Γράφει ο Σπύρος Σταθάτος
Είναι στιγμές που πραγματικά λες δεν υπάρχει παρακάτω. Και όμως έρχεται κάτι χειρότερο να σε διαψεύσει. Υπάρχει παρακάτω ή μάλλον δεν έχει πάτο το βαρέλι. Τι να πεις σαν κοινωνία όταν βλέπεις νεαρά κορίτσια να χτυπούν συμμαθήτριά τους τόσο βάναυσα και να ανεβάζουν μετά βίντεο με τις κτηνωδίες τους… Τι να μιλήσεις μετά για ανάπτυξη, για οικονομία, για τέχνες για γράμματα, για αθλητισμό… Κάντε μας τη χάρη. Η κοινωνία νοσεί από τη βάση της και αυτό είναι πολύ, μα πάρα πολύ σοβαρό!
Το χειρότερο δεν είναι το περιστατικό βίας αλλά το μίσος που το περιβάλλει. Μίσος από παιδιά για άλλα παιδιά. Για ποιο ακριβώς λόγο; Ούτε και αυτά ξέρουν. Αν τα ρωτήσεις θα σου πουν δικαιολογίες που δεν πείθουν κανένα. Τι ήταν αυτό το τόσο σοβαρό που να δικαιολογεί τέτοιο τυφλό μίσος; Δεν μιλάμε για εκφοβισμό απλά, μιλάμε για διάθεση να σκοτώσεις. Όταν αυτό το συναίσθημα βγαίνει από παιδιά που είναι το αύριο της κοινωνίας, αυτό δείχνει ότι η κοινωνία νοσεί βαριά.
Τότε είναι που θες να επιρρίψεις ευθύνες πρώτα στην οικογένεια που δημιουργεί τέτοιες συμπεριφορές και μετά στο σχολείο που της ανέχεται, αναγκαστικά και μη. Όταν τα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους να συμπεριφέρονται σαν τραμπούκοι, θα τραμπουκίσουν και αυτά. Όταν από το σχολείο καλούν γονείς για παραβατική συμπεριφορά των παιδιών τους και αυτοί αντί να τα συνετίσουν ψάχνουν πώς να τα δικαιολογήσουν, βγάζοντας τρελούς τους δασκάλους, πώς να μην υπάρξει ασυδοσία μετά; Πόσες φορές έχουμε δει και γονείς να προπηλακίζουν καθηγητές επειδή τόλμησαν να μιλήσουν «απότομα» στα καμάρια τους;
Πώς μετά να κάνουμε βήματα προόδου σαν κοινωνία και να αποδεχτούμε διαφορετικότητες όταν ο ένας μισεί τον άλλο; Όταν δεν υπάρχει μάθημα στο σχολείο να δίνει βάρος στις σχέσεις των παιδιών μεταξύ τους. Πιστέψτε με, είναι πιο σημαντικό να μάθουν τα παιδιά να συνυπάρχουν μεταξύ τους και να σέβονται το ένα το άλλο από το να διδάσκονται το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής. Άλλωστε και οι μεγαλύτεροι που δεν το είχαμε στα σχολεία μας, δεν πάθαμε κάτι.
Η λύση είναι τέτοιες παραβάτικες συμπεριφορές να τιμωρούνται παραδειγματικά. Η τιμωρία να ξεκινά από τους γονείς, τους νούμερο ένα υπευθύνους. Εν συνεχεία να επεεκταθεί και σε όποιους σχολικούς παιδαγωγούς δεν κάνουν σωστά τη δουλεία τους. Γιατί πολλές φορές και οι εκπαιδευτικοί έχουν ανεχτεί ή υποβαθμίσει ζητήματα μπούλινγκ στο βωμό της «εύρυθμης» λειτουργίας της τάξης. Μόνο που όταν υπάρχει βια, τα μαθήματα και οι γνώσεις πρέπει να περνούν σε δεύτερη μοίρα, αν δεν θέλουμε να φτιάξουμε μια κοινωνία πτυχιούχων τραμπούκων και εν δυνάμει δολοφόνων.
Και κάτι τελευταίο. Αντί να εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας, ας δώσουμε ριζικές λύσεις μια φορά. Χορτάσαμε τα μεγάλα λόγια και της εκφράσεις συμπαράστασης, όταν συμβαίνουν τέτοια περιστατικά! Καιρός για έργα!
