Το βιβλίο είναι μια ωδή στο Πάθος – όχι μόνο με την ερωτική του έννοια, αλλά ως υπαρξιακή πληρότητα, ως τρόπος να βιώνεις με ακρότητα τη στιγμή, να αγαπάς με συνείδηση και να μεταμορφώνεις τον πόνο σε ομορφιά.
Η «ανθισμένη ορχιδέα» είναι συμβολισμός υψηλής έντασης: οργασμικότητα, ευθραυστότητα, τελειότητα, μοναδικότητα. Μέσα από τον τίτλο ακόμα, η ποιήτρια αποκαλύπτει πως βλέπει τον έρωτα όχι σαν παιχνίδι, αλλά σαν ιεροτελεστία ύπαρξης, σαν ένα μονοπάτι οντολογικής αυτογνωσίας και φώτισης.
Στον πυρήνα της ποιητικής αυτής συλλογής βρίσκεται η ένωση σώματος-ψυχής-πνεύματος, με όχημα τον έρωτα και την αγάπη. Είναι μια μεταφυσική επιτέλεση, ένας λυρικός μυστικισμός όπου κάθε στίχος είναι «στάση» ζωής, σχεδόν «ευχή» για πληρότητα.
Η Σουρλή μας παρουσιάζει έναν ερωτισμό απελευθερωμένο, όχι χυδαίο, όχι απλό, αλλά λυρικό. Μας καλεί να διεκδικήσουμε την πληρότητα του να «είσαι» με κάποιον άλλον όχι για να ολοκληρωθείς, αλλά για να αποκαλυφθείς. Είναι εμφανής μια ερμηνευτική του έρωτα ως υπαρξιακής αυτοανακάλυψης, κάτι που παραπέμπει στον Εμπεδοκλή αλλά και στη μυστική παράδοση του ερμητισμού: η Ένωση φέρνει Φως.
«Γίνομαι η πιο γλυκιά μελωδία / και γλιστρώ πάνω σου σαν αεράκι δροσερό»
Αυτή η μεταμορφωτική ποιητική κίνηση θυμίζει το “μετουσίωση” του Πλάτωνα στο Συμπόσιο – η αισθητή ομορφιά είναι το βήμα για την άνοδο στην άυλη ιδέα του Καλού
Η Μαίρη Σουρλή, μέσω της γραφής της, δεν αναζητά απλώς επικοινωνία. Δημιουργεί μυσταγωγία. Η ποίηση της δεν είναι καταγραφή, αλλά τελετουργική πράξη. Η συχνή χρήση φυσικών εικόνων (θάλασσες, άνθη, φεγγάρια, άνεμοι) δεν είναι μόνο αισθητικό εργαλείο αλλά και φαινομενολογική πρόταση: να ζήσεις τον έρωτα όπως ζεις τη φύση – χωρίς ανάλυση, αλλά με παρουσία.
Μέσα από τη χρήση του πρώτου ενικού και πληθυντικού, εναλλάσσεται ανάμεσα σε προσωπική εξομολόγηση και συλλογική εμπειρία. Το “Εγώ” διαστέλλεται στο “Εμείς” χωρίς να χάνει την ατομικότητά του – μια πράξη οντολογικής ελευθερίας.
Η προσωπικότητα της Μαίρης Σουρλή καταγράφεται μέσα από την ποίηση της: Ερωτική, Στοχαστική, Πνευματικά Δοτική. Αναδύεται ως ωριμασμένη από εμπειρία αλλά αθώα στη σύλληψη του έρωτα, πλούσια σε συναισθηματικές αποχρώσεις, χωρίς να φοβάται την
ένταση, πνευματική, σχεδόν μυστικιστική, αλλά και βαθιά ανθρώπινη.
Φαίνεται πως η ίδια ζει τον λόγο που γράφει. Δεν δημιουργεί για να εντυπωσιάσει, αλλά για να καταγράψει, να θεραπεύσει, να ενδυναμώσει.
«Είσαι ένας αληθινός Οδυσσέας… ανοίγεις πανιά για να προχωράς μπροστά»
Η Σουρλή αγαπά με τον τρόπο του Σωκράτη: αναδεικνύει το θείο μέσα στο ερωτικό, και το ερωτικό μέσα στο θείο. Σε κάθε ποίημα υπάρχει αυτή η ταλάντωση ανάμεσα στη σάρκα και την ψυχή, τον πόθο και την πίστη, τον πόνο και τη λύτρωση. Κι αυτό, μαρτυρεί μια προσωπικότητα ενιαία, χωρίς διχασμό ανάμεσα στο “υψηλό” και το “γήινο”.
Η «Ηδονή μιας Ανθισμένης Ορχιδέας» είναι ένα χειρόγραφο αγάπης, ένα φιλοσοφικό δόγμα αισθησιακής υπέρβασης, μια πράξη αντίστασης στη λήθη του χρόνου και στην αποσύνθεση της αγάπης από την εποχή μας.
Η ποιήτρια, σαν άλλη Διοτίμα, οδηγεί τον αναγνώστη σε μια “σκάλα του έρωτα”, από το σώμα στην ψυχή, από την επιθυμία στην αυτογνωσία, από την επαφή στην αποθέωση.
Παναγιώτα Μπλέτα – Συγγραφέας/Διανοήτρια
27.6.2025
