Στην ποιητική συλλογή «ΠΕΝΤΕ ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΖΗΤΟΥΝ ΕΞΙΛΕΩΣΗ», του ποιητή Γιάννη Καμπύλη, τα ποιήματα φαίνεται να εξερευνούν βαθιές συναισθηματικές καταστάσεις, καθώς και να διεισδύουν στα μύχια της ανθρώπινης εμπειρίας.
Η υπαρξιστική προοπτική στην ποίηση του αντιμετωπίζει το θεμελιώδες ερώτημα του τι σημαίνει να υπάρχεις ως συνειδητό ον, σε έναν κόσμο που μπορεί να φαίνεται τυχαίος, αδιάφορος ή ακόμα και εχθρικός.
Το έργο του εστιάζει στην ατομική εμπειρία, την προσωπική ελευθερία, την επιλογή και την υποκειμενική φύση της πραγματικότητας. Συχνά παλεύει με το άγχος της επιλογής, το αναπόφευκτο του θανάτου, την απουσία καθολικών ή θεϊκών ηθικών νόμων και την πιθανότητα απόγνωσης μπροστά σε μια παράλογη ύπαρξη.
Τα θέματα αυτά εκδηλώνονται ως μια βαθιά, συχνά αγωνιώδη αναζήτηση σε πεδίο πάλης, περιφρόνησης, πάθους και μιας βαθιάς προσωπικής αλήθειας που αψηφά την εξωτερική επικύρωση ή την εύκολη κατηγοριοποίηση. Ο ποιητής γίνεται έμβλημα του ταξιδιού του αναγνώστη στο αχαρτογράφητο έδαφος της ανθρώπινης ύπαρξης.
Βασικά στοιχεία της ποίησης του είναι:
-Η αμφισβήτηση των κοινωνικών κανόνων και της ιδέας ότι ο σκοπός της ζωής παραδίδεται από τις κοινωνικές συμβάσεις. Αντίθετα, ο ποιητής ισχυρίζεται ότι το νόημα είναι αυτοδημιούργητο.
-Η αντιμετώπιση του παράλογου, που προκύπτει από τη σύγκρουση μεταξύ της επιθυμίας μας για σημασία και του σιωπηλού, αδιάφορου σύμπαντος. Οι ποιητικές εικόνες αντικατοπτρίζουν την τυχαιότητα της ζωής και τον αγώνα για την εύρεση συνοχής στο χάος.
-Η έμφαση στην ατομικότητα και την αυθεντικότητα, απορρίπτοντας τους ρόλους και τις ταυτότητες που επιβάλλει η κοινωνία, ενθαρρύνοντας τις αξίες και πεποιθήσεις του καθενός, ακόμα κι αν αυτό οδηγεί σε αποξένωση.
-Η εξερεύνηση του άγχους και του τρόμου, προκαλώντας τον αναγνώστη να αναλογιστεί το άγχος που έρχεται από την κατανόηση της ελεύθερης επιλογής και τη συντριπτική ευθύνη που συνεπάγεται αυτή.
-Η υπενθύμιση για την πολύτιμη αξία της ζωής δεδομένου του αναπόφευκτου τέλους της.
-Η υιοθέτηση μιας προκλητικής στάσης απέναντι στον παραλογισμό της ζωής, νουθετώντας έμμεσα την ίδια την πράξη της εξέγερσης.
-Η εξερεύνηση της μοναξιάς που έρχεται με τη συνειδητοποίηση της μοναδικότητας του μονοπατιού του καθενός και την αδυναμία οποιουδήποτε άλλου ατόμου να συμμετάσχει πλήρως στην εσωτερική του ζωή.
-Η αναζήτηση ενός ταξιδιού που απορρίπτει τις εύκολες απαντήσεις και αγκαλιάζει τον αγώνα, την πολυπλοκότητα και την χαρά του να χαράξει κανείς το δικό του μονοπάτι.
Το λυρικό Εγώ, στην ποίηση του Γιάννη Καμπύλη, εξετάζει την αντιπαράθεση του εαυτού μας με τον «άλλο» ή τις προσδοκίες της κοινωνίας, σε μια προσπάθεια να μας μυήσει στην αυτοέκφραση.
Όσον αφορά την αισθητική, ο ποιητής χρησιμοποιεί τη γλώσσα για να δημιουργήσει μια ολιστική αισθητική εμπειρία που προκαλεί έντονα συναισθήματα.
Τα ποιήματα του εκφράζουν, επίσης, το άρρητο -αυτό που δεν μπορεί να αποτυπωθεί με άμεση γλώσσα, αλλά το νιώθει κανείς βαθιά- που μιλά στο αξιακό ιδεώδες του υψηλού.
Επιπλέον, εμβαθύνει στο ανθρώπινο συναίσθημα, εστιάζοντας στο πώς τα συναισθήματά μας διαμορφώνουν την αντίληψή μας για την πραγματικότητα, τον εαυτό μας και των μελλοντικών μας δυνατοτήτων.
Η ποίηση του Γιάννη Καμπύλη διεισδύει στον αναστεναγμό μας, στους «κάδους της ψυχής μας», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, προκειμένου να ξανανάψει την «μαραμένη καύτρα» των συλλογισμών μας.
Παναγιώτα Μπλέτα – Συγγγραφέας/Διανοήτρια
