η πα- ράσταση σοκάρει μόνον αυτούς που δεν αντέχουν τον καθρέφτη τους.
Κωνσταντίνος Μπούρας
“Μπράβο παιδιά. Σπουδαία δουλιά. Μεγάλο το ταξίδι. Παγκό- σμιο!”
Γιώργος Χρονάς
“…Συγχαρητήρια Γιώργο, για το φανταστικό αποτέλέσμα! Οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί, καλύτεροι από οποιαδήποτε άλλη διανομή, παγκόσμια. Είσαι ένας μάγος και οι ηθοποιοί σου εί- ναι αστέρια. Θέ΄λω να τονίσω την ιδιαίτερη συμβολή των σκηνι- κών κοστουμιών, φώτων και της μουσικής επιλογής για το τελι- κό αποτέλεσμα. Μπράβο. “
Gordon Dickerson
“Μια ζωή μετατρέπεις το απροσδιόριστο σε συγκεκριμένο, και δίνεις αυτότητα στο αόριστο και επισφαλές. Γι’ αυτό σε αγα- πάω.”
Δημήτρης Ιατρόπουλος
