Κάθε χρόνο,τέτοιες μέρες ,μιλάμε για την αγάπη που ζεσταίνει τη καρδιά και τη κάνει φάτνη ,να γεννηθεί και να επιβιώσει το Καλό…
‘ Ενα χαμόγελο αχνό, μου προκαλεί όλο αυτό και το κεφάλι σκύβω..
Σκέπτομαι ,πόσο έχουμε ανάγκη απο φώς ,από απαλότητα στα βλέμματα , από φωνή με ηρεμία και πραότητα …
Κακοφωτισμένες οι ζωές …
Τις κουκούλωσαν τόσα πολλά και εμείς απο κάτω ,στα ημίφωτα ,δρομείς κουρασμένοι ,αλλά αναγκασμένοι να συνεχίζουμε τη πορεία ,διότι ένα μαστίγιο χτυπάει στον αέρα και απειλεί να χαράξει τη πλάτη ,όποιου ολιγωρήσει…
Στα σκοτεινά, τα μάτια ,δεν χαμογελούν …
Φυτρώνουν αγκάθια πάνω σου …
‘ Οποιος σε πλησιάσει ,τσιμπιέται και μεγαλώνουν και τα δικά του ….
Δύσκολα μαλακώνουν τ΄αυτιά, για ν΄αντιληφθούν, πως λόγια καλά και βοηθητικά ,έχει ανθρώπους που τα λένε,τα εννοούν και είναι απλωμένο χέρι ανθρωπιάς και στήριξης…
Αγριέψαμε απο τις απαιτήσεις που αφήσαμε να γιγαντωθούν στις καθημερινότητες μας και μας περιτύλιξαν ασφυκτικά…
Στα χαμόγελα , βλέπεις καχύποπτα βλέμματα και απορείς, που δείχνουν , αποστροφή ,αμφιβολία και φόβο…
Χαραμάδες να μπει η καλοσύνη , δεν έμειναν …
Και έρχονται οι μέρες,που αποκαλούμε “γιορτές” και μια σπιθίτσα σε κάποια μάτια,φωτίζει τα παλιά χρόνια ,τα μικρότερα ..
Αυτά ,που δεν ήταν καλά ,για όλο το κόσμο….,αλλά έμεινε ο τίτλος”παλιά καλά χρόνια..”
Πέρασαν ,ξεθώριασαν όσα δυσκολα βιώθηκαν και καλύφθηκαν,απο τη ζελατίνα του σήμερα και του “κάπως καλύτερα”….
Κοιταζω πίσω και γω..
Πάει πάνω απο μισός αιώνας απ τα παιδικά και τρομάζω που το λέω και θαρρώ ,πως γι άλλον μιλώ…
Τότε ο μπαμπάς μου ,όταν άκουγα να λέει ,”οι γιορτές είναι ,για σας τα παιδιά” , δεν μπορούσα να αντιληφθώ,τι εννοούσε..
‘Εμενα στη γλυκειά ατμόσφαιρα , που απο το σχολείο ,με τις γιορτούλες,τα τραγουδάκια και τα αγγελάκια με τη χρυσόσκονη, με τύλιγε..
Χαιρόμουν όταν ερχόταν η κάρτα απο το Βέλγιο ,του θείου μου..
“Καλά Χριστούγεννα και ευτυχές το νέον ετος…… “
Το δεντράκι στολισμένο,πολύχρωμο και με βαμβάκι στα κλαδιά του , ήταν μέσα στο σαλονάκι .
‘ Ολοι καθομασταν στην κουζίνα ,που είχε σόμπα και ζέστη…
Προφασιζόμουν προθυμία,να πάω να φέρω κάτι απο εκεί μέσα ,για να χαζεψω ,το αναβόσβησμα απο τα λαμπάκια του, στο σκοτεινό δωμάτιο.
Τι γλυκό φως…..
Απαλό και έκανε να ξεχνάω ,το κρύο του δωματίου.,όμως,χαμογελαστά μάτια, το καμάρωναν….
Τώρα ,τα χρόνια μεγάλα.
Τα μάτια χαμογελούν με τα αναμνηστικά …
Λαχταρούν τη ξενοιασιά ,τη παιδική και την αθώα ευπιστία….
Κοντεύουν οι μέρες που τις λέμε” γιορτές”
΄Οσο κι αν μας στέγνωσε η ζωή και ο αγώνας της, όσο κι αν το σούρουπο είναι διαρκέστερο στη κάθε μέρα ,αξίζει μια ανάσα βαθειά ,ν΄ανοίξει χαράμαδα ,να μπει φως και να απαλύνει το βλέμμα ,να αναγνωρισθεί η αγάπη και το ενδιαφέρον,να πέσουν τ΄αγκάθια μας και να βγουν φυλλαράκια ,έστω και μικρά ,που θάναι δείγματα όρεξης για ζωή και εκτίμησης σε ό,τι όμορφο υπάρχει!!
Υπάρχει ομορφιά και είναι στο χέρι μας να προσπαθήσουμε να τη βρούμε και να τη δούμε σε πράγματα ,συμπεριφορές και απλώματα χεριών ,που θα σφίξουν ,θα αναμεταδώσουν ζεστούλα και θα δοθεί αξία σε ό,τι πρέπει!
Εύχομαι σε όλες κι όλους μας ,προσπάθεια ,να ανοιχθεί χαραμάδα!!
21.12.2024
