“The Shadows Of Ithaca” ονομάζεται το heavy metal project στο πλαίσιο του οποίου συμπορεύονται καλλιτεχνικά ο τραγουδιστής Άγγελος Η. Καλόγρηας και ο κιθαρίστας Πάνος Ρουμελιώτης. Με έδρα την Καβάλα κυκλοφόρησαν προ διετίας τον «παρθενικό» δίσκο τους με τίτλο “Hunt The Hunter”, πάνω στο οποίο χτίζουν αργά αλλά σταθερά, μια βάση που τους επιτρέπει να ατενίζουν με βάσιμη αισιοδοξία το κοινό μουσικό τους μέλλον. Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου τους video clip με τίτλο “Now That The Buffalo Has Gone” (https://www.youtube.com/watch?v=Fu-n4ozZa5s), απαντούν στα ερωτήματα του lifespeed.gr, χωρίς φόβο, μα με πολύ πάθος!
– Αρχικά θα θέλαμε κάποιες διευκρινήσεις πάνω στο όνομα του συγκροτήματος. Λ.χ. ενώ είστε από την πόλη της Καβάλας, έχετε χρησιμοποιήσει το όνομα ενός από τα πιο γνωστά νησιά του Ιονίου. Πως προέκυψε αυτό;
«Πρώτα – πρώτα να σας ευχαριστήσουμε για την φιλοξενία και την ευκαιρία που μας δίνετε ώστε να μιλήσουμε για τη μουσική προσπάθεια μας! Σε ό,τι αφορά την ερώτηση σας, εξαρχής η επιθυμία μας ήταν να βρούμε ένα όνομα που να περιέχει μια ελληνική λέξη. Μάλιστα, ελληνικά ροκ συγκροτήματα που σεβόμαστε πολύ όπως οι “Aphrodite’s Child” ή οι “Socrates Drunk The Conium”, είχαν στα ονόματα τους αυτό το στοιχείο που αναζητούσαμε. Επίσης, για να έρθουμε και στις μέρες μας, βρίσκουμε εξαιρετικό όνομα το “Planet Of Zeus” – όπως και την συγκεκριμένη μπάντα. Με αυτό το σκεπτικό καταλήξαμε στην Ιθάκη, μια λέξη συνώνυμη σε διεθνές επίπεδο με το ταξίδι της ζωής και τον προορισμό του, χάρη στο Ομηρικό Έπος “Οδύσσεια”, αλλά και στην Καβάφεια “Ιθάκη”. Το άλλο μισό του ονόματος μας, εκφράζει την άποψη μας πως ο προορισμός δεν είναι παρά μόνον σκιές (shadows) που ουσιαστικά δεν μπορούν ποτέ να πιαστούν. Όσο μακριά κι αν φτάσει κανείς, συνεχίζει να ψάχνει το απάνεμο λιμάνι που δυστυχώς πάντοτε του ξεφεύγει. Αυτή νομίζουμε πως είναι και η δύναμη που οδηγεί τον άνθρωπο ακόμα παραπέρα μέχρι το τέλος της ζωής του.»
– Το εξώφυλλο του άλμπουμ “Hunt The Hunter” απεικονίζει το κομμένο κεφάλι του μυθικού τέρατος της Μέδουσας. Επίσης όλο το artwork είναι συνδεδεμένο με τη μυθολογία, ωστόσο στη θεματολογία των τραγουδιών δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια σύνδεση… Γενικότερα στα επτά τραγούδια του cd τα θέματα είναι περισσότερο κοινωνικά και πολιτικά, ενώ απουσιάζει το ερωτικό στοιχείο, εφόσον δεν υπάρχει ούτε μια μπαλάντα!
