Αυτή η ποιητική συλλογή είναι ένα πολύτιμο ταίριασμα συναισθήματος, οδύνης και νοσταλγίας, που δεν αναζητά την εύκολη συγκίνηση.
Ο Γιάννης Καλόφωνος περπατά με γυμνά πόδια πάνω στα θραύσματα του χρόνου, βγάζοντας σιωπηλές κραυγές μέσα από τα ποιήματά του.
Η ποίηση του εκπέμπει στοχασμούς για τον χαμένο χρόνο, για τους έρωτες που έγιναν σκιές, για τη μνήμη που επιμένει σαν άγρια ρίζα μέσα στην ψυχή.
Η ποιητική συλλογή του Γιάννη Καλοφώνου διατρέχει πολλά μονοπάτια, όλα όμως συγκλίνουν σε ένα κεντρικό υπαρξιακό βίωμα:
-Το χρόνο που διαλύει και αναδημιουργεί.
-Την απουσία που γίνεται πατρίδα.
-Τη μνήμη που παλεύει να σώσει ό,τι δεν μπορεί να επιστρέψει.
-Την απόγνωση και την ελπίδα που συμπορεύονται.
Στις σελίδες του, η ζωή δεν υμνείται μέσα από κραυγές θριάμβου, αλλά μέσα από τις σιωπές της ήττας, τις μικρές παρηγοριές της μνήμης.
Ο χρόνος εδώ δεν είναι ευθύγραμμος. Σπάει, κομματιάζεται, χάνεται σε αποβάθρες ξεχασμένες, σε βραδιές με βροχή, σε τραγούδια που κάποτε δόνησαν τα κορμιά μας.
Η απουσία γίνεται αγκαλιά, η φθορά γίνεται ποιητικό αποτύπωμα.
Ποιήματα όπως το “Άβατη σωτηρία”, το “Δεν είναι πια εδώ”, και το “Αγριολούλουδα”, δεν είναι απλώς μνήμες της προσωπικής του ζωής.
Είναι καθρέφτες μιας συλλογικής ύπαρξης. Μιας γενιάς που παλεύει με την απώλεια, την αποδημία, την αίσθηση της ρήξης με τις ρίζες και τον ίδιο τον εαυτό.
Ο Γιάννης Καλόφωνος αναδύεται μέσα από την ποίησή του ως:
-Ο ταξιδιώτης της εσωτερικής πατρίδας, εκεί όπου τα τραύματα μετατρέπονται σε μνήμη και η μνήμη σε τέχνη, κουβαλώντας τις εικόνες του κόσμου με σεβασμό και πίκρα μαζί.
-Ο χρονικός δραπέτης, που άλλοτε κλαίει τη χαμένη νιότη και άλλοτε ψιθυρίζει το πένθος για την αποδομημένη ελπίδα.
-Ο λοξός οδοιπόρος, που αρνείται να αποδεχθεί ότι η ψυχή πρέπει να υποταχθεί στη λογική της καθημερινότητας.
– Ο ανυπότακτος συλλέκτης ερειπίων, που αναγνωρίζει το μεγαλείο των μικρών στιγμών.
– Ο άνθρωπος της καθημερινής υπέρβασης, που δεν εξιδανικεύει ούτε την ήττα ούτε τον θρίαμβο, αλλά αναγνωρίζει το θαύμα της ζωής ακόμη και μέσα στη φθορά της.
Η ποίησή του δεν έχει φόβο απέναντι στην μνήμη, την απώλεια, την ήττα.
Αντίθετα — τις γονιμοποιεί και τις μετατρέπει σε υπόμνηση ανθρωπιάς.
Διότι εδώ, η απουσία δεν γίνεται απόγνωση, αλλά ύλη δημιουργίας, η μνήμη δεν είναι θρήνος, αλλά σχέδιο σωτηρίας, η συντριβή δεν είναι ήττα, αλλά ποιητικό εργαλείο μεταμόρφωσης.
Στίχοι όπως:
«Για φαντάσου, δεν είναι πια εδώ.»
ή
«Ποιος εγκλωβίστηκε στα νήματα της μαριονέτας;»
μας υπενθυμίζουν ότι η απώλεια, η φθορά, η εσωτερική ήττα,
δεν είναι τέλος αλλά καινούριο ξεκίνημα — αν το πνεύμα έχει τη δύναμη να τις κοιτάξει κατάματα.
Η γραφή του δεν ακολουθεί ιδιαίτερες τεχνοτροπίες. Δεν φλερτάρει με το εύκολο αισθητικό αποτέλεσμα. Είναι γυμνή, άμεση, αιμάσσουσα — όπως ακριβώς είναι η αλήθεια που δεν μπορούμε να αποφύγουμε.
Ο Γιάννης Καλόφωνος προσφέρει στην ελληνική ποίηση ένα έργο που διασώζει την αυθεντικότητα του συναισθήματος σε έναν καιρό τεχνητής συγκίνησης. Αποκαθιστά την αξιοπρέπεια του πόνου ως αναγκαίο στοιχείο κάθε ανθρώπινης εμπειρίας. Θυμίζει ότι η αληθινή ποίηση δεν κολακεύει, αλλά μεταμορφώνει.
Το έργο του Γιάννη Καλοφώνου είναι ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι χωρίς εγγυήσεις, χωρίς εύκολους σταθμούς. Είναι ένα ταξίδι μέσα από τη θλίψη προς την αποδοχή. Ένα ταξίδι μέσα από την απώλεια προς τη βαθύτερη ζωή.
Κάθε ποίημα αυτής της συλλογής είναι ένας μικρός τάφος και μία ανάσταση μαζί.
Ένα μικρό αντίο κι ένα μεγάλο “σ’ αγαπώ” που ποτέ δεν ειπώθηκε.
Ανοίξτε το βιβλίο όχι με τα μάτια, αλλά με την καρδιά.
Αφήστε το χέρι της ποίησης να αγγίξει το σκοτάδι, μόνο και μόνο για να μας προσφέρει λίγο περισσότερο φως.
Παναγιώτα Μπλέτα – Συγγραφέας/Διανοήτρια
20.5.2025
