‘’Βότρυς της Πεμπτουσίας’’
Βότρυς, ένα τσαμπί σταφύλι. Με ρουμπινόχρωμες ρώγες, γεμάτες Ήλιο, γη, ουρανό και μεγάλες προσδοκίες. Οι περισσότερες ώριμες, μεστές, ζουμερές, γλυκά θαύματα. Μερικές, λιγότερο ώριμες κι άλλες αγουρωπές, στυφές ακόμη. Ολοστρόγγυλες, καλοσχηματισμένες κατά βάσει, άλλες λίγο συμπιεσμένες, σουβλερές, αρρωστημένες, κακομούτσουνες. Ένα τσαμπί, ίδιο η ζωή, η κοινωνία.
Και η Πεμπτουσία. Σύμφωνα με την κοσμολογία των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, ο Αιθέρας είναι το πέμπτο στοιχείο του σύμπαντος, η υπέρτατη ουσία, που υπερβαίνει τα τέσσερα στοιχεία (γη, νερό, αέρα, φωτιά). Το στοιχείο αυτό παρουσιάζει, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, πολλές ιδιαιτερότητες. Είναι αγέννητον, αγήρατον, άφθαρτον, αΐδιον, αναυξές και αναλλοίωτον. Εντοπίζεται στα ψηλά στρώματα του ουρανού, στον «ανώτατον τόπον», όπου κατοικεί η θεότητα. Οι φιλόσοφοι της ύστερης αρχαιότητας (Αλέξανδρος ο Αφροδισιεύς, Σιμπλίκιος κ.ά), αλλά και οι Βυζαντινοί, όπως ο Ιωάννης ο Φιλόπονος, καθώς και πολλοί Δυτικοί, ερμήνευσαν, τροποποίησαν και εμπλούτισαν την θεωρία του Αριστοτέλη. Το αποτέλεσμα είναι ότι η πέμπτη ουσία, η quinta essentia, κατέληξε να σημαίνει τη βασική ουσία κάθε όντος, τον πυρήνα γύρω από τον οποίο οργανώνεται η ύπαρξή του.
‘’Το τελευταίο ξέφωτο’’
Αναμφισβήτητα, η μόνη βεβαιότητα της ζωής μας είναι ο θάνατος. Αν και συνδέεται άρρηκτα με τη ζωή ως απόληξή της, επισύρει τον αγκυλωτικό φόβο. Διαχρονικά και ποικιλότροπα έχουν διατυπωθεί πλήθος απόψεων και θεωριών από θρησκείες, φιλοσόφους, συγγραφείς και ερευνητές, στην προσπάθεια να καταπραΰνουν ή να εξαλείψουν αυτόν το φόβο. Απ’ τους Πυθαγόρειους, το Σωκράτη, τον Πλάτωνα -μέσω του διαλόγου ‘’Φαίδων’’-, τον Αριστοτέλη, τον Επίκουρο, μέχρι και τους νεότερους που ακολούθησαν τα βήματά τους, όπως ο Carl Jung.
Είναι εύλογα τα ερωτήματα που τίθενται για εκείνη την ενορατική στιγμή της μετάβασης. Όταν φτάσεις στο ‘’Τελευταίο ξέφωτο’’ του φθαρτού και ‘’ξεκαθαρίσει’’ εντελώς το σκιώδες τοπίο της ανθρώπινης ύπαρξης, τότε θα σοφιστείς ή θα δειλιάσεις; Πώς θα διαχειριστείς την επερχόμενη, μεγάλη ήττα; Με ποιόν τρόπο θα ομαλοποιηθεί η όδευση στην άγνωστη διάσταση του απερίγραπτου και πώς θα καθυποτάξεις την τραγική αίσθηση της απόγνωσης που σε κατακλύζει; Είναι ικανό το ανώτερο πνεύμα να δομήσει μια ιδεατή κατάσταση και να
ισορροπήσει λυτρωτικά, έστω, με μια ακροβασία συγκερασμού, ή ακόμη και να προηγηθεί μια ‘’Νέκυια’’;
Ίσως, το έργο να τιτλοφορείτο διαφορετικά, δανειζόμενο το σκεπτικό του Σωκράτη στο ‘’Φαίδωνα’’, ’’Αναμένοντας το δαίμονά μου’’ , ή ‘’ Ατενίζοντας τον Πήγασο’’ που παραδίδει τις ψυχές των ποιητών στις ανοιχτές παλάμες του Θεού.
Ο Παναγιώτης Κ. Γεωργακόπουλος γεννήθηκε στη Ζαχάρω του νομού Ηλείας και είναι απόφοιτος της Σχολής Ικάρων, του τμήματος Ιπταμένων. Είναι απόστρατος, με το βαθμό του Αντιπτεράρχου. Υπηρέτησε την Πολεμική Αεροπορία, επί σειρά ετών, σε αεροδρόμια πρώτης γραμμής ως πιλότος και εκπαιδευτής μαχητικού αεροσκάφους.
Τα βιβλία που παρουσιάζονται είναι το κατά σειρά έβδομο και όγδοο του ποιητικού του έργου.