«Αυτή η ερώτηση σας μπορεί να αποτελέσει κλειδί για να ειπωθούν πολλά! Να ξεκαθαρίσουμε πως πάντοτε μάς γοήτευε ο ισχυρός συμβολισμός του “Γοργόνειου”, για το οποίο αξίζει να σημειώσουμε πως οι Αρχαίοι Έλληνες, το θεωρούσαν φυλακτό που διώχνει το κακό. Ο τίτλος έχει σχέση με το εξώφυλλο εφόσον η Γοργώ – Μέδουσα, ήταν άκρως επικίνδυνη μια και σκότωνε στιγμιαία όποιον την αντίκριζε. Οπότε ο Περσέας βρέθηκε ουσιαστικά να… κυνηγά μια κυνηγό, εξ ου και η σχέση του τίτλου με το εξώφυλλο, αλλά και το cd – καθρέφτη, το οποίο συμβολίζει το τέχνασμα που χρησιμοποίησε ο ήρωας για να επικρατήσει. Φυσικά στο ομότιτλο τραγούδι “Hunt The Hunter”, οι στίχοι είναι κοινωνικοί και καλούν σε εξέγερση των λαών κατά των διεφθαρμένων ελίτ, ώστε να κυνηγηθούν αυτοί που για χρόνια και χρόνια μάς κυνηγούν καταστρέφοντας τις ζωές των απλών ανθρώπων. Σε κάθε περίπτωση, δεν βλέπουμε κάτι που να μας απαγορεύει την σύνδεση. Να σημειώσουμε κάπου εδώ την εξαιρετική δουλειά που κατέθεσε σε εξώφυλλο και οπισθόφυλλο η ζωγράφος Αλεξία “Amaze” Βεργοπούλου. Πραγματικά σπάνια συναντά κανείς ένα τόσο ατόφιο, αυθεντικό ταλέντο και χαιρόμαστε πολύ που είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε! Ας κάνουμε μια μικρή παρένθεση εδώ για να εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας για κάθε συνεργάτη και φίλο για τη βοήθεια τους δίχως την οποία τα χέρια μας θα ήταν εν πολλοίς δεμένα! Αν και θα έπρεπε, δεν θα αναφερθούμε σε ονόματα και για να μην καταχραστούμε το χώρο σας και για να μην αδικήσουμε κάποιον ξεχνώντας τον. Για να επιστρέψουμε στην ερώτηση σας και να πάμε στο ερωτικό στοιχείο, σάς διαβεβαιώνουμε πως αυτό υπάρχει στους στίχους μας, φανερώνεται ωστόσο μόνον σε εκείνους που μπαίνουν στον κόπο να διαβάσουν προσεκτικά και να “σκάψουν” για να πάνε κάτω από την επιφάνεια. Για παράδειγμα, το τραγούδι “Blue Cold Cell” περιγράφει τα δεινά ενός ανθρώπου που καταστράφηκε βιώνοντας την ερωτική απογοήτευση. Να προσθέσουμε πως όλο το πρώτο μέρος του “In Basements And Attics”, ουσιαστικά είναι μια – ως και τυπική – power ballad.»
