Πάντα είχα την απορία να μάθω γιατί ένας άνθρωπος μπορεί να προκαλέσει κακό, σε κάποιον ή να κάνει οποιαδήποτε εγκληματική πράξη. Εν δυνάμει είμαστε όλοι ικανοί να κάνουμε κάτι κακό. Και όλοι θα μπορούσαμε να γίνουμε οι δράστες!
Επικρατεί όμως η λογική και το ανθρώπινο στοιχείο μας ώστε να μας αποτρέψει να κάνουμε κτηνώδεις πράξεις. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα θέλαμε ή δεν έχουμε φυσική ροπή στη βία ακόμη και ως Άνθρωποι.
Δεν είμαι ούτε εγκληματολόγος, ούτε δικαστής, ούτε ψυχολόγος, ούτε ψυχίατρος, ούτε κάποιος ειδικός σε κάτι ανάλογο.
Όμως ως άνθρωπος που ασχολείται με το γράψιμο πάντα παρατηρώ τη ζωή, τις αντιδράσεις των άλλων ανθρώπων. Τις πράξεις, τα λεγόμενα. Τα γεγονότα και πολλά άλλα που μου δίνουν έμπνευση και αφορμή να γράψω αληθοφανείς ιστορίες.
Λένε ότι ένας ψυχοπαθής δολοφόνος μπορεί να έχει απεριόριστη σαγήνη και με αυτόν τον τρόπο να δελεάζει τα θύματά του.
Μα το έχουμε δει σε πρόσφατα εγκλήματα και δυστυχώς τον τελευταίο καιρό βλέπουμε καθημερινά και από ένα τέτοιο.
Ένας σκληρός άνθρωπος, ένας κακός άνθρωπος, ένας βιαστής, ένας δολοφόνος, ένας εκβιαστής, ένας κλέφτης. Τι ήταν αυτό που τους οδήγησε στην μη δίκαιη πράξη τους;
Τι ήταν αυτό που τους έκανε να δράσουν αντίθετα από τους νόμους;
Είναι το αίμα τους; Είναι το βιολογικό τους κύτταρο τέτοιο που τους οδηγεί σε αξιόποινες πράξεις;
Είναι ο διαφορετικός τρόπος που ο εγκέφαλός τους αντιδρά και λειτουργεί;
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν συναισθήματα; Ή προσπαθώντας να καλύψουν τα συναισθήματά τους λειτουργούν με ψυχρή λογική; Προσχεδιάζουν ή λειτουργούν παρορμητικά εν βρασμώ;
Σαφώς οι απαντήσεις είναι πολυπλοκότερες από τις προφανείς.
Θα μπορούσαν όλοι να είναι κακοποιοί; Φταίει το περιβάλλον και οι εξωγενείς παράγοντες για τις πράξεις τους ή έχει να κάνει με τους ίδιους και την φτιαξιά τους;
Είναι η ηδονή της εξουσίας ότι μπορούν να αφαιρέσουν μια ζωή ή να κλέψουν ή αν βιάσουν ένα αθώο θύμα;
Γιατί κάποιοι λειτουργούν έτσι ενώ εμείς λειτουργούμε αλλιώς;
Πάντα ήθελα να γνωρίζω πώς ένας ψυχρός εκτελεστής σκέφτεται! Αν σκέφτεται εκείνη την ώρα ή τι είδους χαρά παίρνει με αυτή του την πράξη και μετά σε πόσο μεγάλο κενό και απογοήτευση πέφτει;
Είναι σαν τις ναρκωτικές ουσίες που παράγουν ορμόνες χαράς ευχαρίστησης και ηδονής και μετά πέφτουν απότομα;
Λειτουργούν διαφορετικά οι χημικές ουσίες του εγκεφάλου στις περιπτώσεις των κακοποιών; Και μετά όταν επανέρχεται η λογική τους ενώ κατανοούν το σφάλμα τους προσπαθούν να δικαιολογήσουν το έγκλημά τους;
Αντλούν δύναμη από την ειδεχθή πράξη τους; ή επειδή ασκούν κυριαρχία την ώρα που το θύμα είναι σε αδύναμη θέση χαροποιούν τις αιμοδιψείς ορμές τους;
Προσπαθώ να μπω στη θέση των χειρότερων εκτελεστών ώστε να τους δώσω ένα ελαφρυντικό.
Πώς μπορεί κανείς να δικαιολογήσει μία πράξη που είναι κατακριτέα και ανεπίτρεπτη;
Γοητευτικές προσωπικότητες που σε προσηλυτίζουν σου αφαιρούν τη ζωή, σε βιάζουν, σε εκμεταλλεύονται, σε χειραγωγούν, σε χρησιμοποιούν, σε κλέβουν!
Θέλει ταλέντο τελικά το να είσαι εγκληματίας ή το αίμα σου διψά για αίμα;
Είναι παραβατικές, ή οριακές προσωπικότητες; Και τι φταίει τελικά; Τροφή για σκέψη και προβληματισμό!
Είμαστε πλέον θεατές όλο και περισσότερων εγκληματικών προσωπικοτήτων. Ως που θα φτάσει αυτό; Πρέπει ως κοινωνία, ως οικογένεια, ως άτομα να δράσουμε και να παράγουμε πολιτισμό για αποφυγή άλλων τέτοιων περιπτώσεων!
Γράφει η Κλεοπάτρα Σβανά