– Αν και πρόσφατα κυκλοφορήσατε νέο video clip, η ερώτηση που ακολουθεί αφορά το διασκευασμένο από εσάς “American Woman”, τραγούδι των “Guess Who”, που αποτέλεσε και την πρώτη σας προσπάθεια για κάποιο βίντεο (https://www.youtube.com/watch?v=MX1-DgqaiEo). Διακρίνει κανείς εκεί διάφορα αντιπολεμικά μηνύματα, αλλά και το λεγόμενο “Doomsday Clock”. Μπορείτε να δώσετε στους αναγνώστες μας κάποιες λεπτομέρειες σχετικά;
«Ανέκαθεν είχαμε την αίσθηση πως οι στίχοι του συγκεκριμένου τραγουδιού περιείχαν ένα πανίσχυρο πολιτικό μήνυμα που θα έπρεπε να υποστηρίζεται από μια ανάλογα ισχυρή μουσική επένδυση. Αυτός είναι ο λόγος που η εκδοχή μας σε αυτό το all time classic blues & rock τραγούδι είναι τόσο ακραία. Για το video clip η ιδέα ήταν πως η American woman παίρνοντας σάρκα και οστά, κρατάει καθηλωμένο κι ανήμπορο τον άλλοτε ενεργό και πια παρηκμασμένο πολίτη, μπροστά σε μια οθόνη. Κάτι έπρεπε να γίνει για να “ξυπνήσει” αυτός και κάπου εκεί μπαίνουμε εμείς στην εξίσωση. Το “Doomsday Clock”, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ένα παγκόσμιο ρολόι, το οποίο μέσα από αναρίθμητους επιστημονικούς υπολογισμούς μάς δείχνει σε ετήσια βάση, πόσο κοντά στο πικρό τέλος βρίσκεται η ανθρωπότητα. Νομίζουμε πως είναι άκρως επίκαιρο και όλοι μας οφείλουμε να σκεφτούμε πόσο κοντά στον γκρεμό στεκόμαστε πλέον, αφού οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως απέχουμε μόλις 90 δευτερόλεπτα από την ολοκληρωτική καταστροφή. Να παραδεχτούμε βέβαια πως εμείς τουλάχιστον, το “Doomsday Clock” το μάθαμε από τους “Iron Maiden” και το τραγούδι τους “Two Minutes To Midnight”. Μεγάλο σχολείο οι “Maiden” για λόγους περισσοτέρους του ενός!»
– Ας πάμε και στο πρόσφατο video clip της μπάντας. Το μεγαλύτερο τραγούδι σας είναι το “Now That The Buffalo Has Gone”, που ουσιαστικά είναι ένα εγκώμιο στην φυλή των Ινδιάνων και την κουλτούρα τους. Από την άλλη πλευρά όμως, δεν είναι λίγο παρωχημένη η αναφορά στους Ινδιάνους παρά τον ομολογουμένως θαυμαστό πολιτισμό τους;
«Αν εννοείτε την διάρκεια, το μεγαλύτερο τραγούδι που γράψαμε – ως το επόμενο – είναι το “In Basements And Attics” που ξεπερνά τα 8 λεπτά. Οι στίχοι του “Now That The Buffalo Has Gone”, σίγουρα δείχνουν συμπάθεια και θαυμασμό από μέρους μας προς τους Ινδιάνους, που δυστυχώς συρρικνώθηκαν δραματικά. Περισσότερο όμως αποτελούν μια παρατήρηση ιστορικού περιεχομένου, η οποία ανάμεσα σε άλλα υπονοεί κιόλας πως ό,τι συνέβη στο παρελθόν μπορεί κάποια στιγμή να επαναληφθεί και στο μέλλον, τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών. Μια τέτοια προσέγγιση πιστεύουμε πως δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί παρωχημένη.»
– Πως εξηγείτε το «πάντρεμα» των πολύ διαφορετικών στοιχείων που απαρτίζουν τη μουσική σας, αφού στα τραγούδια σας κάποιος μπορεί να διακρίνει από blues rock μέχρι heavy metal επιρροές; Πιστεύετε πως αυτή η «συνταγή» μπορεί να σας οδηγήσει στη δημιουργία αντιπροσωπευτικού ήχου τέτοιου, ώστε ο ακροατής να σας αναγνωρίζει από την πρώτη νότα;
«Η πολυμορφία της μουσικής μας έχει να κάνει με το γεγονός πως σταθερά αρνούμαστε να βάλουμε τον καλλιτεχνικό εαυτό μας στην “Προκρούστεια Κλίνη” και να τον ακρωτηριάσουμε ή να τον εξαρθρώσουμε, ώστε να ακουστούμε ή να μην ακουστούμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Δεν μας νοιάζει ποια μουσική είναι της μόδας αυτή την εποχή, τι είναι στα πάνω του ή δεν πουλάει πλέον κι αντιστοίχως αδιαφορούμε για το τι ακουγόταν για παράδειγμα το 1985. Ποτέ δεν είπαμε στον παραγωγό μας, τον Τάσο τον Καραπαπάζογλου – ο οποίος είναι πολύτιμος γι’ αυτό που κάνουμε – “φτιάξε τον ήχο μας να ακούγεται, ας πούμε, όπως του DIO στον τάδε δίσκο”. Όταν ένα τραγούδι μας θυμίζει κάτι είναι καθαρή σύμπτωση. Δεν επιδιώκουμε να αντιγράψουμε κάποιους ή δεν αποφεύγουμε να ακουστούμε σαν μερικούς άλλους. Κι αν φτάσουμε κάποια στιγμή στο ποθητό για τον καθένα σημείο η μουσική μας να θεωρείται original και πάλι σύμπτωση θα είναι κι όχι προϊόν μιας συστηματικής προσπάθειας για την απόκτηση προσωπικής σφραγίδας. Αν θα έπρεπε πάντως να χαρακτηρίσουμε με μια φράση τα τραγούδια μας, θα λέγαμε πως πρόκειται για “νέο αίμα σε παλιές φλέβες”, αφού αγαπώντας τα ακούσματα του παρελθόντος, προσπαθούμε να βρούμε τη θέση μας στην τωρινή μουσικοηχητική πραγματικότητα.»
– Ετοιμάζεται αυτή την εποχή κάποιο νέο “The Shadows Of Ithaca” εγχείρημα; Αν ναι, τι θεματολογία θα έχει; Γενικότερα ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια του συγκροτήματος; Νέος δίσκος; Κάποιες συναυλίες ίσως; Ενδεχομένως ένα καινούργιο video clip;
«Πιστεύουμε πως έχουμε μέσα μας – τουλάχιστον – άλλον έναν heavy metal δίσκο κι ίσως μάλιστα να έχει μέσα μια μπαλάντα για να δείτε άπαντες και την… ευαίσθητη πλευρά μας..! Περί ερωτικών στίχων πάντως, υπόσχεση δεν μπορούμε να δώσουμε! Αφήνοντας πίσω την χιουμοριστική μας διάθεση, αλήθεια, πολύ θα θέλαμε να κάνουμε όλα αυτά που αναφέρετε παραπάνω! Ένα ακόμα video clip θα ήταν μια φανταστική εμπειρία για εμάς ή το να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας επί σκηνής, ακούγεται υπέροχο σαν όνειρο! Αλλά ας μην προκαλούμε τη μοίρα κάνοντας πολλά σχέδια πάνω σε διάφορα πράγματα. Ως γνωστόν “όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει”. Ας αφήσουμε για την ώρα τουλάχιστον, τον Μεγαλοδύναμο απλώς χαμογελαστό!»
– Η προηγούμενη θα ήταν η τελευταία ερώτηση, όμως η είδηση των ημερών στο χώρο της σκληρής μουσικής δυστυχώς είναι πως «έφυγε» ο Ozzy Osbourne, θα σας ζητήσουμε οπότε να ολοκληρωθεί η συνέντευξη με ένα σχόλιο σχετικά…
«Να είστε βέβαιοι πως για έναν τέτοιο άνθρωπο δεν θα πρέπει να θρηνούμε! Ο Ozzy, πιθανότατα υπήρξε ο πιο τυχερός κι ευτυχισμένος άνθρωπος επί Γης! Γιατί; Μα επειδή από τη μία έζησε όπως ακριβώς ήθελε, πράγμα πάρα – πάρα πολύ δύσκολο κι από την άλλη πέθανε αμέσως μετά από ένα απολύτως ταιριαστό “αντίο” στους οπαδούς του! Κι αυτό, μάλλον είναι στα όρια του αδυνάτου!».
Ευάγγελος Φουντούκος
24.7.2025
